και πρώτο...

Γεννήθηκε μια όμορφη μέρα του Σεπτέμβρη του 1928. Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι το μικρότερο της οικογένειας. Μελαχρινό και γλυκούλη. Τα αδέλφια της την αγάπησαν και την φρόντιζαν όσο μπορούσαν.
Η μητέρα της η Γραμματική μια γυναίκα επιβλητική και πολύ έξυπνη μαζί με τον σύζυγό της Κωνσταντίνο διεύθυναν πολλές επιχειρήσεις για την εποχή τους, ένα μπακάλικο, ένα λανάρι και στρέμματα από ελιές.
Τα πρώτα χρόνια τα πέρασε στην αυλή του δίπατου σπιτιού τους που βρίσκεται σε ένα ορεινό χωριό της Φθιώτιδας. Έκανε πρόθυμα όλες τις δουλειές που της ανέθετε η μητέρα της χωρίς να παραπονεθεί ποτέ ότι κουράστηκε. Μπροστά από το σπίτι τους περνούσε ένα μικρό πέτρινο αυλάκι με πεντακάθαρο νερό. Σ' αυτό έπαιζε με τα γεφυράκια που δημιουργούσαν οι πέτρινες είσοδοι των σπιτιών πετώντας φυλλαράκια από την μια μεριά και περιμένοντας τα από την άλλη.
Στο χωριό την αγαπούσαν όλοι και στο μέλλον θα την αγαπούσαν όλοι όσοι την γνώρισαν έστω και για λίγο.
Η δασκάλα της στο δημοτικό η κυρά Καλλιόπη την αγαπούσε ακόμη περισσότερο, γιατί της πήγαινε κάθε μέρα καραμέλες από το μπακάλικο του πατέρα της. Το δημοτικό το έβγαλε με τις καραμέλες. Η ζωή στο χωριό ήταν δύσκολη το χειμώνα πάντα έπιανε χιόνια, για περισσότερο από δύο μήνες και πολλές βροχές. Η Πολυξένη, έτσι λέγαν την μητέρα μου, έφερνε πάντα τα ξύλα για το τζάκι, μαγείρευε, σερβίριζε το φαγητό, έπλενε τα πιάτα, έπλενε, σιδέρωνε τα ρούχα με το σίδερο του κάρβουνου, μάζευε τις ελιές, από μαλλί έφτιαχνε κλωστές στο λανάρι, χαλιά στον αργαλειό, ξαλμύριζε τις ελιές, έπλεκε πουλόβερ, κένταγε, και έφτιαχνε την προίκα της.
Η μεγαλύτερη αδελφή της, η Δέσποινα ήταν πολύ όμορφη και χαρούμενος άνθρωπος. Παντρεύτηκε μικρή, περίπου είκοσι ετών, όταν η Πολυξένη τελείωνε το Δημοτικό. Έτσι δεν πέρασαν πολλά χρόνια μαζί στο χωριό, αλλά πάντα είχαν μια εξαίρετη σχέση και υποστήριζε η μία την άλλη.
Ο μεγάλος αδελφός της ο Γιάννης παντρεύτηκε έπειτα την Βάσω και έμεινε στο χωριό.
Η αδελφή της η Σοφία παντρεύτηκε το Σταυράκη καθηγητή Γαλλικών και έφυγε για την Αθήνα.
Έτσι έμεινε μόνη της με τον αδελφό της τον Νώντα, ο οποίος έμεινε εργένης σε όλη του τη ζωή και κατά βάση έμεινε στο χωριό καλλιεργώντας τις ελιές που του άφησε η μητέρα του.
Ο πατέρας της Κωνσταντίνος ήταν ένας όμορφος άντρας της εποχής με το κουστούμι του, το μουστακάκι του, το κομπολόι του, αλλά πέθανε νέος το 1940 από κάποια ασθένεια της εποχής, ενώ η μητέρα της η Γραμματική το 1970.

Όταν ήταν στο χωριό πήγαινε για καλοκαιρινές διακοπές στα λουτρά Αιδηψού και έμενε σε ένα ξενοδοχείο που είχε ο παππούς της ο Τεμπέλης.
Από το χωριό έφυγε για πρώτη φορά 30 χρονών, όταν τη ζήτησε κάποια στιγμή η αδελφή της η Δέσποινα να τη βοηθήσει στην Αθήνα, με το εμπορικό μαγαζί γυναικείων εσωρούχων, που είχε ανοίξει.
Εκεί την προξένεψε με τον τρίτο εξάδελφο του άντρα της το Δημήτρη. Της άρεσε και παντρεύτηκαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα το Σεπτέμβρη του 1959 στον Άγιο Σώστη. Ο αδελφός της ο Νώντας ανέλαβε να την προικίσει με ένα σπίτι μονοκατοικία κτισμένο το 1930 με αυλή στο πίσω μέρος του, στη Νέα Σμύρνη. Εκεί άφησε και την τελευταία της πνοή το Νοέμβριο του 1998.
Γεννήθηκε ο Θάνος τον Αύγουστο του 1960 και τον Μάιο του 1962 ο Γιώργος. Μαζί με την οικογένεια έμενε και η μητέρα του Δημήτρη, η Ασπασία και ο πατέρας του ο Αθανάσιος ο οποίος ήταν βαριά άρρωστος και έτσι έφτιαξαν την αποθήκη του κήπου σε χώρο για να μένει ο παππούς για να μη κολλήσουν τα παιδιά. Η Νέα Σμύρνη ήταν μια πραγματική γειτονιά και η Μητέρα μου είχε γίνει φίλη με όλους στην περιοχή. Νονός του Θάνου έγινε ένας έμπορος ρούχων που είχε κάνει στρατό μαζί με τον πατέρα μου. Νονός του Γιώργου έγινε ο τότε μπακάλης της γειτονιάς, που τώρα το κατάστημα του έχει γίνει πυλωτή πολυκατοικίας.
Με τις λιγοστές ανέσεις της εποχής του '60 μπόρεσε να μεγαλώσει τα παιδιά της με αγάπη και φροντίδα.
Είχε πολλές φίλες.
Πήγαινε εκδρομές με τον άντρα της σε όλη την Ελλάδα και σε 1000 μοναστήρια.
Στον αδελφό της Νώντα στο χωριό για να του συγυρίσει.
Στην αδελφή της Δέσποινα για να τη βοηθήσει με το μαγαζί και με το σπίτι.
Δεν την άφηνε ο πατέρας μας να πηγαίνει συχνά στα αδέλφια της, γιατί πέθαινε στην κούραση.
Έχτισε μόνη της δύο σπίτια στη Νέα Μάκρη και στον Άι Γιώργη.
Δεν είχε αρρωστήσει ποτέ.
Έπαθε αποκόλληση αμφιβληστροειδούς, γιατί της είπανε μία μέρα πριν βγούν τα αποτελέσματα ότι δεν είδαν το όνομα του γιού της στους επιτυχόντες.
Πήγαινε σε νεκροταφεία, σε νοσοκομεία, σε αρρώστους, σε εράνους.
Πολυξένη ήταν πραγματικά πολύ φιλόξενη. Δεν πίστευε ότι πάτησαν άνθρωποι στο φεγγάρι, τώρα υπάρχει και σχετικό site με ανάλογο περιεχόμενο. Έφτιαχνε υπέροχες σπανακόπιτες και λίγο πριν πεθάνει μας έμαθε να τη φτιάχνουμε και μείς. Της άρεσε το ουζάκι και το τσίπουρο, που το έπινε στο χωριό με τις φίλες της, τα γλυκά όλων των ειδών που τα έφτιαχνε μόνη της, τα αχλάδια κοντούλες.
Ο αδελφός της δεν της είχε χαρίσει ούτε ένα πράσινο φύλο.
Ήθελε ένα χωραφάκι στο χωριό "να βάλω μια καρέκλα να βλέπω...". -"Δεν πουλιέται τίποτα".
Στη διαθήκη του ο αδελφός της δεν άφησε παρά κάτι χωράφια στο Πετρί και στο Λιασίκι, δεν έγινε αποδεκτή και έτσι μοιράστηκαν όλοι την κληρονομιά σε ίσα μερίδια.
Πίστευε ότι όλα γίνονται, του σπανού τα γένια δεν γίνονται.
Αγαπούσε το Τολάκη και κάθε χρόνο έκανε μνημόσυνο του θείου Γιώργου.
Φίλαγε την κοτόσουπα όταν την αβγόκοβε για να γίνει νόστιμη σαν το φιλί.
40 χρόνια γάμου ασυμπλήρωτα.
Τελευταία φορά που πήγε στο Νώντα μάλωσε γιατί δεν της είπε για τις καινούργιες βρύσες, που ήταν ανάποδες και έπινε ζεστό νερό. "Λες να αρρώστησα από αυτό… "

Γεννήθηκε το 1928 και έφυγε στις 2 Νοεμβρίου του 1998.