Oren Lavie -Her morning elegance

διαφημίσεις

Πυξ Λαξ -Όλο μ'αφήνεις να σ' αφήσω

ζωή σε λόγου μας

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

«Το πρόγραμμά μας είναι ρεαλιστικό», επιμένει ο πρωθυπουργός, «και ΟΧΙ σουρεαλιστικό όπως δείχνει μέχρι τώρα».

Σαφώς, από όσο κατάλαβα, υπάρχουν πολλές ερμηνείες του όρου «ρεαλισμός» στις άγριες μέρες μας. Κάποιοι πιστεύουν πως πρόκειται για το ήθος της ποδοσφαιρικής ομάδας «Ρεάλ» και άλλοι, όπως εγώ, επιστρέφουμε στην «αθώα» εποχή τής προ μισού αιώνα Ελλάδας, όπου «ρεαλιστικό» στην κινηματογραφική πιάτσα θεωρούσαν οποιαδήποτε ταινία είχε περίπτυξη της πρωταγωνίστριας με κομπινεζόν. Ο παρτενέρ φορούσε πάντα -ή σχεδόν πάντα- ένα διακριτικό «κασκορσέ» φανελάκι αν ανήκε στην εργατική τάξη κ.λπ. Σήμερα απαξάπαντες οι όροι αυτοί περνούν τεράστια κρίση, όχι μόνο γιατί τα φανελάκια και τα κομπινεζόν αντικαταστάθηκαν από τα σχεδόν ομόηχα «φακελάκια» και «κομπίνες», αλλά γιατί στην κυριολεξία χάσαμε τον μπούσουλα και μέρα με τη μέρα οδηγούμαστε σε φραστικές αλαμπουρνέζικες ακρότητες που κάνουν τους γάτους να χάνουν τη λίμπιντό τους και τις γάτες να θρηνούν ερωτικά στις ταράτσες και τα εναπομείναντα κεραμίδια. Ο Φλεβάρης βέβαια προχωρά ακάθεκτος να συναντήσει την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς την πρώτη του Μάρτη, ενώ τα σενάρια για εκλογές χαμηλώνουν τη στάθμη των πολιτικών ηθών ακόμη περισσότερο.

Το ΠΑΣΟΚ φυσικό είναι ν' αγωνιά αν θα προλάβει η κυρία Μαργαρίτα Παπανδρέου να δει τον γιο της πρωθυπουργό, κάτι που δυστυχώς χρειάζεται μια ελαφρώς χρονοβόρα και όχι τόσο κομψή σειρά σπασμωδικών ενεργειών. Οσο για μας... φυλλομετράμε παλιά ληγμένα ημερολόγια με το ερωτηματικό «Ποια ήταν πραγματικά τα καλύτερά μας χρόνια». Τότε που υπήρχε «Τείχος» στο Βερολίνο, τότε που ο Μπρέζνιεφ καταριόταν τον Χίτσκοκ για το «κατασκοπικό» φιλμ «Σχισμένο παραπέτασμα» με τον Πολ Νιούμαν και την Τζούλι Αντριους (χάλια ταινία, για φάπες), τότε που η γλυκυτάτη Δέσποινα Παπαδοπούλου ντυνόταν με καπελάκια στιλ «γαβάθα για τραχανά», τότε που ΟΛΟΙ μισούσαμε χορωδιακά τον «αόρατο» δικτάτορα, τότε που μας 'καναν πλύση εγκεφάλου πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το έργο «Κάντο Χενεράλ», τότε που κοροϊδεύαμε τον ακαδημαϊσμό του αείμνηστου Γεωργίου Ράλλη, τότε που δεντροφυτεύτηκε -εν μια νυκτί- η Συγγρού για να διευκολυνθεί η είσοδός μας στην ΕΟΚ, τότε που λόγω «Αλλαγής» χορεύαμε τσάμικα στους δρόμους κι έπειτα τρέχαμε να ουρλιάξουμε από το γέλιο στις επιθεωρήσεις «Αλλαγή και πάνω τούρλα», «Το ΠΑΣΟΚ της Χάιδως», «Ραντεβού με την υστερία» κ.λπ.;

Τα ερωτηματικά φυσικά και συνεχίστηκαν με τον πιο αλόγιστα λαϊκίστικο τρόπο: Είχε δίκιο η «Αυριανή» με το α πριόρι εισαγγελικό της ύφος; Μήπως αδικήσαμε τον Γκέμπελς; Μήπως η Ελλάδα -κατόπιν «αορτής», όπως έλεγε ο Λαζόπουλος- έπρεπε να κάτσει να σκεφτεί πιο σοβαρά την κατάσταση; Μήπως η αφίσα του κ. Μητσοτάκη ως ηθοποιού Μπέλα Λουγκόζι σε ρόλο Δράκουλα προξένησε τερατογενέσεις; Μήπως ο κ. Σαρτζετάκης έπρεπε να βάψει ξανθά τα μαλλιά του για να δείξει ότι διαθέτει χιούμορ; Μήπως παρασιγουρευτήκαμε για την ελαστικότητα της Δημοκρατίας μας; Μήπως τα χρόνια του Σημίτη ήταν μια κούρα ανάρρωσης προτού πέσουμε στα «σκληρά»; Μήπως μας κατατρέχει η κατάρα της βασίλισσας Εκάβης της Τροίας, κάτι που διαισθάνθηκε μόνον ο Ευριπίδης στον καιρό του; Μήπως κάποιος θα έπρεπε να επισημάνει εκ νέου στους κυρίους που κόπτονται να γίνουν υπουργοί και πικραίνονται ΑΝ δεν γίνουν, πως ΤΑ ΜΕΤΑΞΩΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΕΞΙΟΥΣ ΚΩΛΟΥΣ;

Μήπως το παραχέσαμε -έτσι για να χοντρύνουμε το θέμα- με το πολύ «μπλα μπλα» και τις τηλεοπτικές αλλαξοκωλιές; Μήπως ο Καραμανλής ΔΕΝ κατάλαβε ότι εδώ και πολύ καιρό αποτελεί ένα φιγκιράν μιας καφενόβιας λογικής κυβέρνησης; Μήπως τα τρία τέταρτα της Βουλής τα καταλαμβάνουν γραφικά και κατεπειγόντως αμήχανα άτομα; Μήπως είμαστε κάτι παραπάνω από γελοίοι, αφού δεν σηκωνόμαστε να αυτοπυρποληθούμε για τα φλέγοντα θέματα υγείας, παιδείας και ανεργίας; Μήπως δεν δικαιούμαστε να πεθαίνουμε αξιοπρεπώς αλλά μας κοροϊδεύουν οι εκάστοτε χαβαλετζήδες, μέντορες της υγείας;

Σας υπενθυμίζω πως από το 1981 ο κ. Αυγερινός του ΠΑΣΟΚ -αν δεν απατώμαι- υποσχέθηκε «ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΡΑΝΤΣΑ». Μάλλον δικαίως καταλάβαμε ότι εννούσε ράντσα καουμπόηδων. Κατά τα άλλα, σήμερα είναι μεγάλο Ψυχοσάββατο κι ας φάμε κόλλυβα για συχώριο. *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 21/2/09

παίξτε μπάλα

Ζουγανέλης Μπουλάς Σταρόβας-Los Moungos

Δημήτρης Σταρόβας -Μη μου λες αντίο

Φίλιππος Πλιάτσικας -Μπαλαρίνες επιτρέπονται

Earthlings

Το Earthlings, σε αφήγηση του Joaquin Phoenix και σε μουσική του MOBY, είναι ένα ντοκιμαντέρ που καταδεικνύει την πλήρη οικονομική εξάρτηση του ανθρώπινου είδους από τα ζώα που εκτρέφονται για κατοικίδια, φαγητό, ένδυση, διασκέδαση και επιστημονική έρευνα. Με τη χρήση κρυφών καμερών και υλικού που δεν είχε δημοσιευθεί ως τώρα, το Earthlings καταγράφει τις καθημερινές πρακτικές των μεγαλύτερων βιομηχανιών παγκοσμίως, όλες εκ των οποίων βασίζονται εξ ολοκλήρου στην εκμετάλλευση ζώων για τα κέρδη τους. Δυνατό, ενημερωτικό, αντιφατικό και προκλητικό, το Earthlings είναι μακράν το πιο κατανοητό ντοκιμαντέρ που έχει γυριστεί σχετικά με την στενή σχέση φύσης, ζώων και ανθρώπινου οικονομικού συμφέροντος.

http://earthcompanions.ning.com/video/earthlings-greek-subs

signs

beautiful blog designs

50 Beautiful Blog Designs

textures in modern web design

Gallery: Texture in Modern Web Design

καταπληκτική συλλογή

12 8 90

το αριστερό μου χέρι

Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν είναι μαύρος. Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι αριστερόχειρας. Όπως ήταν –μεταξύ άλλων- ο Μπιλ Κλίντον και ο Τζόρτζ Μπους ο …πρώτος. Όταν είχε τελειώσει το ντιμπέιτ ανάμεσα στον Τζορτζ Μπους, τον Μπιλ Κλίντον και τον Ρος Περό, είχα νιώσει έκπληξη όταν διαπίστωσα πως και οι τρεις υπέγραψαν με το αριστερό χέρι. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις έναν αριστερόχειρα να φτάνει στα μεγαλύτερα αξιώματα – ειδικά, αν είσαι αριστερόχειρας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα όσα πέρασα στην παιδική μου ηλικία επειδή η φύση θέλησε να γράφω με το αριστερό χέρι. «Μη γράφεις με αυτό! Να γράφεις με το άλλο! Το καλό!»... Η συνέχεια εδώ

Οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ. Στην παρότρυνση της μητέρας μου να γράφω με το δεξί χέρι είχα απαντήσει «Δεν μπορώ, μαμά – αυτό είναι άχηστο (άχρηστο)» και το θέμα έληξε εκεί. Στο σχολείο, όμως, πέρασα πολύ άσχημες στιγμές.

Δεν ήταν μόνο κάτι πυροβολημένοι δάσκαλοι που σε πίεζαν να γράψεις με το δεξί χέρι αλλά έπρεπε να υποστείς την περιέργεια και την κακία των συμμαθητών σου. Ήμουν ο μόνος αριστερόχειρας στην τάξη μου στο Δημοτικό και έπρεπε να απολογούμαι πολύ συχνά. «Μα πώς γράφεις έτσι;», «Δεν μπορείς να γράψεις με το δεξί;», «Με το αριστερό κάνεις τον σταυρό σου;». Λες και το να είσαι αριστερόχειρας ήταν μια ένδειξη εκκεντρικότητας.

Δεν είναι τυχαίο που λέμε «να σου πάνε όλα δεξιά». Δεν είναι τυχαίο που στα αγγλικά η λέξη «right» εκτός από «δεξιός» σημαίνει και «σωστός-ά». Αντιθέτως «left» σημαίνει και «ξεχασμένος, παρατημένος».

Δεν υπάρχει καλό και κακό χέρι. Αν ήταν έτσι, θα ήμασταν μονόχειρες – θα είχαμε μόνο δεξί χέρι.

Ο Μπαράκ Ομπάμα με …συγκινεί όχι μόνο επειδή είναι αριστερόχειρας αλλά επειδή -όπως φαίνεται και στη φωτογραφία- κρατάει το στυλό ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το κρατάω κι εγώ: Στρίβει λίγο το χέρι του προς τα μέσα. Ξέρω πολύ καλά τι έχει περάσει γιατί, όταν γράφεις με αυτόν τον τρόπο, το χέρι σου περνάει πάνω από όσα γράφεις και το γραπτό σου γεμίζει μουτζούρες. Επίσης, γίνονται χάλια τα δάχτυλά σου από το μελάνι.

Εκτός από τον Μπαράκ Ομπάμα τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο και τον Μπιλ Κλίντον, αριστερόχειρες ήταν ο Χάρι Τρούμαν και ο Τζέραλντ Φορντ. Και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν ήταν αριστερόχειρας αλλά αναγκάστηκε από τους δασκάλους του να γίνει δεξιόχειρας – ήταν …καταπιεσμένος αριστερόχειρας και μάλλον γι’ αυτό έπαθε …Αλτσχάιμερ. Αριστερόχειρας είναι και ο Τζον Μακέιν.

Στην Ελλάδα υπάρχουν άραγε αριστερόχειρες πολιτικοί πρώτης γραμμής; Έναν τέτοιον χρειαζόμαστε. Αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί αριστερόχειρες. Στην Ελλάδα υπάρχουν μόνο αριστεροί.

pitsirikos

Chrome