2000 -
Η ταινία κινουμένων σχεδίων «Πατέρας και κόρη» του Ολλανδού Michaël Dudok De Witt έχει κερδίσει περίπου είκοσι βραβεία μεταξύ των οποίων και το Όσκαρ animation για ταινίες μικρού μήκους (2001).
27/3/11
24/3/11
15/3/11
13/3/11
12/3/11
8/3/11
Γερμανική βοήθεια; Η αίτησή σας απορρίπτεται!
Η αλήθεια είναι πως το κινητό τηλέφωνο είναι μια ευκολία. Τι να λέμε τώρα, νιώθεις μια ασφάλεια βρε παιδί μου, πως ότι και να γίνει τον δικό σου άνθρωπο θα τον βρεις.
Μα νύχτα, μα μέρα, μα Αυστραλία, μα Αμερική, όταν κι αν χρειαστεί, θα έχεις μια επικοινωνία, ένα νήμα. Είναι ψυχολογικό το ζήτημα. Παλιά οι γονείς μας, πάρε ένα τηλέφωνο να ξέρουμε πως είσαι καλά μας παρακαλούσαν. Πόσες μανάδες και πατεράδες δεν έχουν ξενυχτίσει πάνω από εκείνο το μαύρο κουτί με το σπιράλ καλώδιο και το στρογγυλό καντράν;
Για τους λόγους αυτούς και άλλους ακόμα επέμεναν το παιδί να πάρει ένα κινητό με γερμανικό αριθμό, εκεί στα ξένα που διάλεξε να κάνει το μεταπτυχιακό της, να μη μιλάνε Στουτγάρδη – Αθήνα μέσω Αθήνας.
Πρωί – πρωί πήγε το παιδί, «ορίστε το διαβατήριό μου, ορίστε και η αίτηση συμπληρωμένη». «Τάνκε», της είπαν, «περάστε σε δυο μέρες να πάρετε τον αριθμό σας».
«Γιατί δυο μέρες»; «Έτσι γίνεται με τους αλλοδαπούς». Σε δυο μέρες, «απορρίπτεται το αίτημά σας». «Γιατί ρε παιδιά»; Σήκωσε τους ώμους ο υπάλληλος, «περάστε την άλλη βδομάδα να μιλήσουμε στα κεντρικά». Πέρασε και η εβδομάδα, «ξέρετε», της λένε, «δεν έχετε κάποιον φίλο η γνωστό, άλλης εθνικότητας να κάνει αίτηση για λογαριασμό σας;» «Γιατί»; «Γιατί το δικό σας επώνυμο είναι ελληνικό, και η πολιτική της εταιρείας προσωρινά, είναι να απορρίπτει αιτήσεις Ελλήνων… Αν όμως έχετε κάποιο φίλο η συμφοιτητή άλλης εθνικότητας, θα πάρετε τον αριθμό και θα πληρώνετε με τον προσωπικό σας λογαριασμό».
«Δηλαδή τα λεφτά μου που έχουν ελληνικό όνομα τα θέλετε, εμένα, που είμαι Ελληνίδα, όχι». …Χαμογέλασε ο υπάλληλος. «Ζητώ συγνώμη εκ μέρους της εταιρείας, εγώ αγαπώ κι εσάς και την Ελλάδα, στην Πάτμο κάνω διακοπές…»
Δεν συνηθίζω να κάνω απλοϊκούς συλλογισμούς, ας μου επιτραπεί όμως να κάνω κάποιες σκέψεις που είναι καθημερινές κουβέντες που ακούω από τις ουρές στις τράπεζες μέχρι στα σαλόνια.
Ρε παιδιά τα υποβρύχια που πήραμε, γερμανικά δεν είναι; Τα άρματα επίσης που παραγγείλαμε; Τα ψυγεία, οι κουζίνες, τα πλυντήρια, τα αυτοκίνητά μας, δηλαδή δεν συμβάλλουμε στην παραγωγή γερμανικού πλούτου; Οι μετανάστες μας εκείνες τις χρυσές δεκαετίες, που η Ελλάδα έλιωνε στα εργοστάσια της Γερμανίας, για την ανάπτυξη του δικού τους κράτους δεν δούλευαν;
Μήπως πρέπει φίλοι Γερμανοί να κατανοήσετε πώς υπάρχει ένα σημαντικό αξιακό κενό στην κοινοτική αλληλεγγύη που όλοι στηρίξαμε; Μήπως πρέπει να κατανοήσετε πώς εμείς οι χώρες του Νότου είμαστε η αγορά σας, εμείς οι εξαγωγές σας.
Μήπως πρέπει να θυμηθείτε πως όλοι βάλαμε πλάτη για να γίνετε η υπερδύναμη που είστε, και ειδικά σε μας κάτι παραπάνω χρωστάτε, από τις πολεμικές αποζημιώσεις που δεν πήραμε, από το Δίστομο, τη Βιάννο, την Κάντανο, από το ελληνικό χρυσό της Τράπεζας της Ελλάδας.
Εμείς φίλοι Γερμανοί δεν ξύνουμε τις πληγές, μα πονάνε ακόμα οι ουλές, κι ας φεύγει πια εκείνη η γενιά που πρωταγωνιστούσε τότε. Κι αν ρωτήσετε κάθε οικογένεια έχει μια μικρή σχετική πονεμένη ιστορία από εκείνη την παγκόσμια σύρραξη, ένα γκρεμισμένο σπίτι, έναν εκτελεσμένο, έναν βομβαρδισμένο, ένα λεηλατημένο μαγαζί. Και σκέφτομαι πως τώρα που η γενιά του πολέμου φεύγει, μάλλον αποχωρίζονται και οι νέες γενιές την ενοχή, και μαζί και την αλληλεγγύη, όμως η μνήμη είναι μεγάλο πράγμα, και η συναίσθηση της ευθύνης επίσης.
Μην μας ξεφτιλίζετε στα λαϊκίστικα έντυπά σας, μην μας κιτρινίζετε, δεν κοιμόμαστε μέχρι τις δώδεκα, ζαλισμένοι από την κραιπάλη της προηγουμένης όπως μας λούζουν οι εφημερίδες σας. Είμαστε ένας λαός με φιλότιμο, που αγωνιζόμαστε να επιβιώσουμε στον ωκεανό των προβλημάτων μας. Αν δεν μαλακώσετε τη στάση σας, αν δεν μας βοηθήσετε στην πιο κρίσιμη ώρα μας, οι καπνοί απ’ τη φωτιά της δικής μας γειτονιάς δεν θα σας μαυρίσουν απλά τη μπουγάδα σας.
Στέλιος Μάινας
6/3/11
4/3/11
1/3/11
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
