30/4/09
29/4/09
28/4/09
The Voca People
Era - Ameno
1. Johann Sebastian Bach - Toccata and Fugue in D minor
2. Hallelujah
3. The Entertainer
4. Chordettes - Mr. Sandman
5. Glen Miller - In The Mood
6. Elvis Presley - Tutti Frutti
7. Beach Boys - I Get Around
8. Doobie Brothers - Long Train Runnin
9. Madonna - Holiday
10. Michael Jackson - Billie Jean
11. Eurythmics - Sweet Dreams
12. Mori Kante - Yeke Yeke
13. Nirvana - Smells like teen spirit
14. Spice Girls - If you wanna be my lover
15. Los Del Rio - La Macarena
16. Rednex - Cotton Eyed Joe
17. Britney Spears - Hit Me Baby One More Time
18. Baha Men - Who Let the Dogs Out?
19. C+C Music Factory - Gonna Make You Sweet (Everybody Dance Now)
20. Will Smith - Switch
21. Madagascar 5 vs. KK Project - I Like To Move It
26/4/09
οι ζωές των άλλων
Ενας εργαζόμενος ξυπνάει το πρωί στο σπίτι του στους Αμπελοκήπους. Φτιάχνει καφέ και μπαίνει στο Ιnternet για να διαβάσει εν τάχει τον πρωινό Τύπο. Κάθε φορά που εισέρχεται σε μια διεύθυνση, αυτή καταγράφεται τόσο στον υπολογιστή του (υπό τη μορφή cookie) όσο και στον διαδικτυακό του πάροχο. Στη συνέχεια ντύνεται για να πάει στη δουλειά. Κατεβαίνει στην αποβάθρα του μετρό και επιβιβάζεται στον πρώτο συρμό που έρχεται. Κάθε κίνησή του έχει καταγραφεί από τις κάμερες ασφαλείας. Επειτα φθάνει στη δουλειά του, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, και για να εισέλθει στο γραφείο του «χρησιμοποιεί» τη μαγνητική κάρτα του ώστε να ανοίξουν οι πόρτες. Η κύρωση της κάρτας καταγράφεται στα ηλεκτρονικά μητρώα της επιχείρησης που βρίσκονται κάπου σε ένα μικρό γραφείο του ημιωρόφου.
Αντικείμενο της εργασίας του συγκεκριμένου υπαλλήλου είναι η έρευνα στο Διαδίκτυο. Καθ΄ όλο το οκτάωρο έχουν καταγραφεί δεκάδες διευθύνσεις, αλλά και δεκάδες μηνύματα και e-mail που έχει ανταλλάξει με γνωστούς, συγγενείς, συναδέλφους και φίλους. Λίγο προτού σχολάσει, αγοράζει μέσω Διαδικτύου ένα δώρο για τη σύζυγό του μέσω πιστωτικής κάρτας. Η τράπεζά του ενημερώνεται για τη συναλλαγή και της καταχωρίζει στα αρχεία της, καθώς και το προϊόν της αγοράς.
Μετά το πέρας των εργασιών του, ο εργαζόμενος πηγαίνει στο σουπερμάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας και αγοράζει προϊόντα αξίας 100 ευρώ. Πληρώνει με την κάρτα του και άλλη μία συναλλαγή περνάει στα τραπεζικά αρχεία, αλλά και σε αυτά της επιχείρησης. Επιπροσθέτως χρησιμοποιεί και την κάρτα μπόνους που του έχει προσφέρει το σουπερμάρκετ, η οποία συμπληρώνει στα κεντρικά αρχεία μία ακόμη ψηφίδα στο καταναλωτικό του προφίλ.
Επειτα αφήνει τα ψώνια στο σπίτι και παίρνει το αυτοκίνητό του για να επισκεφθεί έναν φίλο του στο Κορωπί. Στην Αττική οδό περνάει με e-pass, που καταγράφει το πέρασμά του, ενώ στη συνέχεια, προς τα Μεσόγεια, δέχεται ένα SΜS από το υπουργείο Μεταφορών που του εύχεται «καλή οδήγηση». Το μήνυμα έχει έλθει από πομπό που στέλνει εκατοντάδες φορές την ημέρα το ίδιο μήνυμα στα κινητά τηλέφωνα των διερχόμενων οδηγών. Μετά την επίσκεψη τα ανωτέρω επαναλαμβάνονται.
Επιστρέφει στο σπίτι και αποφασίζει να παραγγείλει φαγητό. Σχηματίζει στο τηλέφωνο τον αριθμό μιας γνωστής αλυσίδας ταχυφαγείων και ακούει μια φωνή στην άλλη πλευρά του ακουστικού να επιβεβαιώνει το όνομα και τη διεύθυνσή του. Τα στοιχεία του ήταν ήδη γνωστά εδώ και καιρό στην επιχείρηση. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος θέλησε να συνοδεύσει το δείπνο του με μια ταινία, την οποία και παρήγγειλε από τον τηλεπικοινωνιακό του πάροχο και έφθασε μέσω DSL στην τηλεόρασή του. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα χρησιμοποιεί ακόμη μία φορά στο Ιnternet για να μιλήσει με φίλους και να ενημερωθεί για τις τελευταίες εξελίξεις. Εκ νέου όλες οι διαδικτυακές πράξεις του καταγράφονται από τον πάροχο. Στη συνέχεια πέφτει για ύπνο. Αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό 24ωρο του εξεταζόμενου συμπολίτη μας και δεν αποτελεί σενάριο εργασίας, αλλά μια πικρή, καθ΄ όλα αληθινή πραγματικότητα, που θα έκανε τα κόκαλα του Εριχ Χόνεκερ να τρίζουν από ικανοποίηση.
ΤΟ ΒΗΜΑ
12/4/09
8/4/09
για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί... Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά... Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις, παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι...
Δεν είχαμε Playstation, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή internet. Εμείς είχαμε φίλους... Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι... Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ...
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P...
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το νοσταλγικό ταξίδι...
5/4/09
1/4/09
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
