η φτώχεια και η δουλεία των εθνών

Του ΣΤΑΜΑΤΗ Ν. ΑΛΑΧΙΩΤΗ

Καθηγητή Γενετικής

Είναι αλήθεια ότι ο αριθµός των θεωριών για την εξήγηση ενός φαινοµένου είναι αντιστρόφως ανάλογος της κατανόησής του· όπως συµβαίνει µε την ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσµια οικονοµική κρίση. Πολλοί βέβαια προβάλλουν ποικίλες αιτιατές θεωρήσεις, χωρίς όµως να ψηλαφίζεται βαθιά ο πυρήνας µέσα στον οποίο σφυρηλατούνται οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που οδηγούν όχι µόνο τα άτοµα αλλά και τα έθνη στη φτώχευση και στην εξάρτηση. Γι’ αυτό ορισµένοι ισχυρίζονται – ίσως και σωστά – ότι η χώρα µας επελέγη ως ένα κατάλληλο πειραµατόζωο για να δοκιµασθούν νεοκαπιταλιστικές και µετανεοφιλελεύθερες πρακτικές καθώς εµφανίζεται – και µε ευθύνη δική µας – ο πιο αδύναµος κρίκος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που είναι ο κύριος στόχος των αχόρταγων αγορών, στις οποίες δυστυχώς υποκλίνονται οι µεγαλύτεροι πολιτικοί ηγέτες παγκοσµίως.

Μια πλανητική όµως ολιγαρχική ελίτ, πέρα από κρατικούς επηρεασµούς και ανθρωπιά, που συνεργάζεται και µε τις εγχώριες ελίτ, δεν απευθύνεται στα άτοµα, ούτε µόνο σε ένα έθνος. Θέλει µεγαλύτερους πελάτες να επενδύσει τοκογλυφικά, σε έθνη ολόκληρα, και ταυτόχρονα να τα ελέγχει µακρόχρονα για να τα εξαρτήσει κοινωνικά και πολιτικά· θέλει να «κατακτήσει» τον πλανήτη, να ελέγξει κυβερνήσεις, να έχει πλανητική οικονοµική ισχύ.

Η κρίση του ευρωπαϊκού Νότου είναι ένα τέτοιο παράδειγµα το οποίο εκπέµπει δύο µηνύµατα:

Το πρώτο αφορά την αµφισβήτηση των εθνών να συνασπίζονται και να δηµιουργούν ισχυρές ενώσεις όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση·

Το δεύτερο, ότι κανένα µέλος µιας τέτοιας ένωσης, περιφερειακό ή πυρηνικό, δεν είναι θωρακισµένο· δεν είναι ασφαλές. Ακόµη και το πανίσχυρο σήµερα γερµανικό έθνος κινδυνεύει και το κακό σπυρί, η Μέρκελ, µε την επιµονή της στη στείρα δηµοσιονοµική πειθαρχία και στον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θα σπάσει µολύνοντας όλη την Ευρώπη και τον κόσµο και ήδη το αµερικανικό και το γαλλικό έθνος δέχονται τις πρώτες αναγνωριστικές επιθέσεις.

Αυτή η παγκόσµια ολιγαρχική ελίτ δεν σκοπεύει να αφήσει ανεξέλεγκτη καµία γωνιά του πλανήτη διότι θέλει να τον εκµεταλλεύεται σε κάθε επίπεδο δύναµής του, ορυκτό και φυσικό πλούτο, τεχνολογία, κουλτούρα κτλ. Τα παραδείγµατα των υδρογονανθράκων ή των µεταλλαγµένων τροφίµων λ.χ. είναι περιπτώσεις ορατές διά γυµνού οφθαλµού.

Το µεγάλο λοιπόν αυτό συστηµικό σχέδιο, που ίσως στοχεύει στην εκκίνηση επιστροφής σε µια µορφή νεοφεουδαρχίας, οδηγεί σιγά αλλά σταθερά στη φτώχεια των εθνών, δηλαδή σε µια σύγχρονη δουλεία, παγκόσµια και αδυσώπητη, διά της οποίας µπορεί να προκληθεί ανακατάταξη εθνικών κυριαρχικών δικαιωµάτων και µάλιστα χωρίς το µαλθουσιακό εργαλείο του πολέµου. Το βασικό εργαλείο-παγίδα αυτού του σχεδίου είναι η µεγέθυνση της κοινωνικο-οικονοµικής πολυπλοκότητας, η οποία επιτυγχάνεται πιο εύκολα στο υπόστρωµα της τεχνολογικής και αξιακής πολυπλοκότητας του νέου πολιτισµού µας, αν βέβαια υποβαθµιστεί πρώτα η Παιδεία, όπως δυστυχώς συµβαίνει τεχνηέντως χρόνια τώρα παγκοσµίως.

Και αν όλα αυτά έχουν ένα ίχνος αλήθειας, τότε εδώ πρέπει να υπεισέλθει συστηµατοποιηµένα ο αδιαπραγµάτευτος ρόλος των λαών, τον οποίο δεν υπολογίζουν ποτέ σωστά αυτές οι ελίτ, οι µονοσήµαντες απάνθρωπες αγορές, οι οποίες δεν µπορούν επίσης να ελέγξουν ούτε την αλυσιδωτή αντίδραση «αγανάκτηση - εξέγερση - µίσος» που προκαλούν σε δεκάδες χώρες µε τις ενέργειές τους. Αυτή την αντίδραση πρέπει να έχουν κατά νου και οι εκάστοτε κρατούντες, διότι δεν είναι µια τοπική αντίδραση αλλά παγκόσµια και δεν πρέπει να την υποδαυλίζουν εκούσια ή ακούσια.

Σε αυτή την προσπάθεια σηµαντικό ρόλο θα παίξει η καλλιέργεια ενηµέρωσης και πεπαιδευµένης εκπαίδευσης των λαών. Σε πιο άµεσο τόνο, αν θέλουν να αποδοµήσουν την εγκαθίδρυση της φτώχειας και της δουλείας των εθνών σε µεγάλα τµήµατα του πλανήτη, θα πρέπει να ελέγξουν πρωτίστως τις δαιδαλώδεις διαδροµές της τοπικής και παγκόσµιας διακίνησης του χρήµατος που έχει αποκτήσει ασυλία µέσα στην παγκοσµιοποίηση των πάντων.

Οσον αφορά τα καθ’ ηµάς, είναι καταλυτικό να ουσιαστικοποιηθούν οι µηχανισµοί δηµιουργίας πραγµατικής και ισχυρής Ευρωπαϊκής Ενωσης και να απλοποιηθούν οι νόµοι, ιδιαίτερα στη χώρα µας, ώστε να γίνουν πιο αποτελεσµατικοί για να στηρίξουν ένα αποτελεσµατικό κράτος που θα υψώνει το ανάστηµά του στις σχιζοφρενείς οικονοµικοπολιτικές ελίτ οι οποίες στοχεύουν στον έλεγχο κάθε ανθρώπινου όντος.

Με τέτοιες πυρηνικές κινήσεις µπορεί άµεσα να υποχωρήσουν όλα τα πολύπλοκα επιφαινόµενα αίτια και συµπτώµατα τα οποία προσπαθούν να αντιµετωπίσουν, ανεπιτυχώς όµως, οι κυβερνήσεις, για να αρχίσει η αντίστροφη µέτρηση προς την αναπτυξιακή πρόοδο. Μόνο η ριζική δηλαδή θεραπεία και όχι η συµπτωµατική θα οδηγήσει στον πλούτο των εθνών και στην απελευθέρωσή τους.

∆ύσκολο; Οχι, αν γίνει κατανοητό το πρόβληµα, καθώς ούτε οι ελεύθεροι πολιτικοί ούτε οι διανοούµενοι ούτε οι πολίτες εν γένει σε κάθε χώρα επιθυµούν την υποδούλωση είναι άλλωστε στη φύση του ανθρώπου που θέλει να ’ναι ελεύθερος.

ομορφάντρας

έγκλημα στο Κολωνάκι

Το έγκλημα στο οποίο θα αναφερθώ είναι γνωστό σε ελάχιστους, δεν αναφέρθηκε στα ΜΜΕ κι ούτε θα κοινοποιούνταν ποτέ, αν δεν τύχαινε να έχω κάποιο γνωστό μου, αυτόπτη μάρτυρα.

Αυτή καθεαυτήν η πράξη δεν είναι διόλου τρομερή: είναι μάλιστα τόσο κοινή, και διαπράττεται στη χώρα μας κάθε μέρα, με τέτοια συχνότητα, ώστε δεν κάνει εντύπωση σε κανέναν. (Οχι, όχι, δεν εννοώ τη φοροδιαφυγή.) Υπάρχει όμως κάτι που κάνει το έγκλημα αξιοπρόσεκτο. Ιδιαίτερα δε μια φράση, που ειπώθηκε ως δικαιολογία από έναν από τους συνεργούς, μέσα στη φοβερή της απλότητα αποκτά τεράστια, εμβληματική σημασία.

Το έγκλημα έγινε την Τετάρτη που πέρασε, στις 10.30 μ.μ., σε ένα μικρό ιταλικό εστιατόριο του Κολωνακίου, εκεί που βρέθηκε τυχαία ο πληροφοριοδότης μου. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ενώ δειπνούσε με την παρέα του, έφθασαν και κάθησαν τέσσερις άνθρωποι, μεταξύ τους και ένας γνωστός πολιτικός, τέως υπουργός και νυν στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, από αυτά μάλιστα που έχουν ξεχωρίσει για τις αιρετικές τους απόψεις – όπου αιρετικές στις ελληνικές πολιτικές φυλές (κοινώς: κόμματα) είναι όσες δεν συμπίπτουν απολύτως με του φυλάρχου-αρχηγού.

Η παρέα του πολιτικού κάθησε, παρήγγειλε κι άρχισε να κάνει ό,τι κάνει κάποιος σε ένα εστιατόριο. Κάποια στιγμή όμως, μετά το πρώτο πιάτο, ένα μέλος της έκανε μια μυστηριώδη χειρονομία προς τον σερβιτόρο, ο οποίος του ανταπάντησε με άλλη, κωδική επικοινωνία που προκάλεσε το ενδιαφέρον του γνωστού μου. Το νόημά της αποκαλύφθηκε αμέσως: η χειρονομία του πρώτου σήμαινε «να καπνίσω;» ενώ του σερβιτόρου «και δεν καπνίζεις;». Οπερ και εγένετο.

Ο συνδαιτυμών του πολιτικού άναψε το τσιγαράκι του και άρχισε να φουμάρει. Αυτό, ναι μόνο αυτό, το ελάχιστο, ήταν το έγκλημα, τόσο κοινό πλέον που δεν ενοχλεί κανέναν, δηλαδή εκτός από όσους τους ενοχλεί το τσιγάρο (που είναι πάνω από τους μισούς συμπολίτες μας) αλλά και τους ελάχιστους εκκεντρικούς, κατά κάποιους ίσως βαθύτατα κομπλεξικούς, που τους προσβάλλει η προκλητική παράβαση των νόμων.

Ελα όμως που ένας απ’ τους περίεργους αυτούς καθόταν στο διπλανό τραπέζι! Και εδώ ακριβώς αρχίζει το ενδιαφέρον: διότι ο κύριος αυτός, αν και νεαρός, με όψη κοσμοπολίτικη και όχι κανενός σκοτεινού Σαβοναρόλα, γύρισε προς την παρέα του καπνίζοντος και είπε δυνατά: «Μπράβο, υπουργέ, ωραίο παράδειγμα δίνετε». (Αυτό το συνήθειο πάλι, να απονέμεται στην Ελλάδα ο τίτλος του υπουργού ισοβίως, σαν της ιπποσύνης, μου κάθεται στο στομάχι – αν και εν προκειμένω ο διαμαρτυρόμενος μάλλον το έκανε επίτηδες, για να καταστήσει σαφές σε ποιον μιλάει.)

Ο πολιτικός, που όπως όλοι οι πολιτικοί ενδιαφέρεται βαθιά για τη γνώμη του κόσμου όταν αυτή εκφράζεται δημόσια, ρώτησε απορημένος: «Σε εμένα μιλάτε;».

Ο άλλος τού αποσαφήνισε ότι ναι, σε εκείνον μιλάει, οπότε ο πολιτικός σηκώθηκε, πλησίασε, κι έγινε μια στιχομυθία εις επήκοον του πληροφοριοδότη μου, την οποία μεταφέρω: «Σε τι ακριβώς αναφέρεσθε;», ρώτησε ο πολιτικός αθώα. «Στο γεγονός ότι ανέχεσθε στην παρέα σας να καπνίζουν», είπε ο νεαρός. «Τι παράδειγμα δίνετε στους πολίτες για τον σεβασμό στους νόμους;».

Ο πολιτικός πήρε ύφος πονοψυχιάρικο. «Μα δεν καταλαβαίνετε, κύριέ μου», είπε. «Οι άνθρωποι αυτοί έχουν πρόβλημα, είναι εθισμένοι!».

Ο συνομιλητής του πολιτικού αντέδρασε ψύχραιμα. Ζύγισε την απάντηση λίγο, και είπε: «Ωραία. Και εγώ λοιπόν, καθότι επιχειρηματίας, είμαι εθισμένος στο χρήμα. Οταν ξανάρθει η εφορία για να πληρώσω, θα το προβάλω ως δικαιoλογία. Θα έρθετε να με στηρίξετε;».

Ο πολιτικός εδώ είπε τα αναμενόμενα «μα δεν είναι έτσι», «δεν είναι το ίδιο» κ.λπ., αλλά καθώς είδε ότι με τον άλλο δεν βρίσκει άκρη, και δεν ήθελε να κρυώσει κι η μακαρονάδα του, επιστράτευσε το απόλυτο, το τελειωτικό επιχείρημα, αυτό που έκρινε ότι θα αγγίξει την ψυχή και του πιο δύσκολου Ελληνα. Εσκυψε, πήρε συνωμοτικό ύφος, και είπε: «Συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Στο σπίτι μου, να ξέρετε, τους βγάζω στο μπαλκόνι και καπνίζουν. Αλλά εδώ... καταλαβαίνετε!».

Ο πολιτικός είπε καληνύχτα και γύρισε στο τραπέζι του, όπου η παρέα του συνέχισε να καπνίζει όλη την υπόλοιπη βραδιά. Ο άλλος είχε μείνει εμβρόντητος, ίσως γιατί ένιωσε, όπως ένιωσα κι εγώ όταν άκουσα την ιστορία, ότι του είχε αποκαλυφθεί διά μιας, «εξαίφνης» όπως λέει ο Πλάτων πως φανερώνεται η αλήθεια, η πεμπτουσία του προβλήματος της δημόσιας ζωής μας: η πλήρης απαξίωση της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος, από έναν λαό που έχει ιδιαιτέρως οξυμένη αντίληψη του ιδιωτικού.

Αυτή τη διάσταση την εκδηλώνουμε καθημερινά όλοι μας: ο κύριος που δεν θα άφηνε επ’ ουδενί το σκυλάκι του να κάνει την ανάγκη του στον διάδρομο του σπιτιού του θεωρεί φυσικότατο να το αφήνει να τα αμολάει στους διαδρόμους της πόλης, τα πεζοδρόμια – σάμπως δικά του είναι; Η διευθύντρια του σχολείου, που δεν θα ανεχόταν ίχνος σκόνης στο κομοδίνο της, δεν ενοχλείται διόλου να είναι το σχολείο της λερό, μουτζουρωμένο με συνθήματα, με θρανία σπασμένα – σάμπως δικό της είναι; Και του υπουργού που θα ελέγξει τρεις φορές τον λογαριασμό των κοινοχρήστων του δεν του καίγεται καρφάκι αν σπαταλώνται από τις υπηρεσίες του δισεκατομμύρια – σάμπως δικά του είναι;

Μα το συγκλονιστικότερο παράδειγμα είναι αυτό, το ελάχιστο, στο εστιατοριάκι: ο πολιτικός που λέει ευθαρσώς ότι σπίτι του βγάζει τους καλεσμένους στο μπαλκόνι να καπνίσουν, ενώ δεν νοιάζεται διόλου αν η παρέα του παρανομεί στον δημόσιο χώρο. Αυτός, που θα έπρεπε να νιώθει πάνω απ’ όλους ότι είναι δικός του, είναι όλων μας.

του Απόστολου Δοξιάδη

Cesaria Evora -Besame mucho

Coldplay -Scientist

Zorba the Greek

Ellada, agapi mou

Νιώθω βαθιά ταπεινωμένος, ως φιλέλληνας, όταν μια εφημερίδα τολμά να βάλει τίτλο πως η Ελλάδα είναι «μια χώρα ίσως λιγότερο "ευρωπαϊκή" απ' ό,τι φαίνεται» κι όταν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου είναι κακή σύνοψη μιας ιστορίας την οποία οι συντάκτες δεν έχουν ζήσει νιώθω ταπεινωμένος, ως Γάλλος, που συμπατριώτες μου πληγώνουν με τέτοιο τρόπο την ιστορία και τροφοδοτούν τον μύθο του ψεύτη και πονηρού (poniros στο πρωτότυπο) Ελληνα.

Αν λοιπόν δεν είναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα, ποιος αξίζει αυτόν τον τίτλο;  

Ο γερμανός βάρβαρος ή η ύπουλη Αλβιών, την οποία ο μεγαλύτερος ποιητής της, ο Βύρωνας, κατηγορούσε ήδη για λεηλασία της χώρας του Ομήρου; Περισσότερο ευρωπαϊκή η Αγγλία, που δεν επιθυμεί καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη - και κυρίως όχι εκείνη που θα της κόστιζε χρήματα; Δεν είναι αυτή η χώρα που επανέφερε στην Ελλάδα τον στρατό και τον βασιλιά στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πυροδοτώντας έναν κατακλυσμό που η Ελλάδα έμελλε να πληρώσει πολύ ακριβά, μια χώρα που μπορεί εντούτοις να υπερηφανεύεται για την αντίσταση την πιο υποδειγματική απέναντι στον Ναζί κατακτητή.  

Η ιδέα της Ευρώπης δεν έχει και πολλά χρόνια ζωή, αμφιβάλλω αν μπορούμε να διανέμουμε διπλώματα ευρωπαϊκότητας. Τόσο η ιδέα όσο και το γεωγραφικό της περιεχόμενο είναι προς οικοδόμηση και όχι ένα ακέραιο δεδομένο.

Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη διότι, λέει, από αυτή τη χώρα έρχονταν η δημοκρατία και ο πολιτισμός. Εστω, αν και μπορεί κανείς να πει πολλά για αυτή την αθηναϊκή δημοκρατία, την οπαδό της δουλείας, την ιμπεριαλιστική… Αλλά ο τόνος τοποθετείται εσφαλμένα, διότι το πρόβλημα δεν είναι να μάθουμε πού γεννήθηκε η δημοκρατία, το πρόβλημα είναι να αναγνωρίσουμε ότι ο ελληνικός ή, καλύτερα ας πούμε, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός είναι το μόνο κοινό σκυρόδεμα σε μια ιστορία φτιαγμένη από αντιπαλότητες και παγκόσμιους πολέμους. Αυτός ο περίφημος ελληνικός πολιτισμός έθρεψε την Αναγέννηση, τα γράμματα και τις τέχνες, τους κλασικούς μας του 18ου αιώνα και γονιμοποίησε τις ελίτ του ίδιου αυτού αιώνα που συντάραξαν τον κόσμο.

Η θέση της Ελλάδας είναι στο κέντρο της Ευρώπης, πρόκειται άλλωστε για μία από τις πιο ζωντανές και τις πιο λαμπερές εστίες της ευρωπαϊκής κουλτούρας: με πρόσωπα αξιοσημείωτα σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στην ποίηση, με μια πρωτότυπη σχολή ζωγραφικής που αρχίζει από τον Θεόφιλο και οδηγεί στον Τσαρούχη μέσω του Εγγονόπουλου, με φιλόσοφους όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης… 

Δείτε ποιοι μεταφράζονται στην Ελλάδα: ο Βερνάν, ο Φουκό και ο Ντεριντά δείτε πού διαπλάθονται οι ελίτ: στον τομέα της ιστορίας, η EHESS (Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών) έχει παίξει μεγάλο ρόλο. Και θα βρείτε στην Ελλάδα μια γενιά αξιόλογων ιστορικών που συμμετέχουν στην ανανέωση του κλάδου.

Ολοι λοιπόν ψεύτες και κλέφτες τους οποίους πρέπει να υπερασπιστούμε γιατί εφηύραν κάποτε τη λέξη «δημοκρατία»; Υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα να βάλουμε στη ζυγαριά: η φιλοσοφία (α λα δυτικά), η ιστορία, το θέατρο… Υπάρχουν σήμερα σε αυτή τη χώρα άνδρες και γυναίκες από τους πιο καλλιεργημένους και τους πιο πολιτισμένους που γνωρίζω δεν δέχομαι να τους βάζουν «βάρβαροι» στον πάγκο της Ευρώπης. Οσο για τους αξιοθρήνητους κομπιναδόρους, σε ποια χώρα δεν υπάρχουν, έχοντας διασπαθίσει δεκάδες δισεκατομμύρια;

Το ερώτημα δεν είναι αν η Ελλάδα είναι περισσότερο ή λιγότερο ευρωπαϊκή: τα ίδια τα θεμέλια της Ευρώπης δεν υφίστανται χωρίς τον ελληνισμό. Να θυμίσουμε πως η Ευρώπη ήταν μια πριγκίπισσα από τη Φοινίκη που απήχθη από Κρήτες προκαλώντας μία από τις πρώτες διαμάχες μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η Ευρώπη έχει λοιπόν και ανατολίτικες ρίζες κι αυτός είναι ένας πολύ χρήσιμος μύθος σε αυτές τις εποχές διασταύρωσης των πληθυσμών. Τσιμέντο της Ευρώπης δεν είναι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες αλλά ένας πολιτισμός, και ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα από τα στοιχεία που μας ενώνουν αλίμονο, υπάρχουν τόσο λίγα!

Vive la Grece! Και ας μην αφήσουμε τεχνοκράτες να γονατίσουν φίλους και αδελφούς, πόσω μάλλον να τους ταπεινώσουν και να ταπεινώσουν κι εμάς.

Του Etienne Roland / Le Monde

(Mέσω αναδημοσίευσης απο "ΤΑ ΝΕΑ") 

11 μαθήματα πιάνου σε 9 λεπτά από τον Earl Hines

μία σύντομη ιστορία τεχνικής πιάνου της Jazz

ημερήσιες εκδρομές

Δέκα προτάσεις για εξορμήσεις σε «ακτίνα» δύο ωρών από την Αθήνα, που δεν απαιτούν πολλά έξοδα ούτε ιδιαίτερο προγραμματισμό και θα σας βοηθήσουν να αλλάξετε παραστάσεις και να πάρετε βαθιές… ανάσες, με την παρέα σας ή την οικογένειά σας.

Λίμνη Στυμφαλίας - Μουσείο Περιβάλλοντος

Αγναντέψτε από τους ξύλινους εξώστες του Μουσείου Περιβάλλοντος της Στυμφαλίας την πνιγμένη μέσα στις καλαμιές λίμνη, εντοπίστε τα πουλιά που φιλοξενεί και μάθετε όλα τα μυστικά της περιοχής μέσα από τα ίδια τα εκθέματα του μουσείου. Εξαιρετικό για την αρχιτεκτονική του -βραβεύτηκε από το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής και συμπεριλήφθηκε στα 1.000 καλύτερα κτίρια του 21ου αιώνα στον κόσμο,- αλλά και για την παρουσίαση του περιβάλλοντος της περιοχής. Θα μάθετε τους μύθους της λίμνης, τα γεωλογικά χαρακτηριστικά της περιοχής, τη χλωρίδα και την πανίδα, την ιστορία της ανθρώπινης κατοίκησης εκεί, καθώς και τα παραδοσιακά επαγγέλματα που αναπτύχθηκαν. Εντυπωσιακότερο έκθεμα είναι η τομή της λίμνης, όπου παρουσιάζονται η πραγματική χλωρίδα και πανίδα.

Γιάννης Ζουγανέλης

Οι Έλληνες

Η γαλλική σατιρική Les Guignols de l'info έχει μεγάλη ακροαματικότητα και χιούμορ που τσακίζει κόκκαλα. Εδώ ασχολείται με το πειραματόζωο Έλλην.

ΝΕΚΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΧΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΝΙΠΠΟΥ

Λουκιανού Σαμοσατέως (περ. 120 μ.Χ. → μετ. 180 και 192 μ.Χ.) σοφιστής και κυρίως μεγάλος συγγραφέας της Ύστερης Αρχαιότητας.

Χάρων: Βρε καταραμένε, πλήρωσέ μου το ναύλο!

Μένιππος: Ξεφώνιζε όσο θέλεις, Χάρων, αν αυτό σε ευχαριστεί.

Χάρων: Πλήρωσε τον κόπο, σου λέω, που έκανα για να σε περάσω απέναντι.

Μένιππος: Δεν πρόκειται να πάρεις τίποτα απ’ εκείνον που δεν έχει. (το περίφημο «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος»).

Χάρων: Μα είναι δυνατόν να υπάρχει κάποιος χωρίς έναν οβολό στη τσέπη του;

Μένιππος: Δε με νοιάζει αν υπάρχει άλλος, εγώ πάντως δεν έχω.

Χάρων: Μωρέ θα σε πνίξω, μα τον Πλούτωνα, αναθεματισμένε, αν δεν με πληρώσεις.

Μένιππος: Κι εγώ θα σου κοπανίσω το κεφάλι, μ’ αυτό το ξύλο που κρατάς και θα στο κάνω κομματάκια.

Χάρων: Στο τζάμπα δηλαδή ταξίδευες τόση ώρα;

Μένιππος: Να σε πληρώσει ο Ερμής, αυτός που με παρέδωσε σε σένα.

Ερμής: Την πάτησα, μα τον Δία, αν πρόκειται να πληρώνω κι από πάνω, για τους νεκρούς.

Χάρων: Μωρέ δεν θα σ’ αφήσω εγώ να μου την κοπανήσεις.

Μένιππος: Καλά, αφού έτσι θέλεις, τράβα τη βάρκα έξω και περίμενε. Αλλά πώς θα πληρωθείς αφού είμαι άφραγκος;

Χάρων: Καλά μωρέ, δε γνώριζες ότι έπρεπε να πληρώσεις το εισιτήριο;

Μένιππος: Φυσικά και το γνώριζα, αλλά αφού δεν είχα; Δηλαδή τι έπρεπε να κάνω; Επειδή ήμουν άφραγκος έπρεπε να μη πεθάνω;

Χάρων: Δηλαδή θα είσαι ο μοναδικός που θα κοκορεύεσαι ότι ταξίδεψες στο τζάμπα;

Μένιππος: Ε, όχι και τζάμπα. Μήπως δεν άντλησα νερά ή μήπως δεν τράβηξα κουπί; Χώρια που ήμουνα ο μοναδικός επιβάτης που δεν έκλαψε καθόλου.

Χάρων: Δεκάρα δε μετράν’ αυτά για τον βαρκάρη. Ασ’ τα αυτά και πλήρωσε. Γιατί έτσι πρέπει και δεν γίνεται διαφορετικά.

Μένιππος: Αν δεν γίνεται διαφορετικά, τότε αμέσως να με ξαναφέρεις στη ζωή.

η κρίση των γαϊδάρων

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι … 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως … ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου…

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών… Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξηστη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να … ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν … με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους? Τι θα κάνεις εσύ?

(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» … των γαϊδάρων.)

η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ»

του Κώστα Βαξεβάνη

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω…

τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε

ονειρεύτηκα την Ελλάδα

Της ΡΙΚΑΣ ΒΑΓΙΑΝΗ

Μετά από έκτακτη σύσκεψη των Συλλόγων τους, οι Έλληνες δικηγόροι διαμαρτύρονται για την «εξωθεσμική» επίσκεψη εκπροσώπων της Τρόικας σε φορείς της Δικαιοσύνης. Επιφυλάσσονται δε, του δικαιώματός τους να επικαλεσθούν το άρθρο 120 του Ελληνικού Συντάγματος και συγκεκριμένα την παράγραφο 4, η οποία, μεταξύ άλλων, όχι μόνο νομιμοποιεί, αλλά και καθιστά υποχρεωτική για τους Έλληνες την αντίσταση σε κάθε προσπάθεια βίαιης κατάλυσης της συνταγματικής τάξης.

Αν βγάλεις στην άκρη τα ξερά νομικά, οι δικηγόροι ονειρεύονται την Ελλάδα.

Ποιος τους χέζει τώρα τους δικηγόρους; Είναι γνωστό πρόκειται για ένα μάτσο απατεώνες. Κι αυτοί και το σινάφι τους. Οι δικαστές; Κρύβε λόγια, μια παρέα είναι όλοι τους. Οι πολιτικοί; Είναι σάπιοι. Οι δημοσιογράφοι; Είναι γνωστό, αυτοί είναι ρουφιάνοι. Και αλήτες. (Και το χειρότερο όλων-δημοσιογράφοι). Α, να μην ξεχάσω και τους δημόσιους υπάλληλους, που είναι όλοι διορισμένοι με μέσο, κάτι βολεμένα παράσιτα.

(Ονειρεύτηκα την Ελλάδα. Ονειρεύτηκα τον Σεφέρη και τον Καρυωτάκη-δημόσιοι υπάλλήλοι και οι δύο).

Ποιος να διαμαρτυρηθεί;

Οι διαδηλωτές είναι μπαχαλάκηδες. Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωϊνη. Και είναι απαραιτήτως όλοι, τους, σαδιστικά φασιστόμουτρα. Οι συνδικαλιστές είναι βλαμμένοι, και κολλημένοι με το Στάλιν. Οι επιχειρηματίες είναι αιματορυφήχτρες. Οι ταξιτζήδες, γουρούνια που καταστρέφουν τον τουρισμό. Οι φορτηγατζήδες αναίσθητοι παρτάκηδες. Τα μοντέλα παίρνουν κόκα και κάνουν βίζιτες. Οι καλλιτέχνες είναι λαπάδες. Η αδελφές. Η και τα δύο μαζί.

(Ονειρεύτηκα τον Γιάννη Ρίτσο. Ονειρεύτηκα τον Μάνο Χατζηδάκι. Ονειρεύτηκα τον Κάρολο Κουν.)

Τα παιχνίδια μας είναι στημένα. Τα καλλιστεία σικέ. Οι διαιτητές πουλημένοι. Οι προπονητές μας πουσάρουν χημείες. Οι αθλητές μας ντοπαρισμένοι.

(Ονειρεύτηκα τον Φειδιπίδη και τον Σπύρο Λούη. Ονειρεύτηκα τον Γιώργο Κούδδα και το Νίκο Γκάλη. Ονειρεύτηκα τη Σοφία Σακοράφα και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Βλάσση Μάρα και τα κορίτσια του πόλο).

Οι φοιτητές μας είναι ηλίθιοι. Οι καθηγητές τους πανηλίθιοι. Οι μαθητές είναι αγράμματοι. Οι δάσκαλοι είναι άχρηστοι. Τα παιδιά μας είναι βλαμμένα. Τα σκυλιά μας έχουν τσιμπούρια. Τα γατιά μας έχουν τοξόπλασμα. Η Γενιά του Πολυτεχνείου βολεύτηκε και ξεπούλησε τη χώρα.

(Ονειρεύτηκα τον Διομήδη Κομνηνό. Ονειρεύτηκα τη Μαρία Δαμανάκη. Ονειρεύτηκα τον Δημήτρη Παπαχρήστο)

Οι επιχειρηματίες είναι αιματορουφήχτρες. Οι Αθηναίοι είναι μαλάκες. Οι Σαλονικιοί είναι Βούλγαροι. Οι Λαρισαίοι είναι βλάχοι. Οι παπάδες είναι ληστο-συμμορία.

(Ονειρεύτηκα τον Παπαφλέσσα και τον Πατέρα Νικόλαο Πηρουνάκη. Ονειρεύομαι τον ιερέα Αντώνιο Παπανικολάου στην «κιβωτό της Αγάπης», στον Κολωνό)

Οι Αγανακτισμένοι είναι κάτι άχρηστοι χασικλήδες που κατασκήνωσαν φέτος στο Σύνταγμα επειδή ήταν φθηνότερα από τη Φολέγανδρο. Ο Κραουνάκης είναι ΜΚΟ. Ο Μίκης είναι ξεκούτης. Ο Νιόνιος ξεπουλήθηκε στους πλούσιους.

(Ονειρεύτηκα τα «Λιανοτράγουδα» και το «Αξιον Εστί». Ονειρεύτηκα τα «Σκουριασμένα Χείλη», και τη «Λυσιστράτη». Ονειρεύτηκα το «Φορτηγό», το «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη», και τη «Συννεφούλα μου»)

Όλοι. Εναντίον. Όλων. Με παλμό- και αυτοκτονική λύσσα. Γιατί, στην τελική, ο μόνος Έλληνας που είναι εντάξει, είμαι εγώ. Εγώ να ζήσω. Εγώ να φάω. Όλοι οι άλλοι να ψοφήσουν.

(Ονειρεύομαι ότι δίνουμε τα χέρια. Ονειρεύομαι ότι σταματάμε να ξεσκίζουμε πέτσες από τις σάρκες του διπλανού μας, τη στιγμή που μας κάνει όλους μια χαψιά το θεριό).

Κάθε επαγγελματική τάξη, κάθε πολιτική παράταξη, ιδιότητα, ή θεσμός, ακόμα και ο ανώνυμος ιδιώτης, που εκφράζει την αγανάκτησή του, έχει συστηματικά απαξιωθεί και απογυμνωθεί από το δικαίωμα της διαμαρτυρίας εναντίον της οποιασδήποτε αδικίας. Με τι μούτρα να μιλήσει και ποιος; Ο μισθωτός που έπαιρνε ψεύτικες υπερωρίες; Ο ελεύθερος επαγγελματίας που έκλεβε τις εφορίες; Ο αγρότης που πλακωνόταν στα τσίπουρα και ρευόταν στα τρακτέρ, χορτασμένος από τις επιδοτήσεις;

Ελληνες. … Πάρε τον έναν και κωλοχτύπα τον άλλον.

Ένα μάτσο λαμόγια, όλοι τους.

(Ονειρεύτηκα τον Διονύσιο Σολωμό. Ονειρεύτηκα τον Γιάννη Τσαρούχη. Ονειρεύτηκα την Πηνελόπη Δέλτα. Ονειρεύτηκα τον Σουρή, τον Κάλβο και τνο Ροϊδη, ονειρεύτηκα τον Ομηρο,τον Παπάζογλου και τον Ρασούλη. Ονειρεύτηκα τον Ελύτη και τον Παπανικολάου, την Μαρία Κάλλας και τον Μάρκο Βαμβακάρη.. Ονειρεύτηκα τον Κώστα Γαβρά. Ονειρεύτηκα τη Μελίνα Μερκούρη. Ονειρεύτηκα τη Νάνα Μούσχουρη.)

Μαζί τα φάγαμε. Δεν δικαιούμεθα για να ομιλούμε. Σκασμός, παράσιτα. Σκασμός. Το κεφάλι κάτω.

(Ονειρεύτηκα, μακριά από την πατρίδα, πως γίναμε, λέει, πατρίδα. Πως βάζαμε Ιστορία και πλάτη ο ένας για τον άλλον. Στα καλά και στα ζόρια. Στη φτώχεια και τον πλούτο. Στην αρρώστια και την υγεία.)

Ονειρεύομαι την Ελλάδα.

Μη με ξυπνάτε ακόμα.

Μητέρα

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.

‘Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς’ μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.

‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.’

‘Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ’ της είπα έντονα.

‘Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.’

Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.’

Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.

‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.

Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.

‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;’

Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’

Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!

Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.

‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ‘Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.’

Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄

Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ΄έπιαναν΄ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.

Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.

¢

‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’

‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα.

Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.

Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.

‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση’ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.

‘Πώς πήγε το ραντεβού;’ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.

‘Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.’ της απάντησα.

Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ΄έφυγε΄ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.

Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:

‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!’

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.

Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.

Εντουάρντο Γκαλεάνο στη Βαρκελώνη

oυκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος

στο μυαλό του Σίλα

Σταμάτης Κραουνάκης -Όταν έχω εσένα

η 1001η ανάρτηση 

Johnny Cash -One

Αν-αιρετικά

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Ιδιώνυμο;

Μας ορίζουν τα πράγματα
δεν τα ορίζουμε
μας διαφεύγουν οι αιτίες του κόσμου
Κατερίνα Ψυχάρη, Μας ορίζουν τα πράγματα

Από την κοινωνία του φόβου περνάμε αργά αλλά σταθερά στην κοινωνία του θυμού και στο άμεσο μέλλον μας καραδοκεί η κοινωνία της οργής.

Αναρωτιέμαι: Δεν το ‘χουν συνειδητοποιήσει αυτό οι πολιτικοί μας ηγέτες και εξακολουθούν να θέλουν –με τη βοήθεια των ΜΜΕ- να μας τρομοκρατούν;

Δεν έχουν καταλάβει ότι σε λίγο θα φοβούνται και αυτοί περισσότερο από εμάς;

Ποδο-σφαιρικά

Τι είναι ένας άντρας με πτυχίο και όπλο;
ένας αληθινός άντρας
Ρ. Σαβιάνο, γόμορρα

Ο σύγχρονος μορφωμένος οικονομικός εγκληματίας κοντεύει να γίνει «πρότυπο» για πολλούς. Ο βάρβαρος κουμπουροφόρος παράγοντας του ελληνικού ποδοσφαίρου γιατί να συνεχίζει να προβάλλεται «ως μάγκας» και ίνδαλμα στην αθλητική ειδησεογραφία;

Άνθρωποι - σκιές

Ο αόρατος άνθρωπος, μη-συνάνθρωπος, μη-άνθρωπος
Fr. Fukuyama, Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος

Οι κρατούμενοι στις φυλακές προφανώς και έχουν παραβιάσει το νόμο, έχουν δημιουργήσει θύματα και έχουν προκαλέσει πόνο και οδύνη.

Για όλα αυτά τιμωρήθηκαν. Η όποια, όμως, στερητική της ελευθερίας ποινή δεν τους στερεί και την ιδιότητα του ανθρώπου. Τούτη τη διάσταση δεν πρέπει να την ξεχνάνε νομοθέτες, δικαστές, σωφρονιστικοί υπάλληλοι αλλά και θεωρητικοί της Εγκληματολογίας και του Ποινικού Δικαίου.

Μονά – Ζυγά δικά τους;

Με πρόδωσαν οι ίδιες μου οι λέξεις
Επιστρατεύω τη σοφία της παραίτησης
Ιακ. Ζουγανέλης, Η αριθμητική των λέξεων

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πολλοί βουλευτές (και ορισμένοι υπουργοί) του κυβερνώντος κόμματος μεταφέρουν δώθε – κείθε (κυρίως στα φιλικά κανάλια) τον πόνο τους για τα κατ’ αυτούς άδικα μέτρα.

Αν συμφωνούν γιατί υποκρίνονται;

Αν διαφωνούν γιατί δεν παραιτούνται;

Σε κάθε περίπτωση δεν έχουν αντιληφθεί ότι τα παλιά κόλπα δεν περνάνε πλέον;

«Ένοπλη» εκπαίδευση;

Δάσκαλοι και αστυνόμοι βαράν το ίδιο,
Το ίδιο με φοβίζουν, το ίδιο με μισούν
Γιάννης Κακουλίδης, Η έκτη αφήγηση του Χάπα Χούπα

Η βία μπαίνει παντού κι από παντού. Στο σπίτι, στην πλατεία, στο δρόμο, στη δουλειά, στο γήπεδο, στις πολιτικές συγκεντρώσει.

Η βία των μεν (μοιάζει να) «καθαγιάζει» τη βία των δε.

Αν –λέω αν- μπορούσαμε να διαφυλάξουμε ένα χώρο από την εισβολή της βίας, αυτός θάπρεπε να είναι ο (εκ)παιδευτικός και, ιδίως, η σχέση δάσκαλου-μαθητή (όποιος και νάναι ο «δάσκαλος» κι όποιος και νάναι ο «μαθητής»). Όταν ο δάσκαλος κρατάει χάρακα και ο μαθητής γκαζάκι το μέλλον της Παιδείας, άρα της χώρας, έχει ήδη υπονομευθεί.

Δεν νοείται δάσκαλος-αστυνόμος, αλλά ούτε και μαθητής-εκδικητής. Τόσο δύσκολο είναι να συμφωνήσουμε σε αυτό;

Αδιάφοροι δια(γ)νοούμενοι;

Όπως γεράκι τη λεία του,
μη με κοιτάς άλλο
Γ. Βέης, Ν, όπως νοσταλγία

Εκτός από τους επαναστάτες Σαντινίστας και τους οικολόγους Ατενίστας έχει αναπτυχθεί (χωρίς να πολυφαίνεται) και ένα Κίνημα των Ανετίστας. Αυτοί οι άνετοι τύποι, που πίνουν τον καφέ τους στο Κολωνάκι φιλοσοφώντας (για τους «άλλους») και σχολιάζοντας (τους «άλλους»), που κάνουνε διακοπές σε Μύκονο και Σαντορίνη, που συναναστρέφονται εαυτούς, αλλήλους και υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, αυτοί οι παραπολιτικοί, παρακαλλιτέχνες, παραεπιστήμονες, διόλου δεν «κόπτονται» για την ελληνική κρίση. Δεν τους αφορά και δεν τους αγγίζει. Αυτοί ζουν στον υπέρ-κοσμο. Άνετα και δίχως τύψεις για οτιδήποτε.

Λογοκριτές της open.gov

Βλέπω και ξαναβλέπω το ίδιο έργο
μήπως
αυτή τη φορά το τέλος είναι άλλο
Τάσος Κουράκης, Ιερωτικόν

Καλά η ιδιωτική τηλεόραση αλλά ορισμένοι κυβερνητικοί (ή παρα-κυβερνητικοί) «παράγοντες» να έχουν ιδιωτικοποιήσει και τη δημόσια τηλεόραση, ε! αυτό πάει πολύ!

Κι όμως, καθηγητές/καθηγήτριες της δήθεν ελεύθερης έκφρασης των ιδεών, γκαιμπελίσκοι, γελωτοποιοί και open.gov λογο-κριτές, ελέγχουν πολιτικά και κοινωνικά φρονήματα. Το τι δείχνει (και ,κυρίως, το τι δεν δείχνει) η δημόσια τηλεόραση.

Οι «φάκελλοι» καταργήθηκαν οι φακελλ-ούχοι, όμως, παρέμειναν.

Ιδεο-ληψίες;

Η εφηβική αλητεία
ως πειρατεία
ειν’ αναμφίβολα υγιής
Δ. Λάμπος, Η ιστορία ενός Μισανθρώπου

Πρέπει, επιτέλους, να συζητήσουμε δημόσια και ειλικρινά, χωρίς υπεκφυγές και ηθελημένες θολούρες, ποιά είναι τα όρια της κοινωνικής απειθαρχίας, της πολιτικής ανυπακοής και της εγκληματικής βίας.

Δεν είναι δυνατό να χρησιμοποιούμε κατά περίσταση και κατά το δοκούν τη μία ή την άλλη έννοια ή –το χειρότερο- να δίνουμε διαφορετικό περιεχόμενο στην ίδια έννοια, επειδή και όταν μας συμφέρει.

Αυτή η αντίληψη και πρακτική συνιστά το χειρότερο μάθημα μη-Δημοκρατίας προς τους νέους.

Πολιτικά κουρ-αίματα
 

Οι προβλέψεις δυσοίωνες
Στο χρηματιστήριο του φόβου
Στέργιος Πολύζος, Ο Χρόνος και η λίμνη

Οψέποτε γίνουν εκλογές ένα είναι βέβαιο. Θα αλλάξει «συθέμελα» το πολιτικό προσωπικό. Όποιο κόμμα κι αν κερδίσει, όποιο νέο πολιτικό σκηνικό κι αν διαμορφωθεί, η Βουλή του 2012 ή του 2013 θα συντίθεται από μη-(διε)φθαρμένα (τουλάχιστον μέχρι την εκλογή τους) πρόσωπα.

Θετική εξέλιξη εάν και εφόσον αποδείξουν στην πράξη (και όχι στα λόγια) ότι οι ηθικές τους αντοχές είναι ισχυρότερες από αυτές των προκατόχων τους.

Πανεπιστημιακή ενότητα

Ο μόνος ασφαλής υπολογιστής
είναι αυτός που βρίσκεται εκτός λειτουργίας
M. Glenny, McMafia

Δεν μπορώ να μαντέψω πώς θα εξελιχθούν τα πανεπιστημιακά πράγματα στη χώρα μας. Αυτό που μπορώ με βεβαιότητα να πω είναι ότι, ανεξάρτητα από τις (όποιες) διαφωνίες και συγκρούσεις, δεν υπάρχουν «εσωτερικοί εχθροί» μέσα στα Ανώτατα Ιδρύματα μας.

Ας μην τρωγόμαστε, λοιπόν, μεταξύ μας (προς όφελος και τέρψιν των άλλων).

Amy Winehouse -Rehab, Back to black (Live)

η εξέλιξη του χορού στις ταινίες (1921 - 2010)

Οι αξίες των «εκδρομέων» του '80 και η χαμένη αξιοπρέπεια

Tης ΧΑΡΗΣ ΠΟΝΤΙΔΑ

Απίστευτο τι περίεργες συνάψεις κάνει η μνήμη. Πεταλιά σε ανηφόρα, το ποδήλατο μουγκρίζει, το μυαλό στρέφεται σε εκείνες τις - προ αμνημονεύτων χρόνων - ποδηλατάδες όπου η ανηφόρα γινόταν στοίχημα και παιχνιδάκι. Κι εκεί που επί τέλους τελειώνει το κακό, λάμπει σαν φλας μέσα στο σκοτάδι η εικόνα του πατέρα μου να ακούει ειδήσεις στο ραδιόφωνο του '60.

Στα μέσα του '60 οι άνθρωποι είχαν ακόμη νωπές τις μνήμες του Εμφυλίου και της Κατοχής, η ανασφάλεια για το αύριο ήταν σχεδόν δομικό συστατικό της ψυχολογίας τους, αλλά καθότι ήταν εποχή ανοικοδόμησης (για την Ελλάδα) και το Αμερικάνικο Ονειρο μοίραζε τάπερ και κλαρωτούς καναπέδες, τα πράγματα έρχονταν σε μια κάποια ισορροπία.

Εμείς είχαμε τα «παραμύθια» της Κατοχής για καραμέλα.

Πόσο μακρινά έμοιαζαν όλα αυτά στις μέρες τις δικές μας! Πόσο μακρινά, στην Ελλάδα του Cayen και των εξοχικών.

Εμείς (λέγαμε) είμαστε η γενιά που τη γλίτωσε εντελώς. Εμείς είμαστε Εμείς. Δεν γίνεται να τύχει σε Εμάς. Το μόνο που ίσως δεν βάζαμε στον λογαριασμό ήταν ότι εκείνοι που τρώγανε τον ρεβιθοκεφτέ, γέρασαν για να αγοράσουν διαμέρισμα, ενώ στα χρόνια τα δικά μας γέμισε ο κόσμος μνησίκακους, αγράμματους, κακομαθημένους «παρεάκηδες» που έμαθαν να μυρίζονται την ευκαιρία από μακριά και να χώνονται.

Λούσο και Λαμογιά - οι αξίες των «εκδρομέων» του '80. Πουράκλα και «ημέτεροι». Αν είναι να πληρώσουμε - έστω μ' αυτόν τον σκληρό τρόπο - και να βρούμε ξανά τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, ας πληρώσουμε... Τουλάχιστον να μείνει κάτι για τα παιδιά μας.

Billy Holliday -Lady sings the Blues

EL EMPLEO / THE EMPLOYMENT - OPUSBOU

στο δρόμο προς το απονενοημένο διάβημα της εξόδου, για την επιστροφή στην ανάδελφη τριτοκοσμική Ελλάδα

Toυ ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

Τίποτα απ’ όσα μας συμβαίνουν τώρα δεν είναι καινούργιο, δεν είναι ξαφνικό, δεν το ξέραμε, δεν μας είχαν προειδοποιήσει. Όσοι χτύπαγαν το καμπανάκι του κινδύνου απλώς μας φαίνονταν δυσάρεστοι, έβγαιναν εκτός πολιτικού παιχνιδιού. Δεν υπάρχει κανένας από το πολιτικό και το μιντιακό σύστημα που να μην ξέρει την αλήθεια. Η αλήθεια δεν έχει καμία σχέση με την προπαγάνδα που εκπέμπεται καθημερινά, χρόνια τώρα, και οδηγεί τη χώρα στην αυτοκτονία. Το πολιτικό σύστημα λειτουργεί σαν μια αδίστακτη συντεχνία με μειωμένο πια ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Εδώ και δεκαετίες, από την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξέρουμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όπως έχουν κάνει τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη εδώ και καιρό. Η ευρωπαϊκή κοινότητα μας χρηματοδοτεί με τεράστια ποσά για να προχωρήσουμε ομαλά σ’ αυτές τις αλλαγές. Τις οποίες σαμποτάρει το αναχρονιστικό σύστημα εξουσίας, ο κρατισμός και η κομματοκρατία.

Το σύστημα έχει τη μορφή πυραμίδας. Στην κορυφή ανθεί η κλεπτοκρατία, η διαφθορά, η λεηλασία και στη βάση οι πελατειακές σχέσεις. Διορισμοί στο δημόσιο, επιδόματα, υψηλοί μισθοί, πρόωρες συντάξεις, παχυλά εφάπαξ, προνόμια που δίνει το κράτος σε επαγγελματικές ομάδες, βιομηχανία καταπατήσεων και αυθαιρέτων, εκτεταμένη φοροδιαφυγή, είναι το αντάλλαγμα του πελατειακού κράτους που εξασφαλίζει, εξασφάλιζε τουλάχιστον μέχρι τώρα, μια κοινωνική συνενοχή στο χρεοκοπημένο σύστημα.

Μια μικρή χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων σπατάλησε τις τελευταίες δεκαετίες ένα ασύλληπτο ποσό, 350 δις δανεικά και άλλα τόσα κοινοτικές επιδοτήσεις, όχι για να εκσυγχρονίσει την οικονομία της και να γίνει αυτάρκης αλλά για να καταναλώσει. Η χώρα που οδεύει προς τη χρεοκοπία, παρουσιάζει ιδιωτική κατανάλωση 20 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερη από τις άλλες χώρες.

Τις μεταρρυθμίσεις οφείλαμε να κάνουμε όχι γιατί μας το ζήταγε η Ευρώπη, αλλά γιατί εμείς θέλαμε, για το δικό μας καλό. Δεν υπάρχει κανένα σημείο, κανένας δείκτης που η Ελλάδα να μην είναι σε χειρότερη θέση από το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Παίρνουμε χαμηλότερους μισθούς αλλά έχουμε μεγαλύτερη ακρίβεια, έχουμε μεγαλύτερη ανεργία, έχουμε μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες, η ψαλίδα πλουσιότερων και φτωχότερων εισοδημάτων στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερη, έχουμε χειρότερες κοινωνικές παροχές, ακριβότερες και χειρότερης ποιότητας υπηρεσίες του κράτους, το ασφαλιστικό μας σύστημα αυξάνει τις κοινωνικές ανισότητες ενώ στα άλλα κράτη τις μειώνει. Όσοι κατηγορούν την Ευρώπη για τα προβλήματά της, γιατί δεν είναι τέλεια, που δεν είναι, προσπαθούν να κρύψουν πίσω από την επίκληση του ιδανικού ότι στην πραγματικότητα μάχονται για τη διατήρηση της καθυστέρησης, του άδικου και χρεοκοπημένου μοντέλου που τους συντηρούσε μέχρι τώρα.

Όσα μας προειδοποιούσαν εδώ και δεκαετίες, συνέβησαν στις μέρες μας. Ήταν αδύνατον να δανειζόμαστε αέναα, σε όλο και υψηλότερα επίπεδα. Είναι αδύνατον μια χώρα να έχει κάθε χρόνο έλλειμμα 10, 15, 24 δις χωρίς τους τόκους. Δεν είχαμε κανέναν άλλο δρόμο παρά να ισοσκελίσουμε σιγά-σιγά τα έξοδά μας με τα έσοδά μας.  

Αυτό μας ζήτησαν και οι εταίροι μας. Ζήτησε η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάρει τα λεφτά μας; Ζήτησαν έστω να πάρουν πίσω τα δικά τους λεφτά και να ξεμπερδεύουν; Ζήτησαν να μη μας δανείζουν ακόμα και σήμερα, για να πληρώνουμε τα καινούργια ελλείμματα που κάθε χρόνο παράγουμε ξανά; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ζητάνε να μπαίνουμε μέσα κάθε χρόνο και λίγο λιγότερο, ώστε να δανειζόμαστε λίγο λιγότερο, να πάψει το χρέος να εκτοξεύεται μπας και κάποτε σιγά-σιγά αρχίσει και να μειώνεται. Μας δανείζουν με χαμηλό επιτόκιο την ίδια ώρα που κάποιες χώρες δανείζονται με υψηλότερο από μας. Κι εμείς αυτό το ονομάζουμε ληστρικό και τοκογλυφικό. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο αναξιοπρεπές από το να ονομάζεις προοδευτική πολιτική το «δως μου και μένα, μπάρμπα». Από το να ονομάζεις πατριωτική πολιτική το «ξοδεύω αλλά δεν πληρώνω, γιατί είμαι μάγκας». Τσάμπα μάγκας.

Η τρόικα από την πρώτη μέρα ζήτησε διαρθρωτικές αλλαγές και όχι έκτακτα μέτρα που δεν λύνουν το πρόβλημα. Ζήτησε περιορισμό του κόστους του δημόσιου τομέα και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Αντί γι’ αυτό είχαμε σειρά φορολογικών μέτρων που επιβάρυναν όσους ήδη πλήρωναν και άφηναν άθικτη τη φοροδιαφυγή. Οριζόντιες μειώσεις μισθών στο δημόσιο τομέα που άφηναν άθικτες τις δομές που δημιουργούν συνεχώς λεηλασία και σπατάλη. Κάποιοι έβλεπαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να μειώνονται αλλά το μισθολογικό κόστος δεν έπεφτε, γιατί κάποιοι άλλοι το αναπλήρωναν με υπερωρίες, οδοιπορικά, συμμετοχές σε επιτροπές, νυχτερινά, αυξήσεις, νέες προσλήψεις. Είναι ενδεικτικό ότι ενώ οι συνεχείς αφαιμάξεις διαδέχονται η μία την άλλη εύκολα, οτιδήποτε έχει να κάνει με τις δομές του συστήματος μένει άθικτο. Δεν έχει γίνει ούτε μια αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας τόσα χρόνια. Και καλά, το Ελληνικό είναι μεγάλο, αλλά να μην έχει πουληθεί ούτε ένα χωράφι; Δεν έχει γίνει καμία πώληση κρατικής επιχείρησης. Και καλά, η ΔΕΗ είναι δύσκολη, ούτε ένα καζίνο, ούτε τα παγωτά Δωδώνη; Μπορεί ένα χρεοκοπημένο κράτος να φτιάχνει καλό παρφέ σοκολάτα; Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν γίνεται, γιατί την «αξιοποιούν» ήδη προς ίδιον όφελος.

Το σύστημα εξουσίας συνεχίζει ακόμα και στο χείλος του γκρεμού την ίδια τακτική. Καθυστερεί τις αλλαγές, κοροϊδεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση, κοροϊδεύει τους πολίτες, κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Με αποτέλεσμα κάθε μέρα που περνάει τα πράγματα να γίνονται χειρότερα, να χρειάζονται ακόμα περισσότερες θυσίες. Η συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος και μεγάλου μέρους της κοινωνίας είναι αυτοκαταστροφική και παρανοϊκή. Λειτουργούν σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να έχουν τελειώσει όλα και το μόνο που τους νοιάζει είναι να συνεχίσουν το πλιάτσικο μέσα στα ερείπια έστω και για λίγους μήνες. Οι ευθύνες των πολιτικών κομμάτων του λαϊκισμού και των μέσων ενημέρωσης της δημαγωγίας που χειραγωγούν με ωραία λόγια και ψευδαισθήσεις την κοινωνία για να μην αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, είναι εγκληματικές. Τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις θα θυμηθούμε όσους έλεγαν ότι η κρίση είναι κόλπο, δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε.

Τώρα που το αδιέξοδο οδηγεί σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων θα λογοδοτήσουν όσοι υπονόμευαν κάθε περιορισμό της σπατάλης, την κατάργηση του πιο ασήμαντου επιδόματος, όσοι τσάκισαν την εμπορική ζωή της πόλης για να εμποδίσουν το αυτονόητο, τη συγχώνευση των συγκοινωνιών, τις μεταθέσεις, τη μετακόμιση δημόσιων οργανισμών σε κτίρια του δημοσίου για να μην πληρώνουν υπέρογκα νοίκια.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι έπρεπε να το ξέρουν, όταν ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί πια να αντέξει το βάρος να πληρώνει το λογαριασμό της επιχείρησης Δημόσιο ΑΕ, έρχεται η σειρά των μικρομετόχων. Ο μεγαλομέτοχος, οι κρατικές και κομματικές ελίτ, θα είναι ο τελευταίος που θα πληρώσει. Όσοι ήταν μικρομέτοχοι στο πελατειακό κράτος και νόμιζαν ότι θα γλιτώσουν, καταλαβαίνουν τώρα το λάθος τους.

Το πιο ανησυχητικό σε όλα αυτά είναι ότι βαθμιαία, σε μεγάλο τμήμα του χρεοκοπημένου συστήματος, ωριμάζει η ιδέα ότι η έξοδος από την Ευρώπη, η επιστροφή στην κατοχική δραχμή, είναι ο μόνος δρόμος για να διατηρηθούν οι αναχρονιστικές δομές, οι νταλαβεριτζήδες πολιτικοί της συναλλαγής, τα χρεοκοπημένα media της διαπλοκής. Έστω κι αν η χώρα οδηγηθεί στην καταστροφή. Αν ακούσεις προσεκτικά τη ρητορική που μιλάει για 1821, για ξένους που μας «προσβάλλουν», για άθεους, για χαρακώματα και τη «βοήθεια του Θεού», θα καταλάβεις ότι προετοιμαζόμαστε για το απονενοημένο διάβημα της εξόδου, για την επιστροφή στην ανάδελφη τριτοκοσμική Ελλάδα.

Καθώς τα ψέματα τελείωσαν, καθώς η περίοδος της παραπλάνησης τελείωσε, καθώς η χώρα μας μπαίνει από αυτές τις μέρες στην τελική πράξη του δράματος, ελπίζω πως όσα διαβάσατε σ’ αυτή την εφημερίδα μέχρι τώρα, σας ήταν χρήσιμα. Στις επόμενες δύσκολες εποχές η συμπεριφορά του καθενός, η σωστή ερμηνεία της πραγματικότητας, η ατομική ευθύνη, είναι αυτή που θα τον σώσει.

ATHENSVOICE 

η γελοιογραφία

Tony Bennett & Amy Winehouse -Body and Soul

Gulp

Γυρίστηκε στην παραλία Pendine στη Νότια Ουαλία. Η ταινία μικρού μήκους Gulp αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ του μεγαλύτερου stop-motion animation εφόσον κατέγραψε μια σκηνή που εκτείνεται σε 11,000 τετραγωνικά πόδια.

μία πρόταση εξόδου από την κρίση

του Κώστα Δ. Καββαθά

....

Μία ειρηνική επανάσταση των Αξιοπρεπών. Ένα κίνημα που δεν θα επιβάλει αλλά, θα παρακαλέσει όλους τους Έλληνες να λάβουν μέρος στον καθαρισμό της κόπρου του Αυγεία. Που θα διδάξει την καλή Ιστορία του τόπου και θα αποτινάξει κάθε εθνικιστικό παραλήρημα. Που θα τιμήσει την Γλώσσα. Θα φροντίσει για την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Θα πατάξει και θα εξευτελίσει όλους τους δήθεν (ανάπηρους, ασθενείς, γυρολόγους, συνταξιούχος ετών 40 κλπ), που ρουφάνε το Δημόσιο Χρήμα. 

‘Ενα κίνημα θα επαναφέρει τις παλιές αξίες του φιλότιμου, της εργασίας, της τιμιότητας. Που θα πει στους νέους να είναι πρώτοι στα μαθήματα και πρώτοι στους αγώνες. Που θα τσακίσει τους Κουκλεντέδες, τις βίζιτες και τους οικονομικούς δολοφόνους του λάιφ στάιλ.

Ένα κίνημα που θα έχει σαν στόχο όχι την ανάπτυξη μέσω του μπετόν και της ασφάλτου αλλά μέσω της Παιδείας… Μία ολόκληρη σειρά μη ρεαλιστικών μέτρων δηλαδή που, κανείς δεν θα προσέξει και κανείς δεν θα εφαρμόσει….

φωτοτυπίες

Πυξ Λαξ -Αν θα μπορούσα τον κόσμο ν' άλλαζα

η σιωπηλή δυναμική

Οι επόμενες εβδομάδες είναι εξαιρετικά κρίσιμες για τη χώρα. Λίγο μας ενδιαφέρει ποιο κόμμα θα είναι στην κυβέρνηση ή τι θα συμβεί στον Α ή τον Β πολιτικό. Ολοι μας νιώθουμε «καρυδότσουφλα» σε μια χωρίς προηγούμενο καταιγίδα, που σαρώνει όσα έως τώρα θεωρούσαμε δεδομένα. Αυτή η κρίση θα τα ξεριζώσει άλλωστε όλα και θα μας αφήσει μια διαφορετική Ελλάδα, είτε για το καλύτερο είτε για το χειρότερο. 

Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχασε πολύτιμο χρόνο και έφαγε ζωτικά κομμάτια του υγιούς παραγωγικού ιστού της χώρας, γιατί δεν θέλησε να κάνει το αυτονόητο, να μειώσει το κόστος του Δημοσίου. Ας θυμηθούμε πώς ξεκίνησε αυτή η κυβέρνηση, όταν οι θυελλώδεις καβγάδες αφορούσαν το αν το πάγωμα των μισθών θα περιοριστεί σε όσους δημοσίους υπαλλήλους έπαιρναν πάνω από 200 ευρώ ή όχι...

Οι υπουργοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν πίστεψαν ποτέ στην ανάγκη των μεταρρυθμίσεων και έπαιζαν κρυφτούλι με την τρόικα, τορπιλίζοντας, καθυστερώντας και ενίοτε κοροϊδεύοντας την τρόικα. Το αποκορύφωμα ήταν η εμφάνιση ενός ενιαίου μισθολογίου, το οποίο αύξανε το κόστος του Δημοσίου σε μισθούς και συντάξεις

Δοκιμάσαμε την παρελκυστική τακτική, μας πήραν χαμπάρι και τώρα μας έβαλαν το «πιστόλι στον κρόταφο». Αυτήν τη φορά το έκαναν λίγο πιο θεαματικά και πιο σκληρά, γιατί δεν ήθελαν να αφήσουν καμία ελπίδα στους κ. Παπανδρέου και Βενιζέλο ότι θα πείσουν την ηγεσία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ να «κάνει λίγο ακόμη τα στραβά μάτια». Ενδεχομένως, ήταν και ένα μήνυμα προς την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία έχει καλλιεργήσει την προσδοκία μιας πολιτικής διαπραγμάτευσης, που θα αλλάξει τη στάση της τρόικας.

Τώρα βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Η κυβέρνηση πρέπει μέσα σε λίγες εβδομάδες να κάνει ό,τι ξέχασε ή δεν θέλησε να κάνει επί μήνες. Εν τω μεταξύ, όμως, η κοινωνία είναι οργισμένη και κουρασμένη από τη βαθιά ύφεση και οι οπαδοί του χάους έχουν βάλει στόχο να «μην αφήσουν τίποτα όρθιο». Η συναίνεση μοιάζει μακρινό όνειρο και απομένει να δούμε εάν οι υπουργοί της αδράνειας θα αλλάξουν σε ένα βράδυ και θα γίνουν ξαφνικά σούπερ μεταρρυθμιστές. Απομένει ακόμη να δούμε εάν ο πρωθυπουργός θα λειτουργήσει ως ηγέτης εκτάκτου ανάγκης ή αν θα συνεχίσει να ανέχεται όποιον «οπλαρχηγό» επιμένει να λειτουργεί σαν υπουργός της δεκαετίας του 1980. Τα περιθώρια, πάντως, στενεύουν απελπιστικά. Η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται σε φάση ύφεσης και κανείς ξένος πολιτικός δεν θα μπορεί να συνεχίσει να χρηματοδοτεί μια προβληματική χώρα χωρίς εγγυήσεις. Ηδη δημιουργείται ένα ακλόνητο στερεότυπο, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα είναι «διαφορετική» και ενδεχομένως μια χώρα που δεν σώζεται.

Χρόνια τώρα ακούμε από κάποιους ότι, «αν δεν πιάσουμε πάτο, αν δεν περάσουμε μια μεγάλη καταστροφή δεν θα αλλάξουμε». Για πρώτη φορά φοβάμαι πως μπορεί να δικαιωθούν, αν και συνεχίζω να πιστεύω ότι πέρα από την πιάτσα της μισαλλοδοξίας, του κιτρινισμού, των συντεχνιών και των κομματικών στρατών υπάρχει αυτή η σιωπηλή, δυναμική και υγιής Ελλάδα, που την τελευταία στιγμή σπρώχνει το πολιτικό εκκρεμές σε λύσεις πολύ καλύτερες του αναμενομένου...

του Αλέξη Παπαχελά