πλούτος και "ευαισθησία"

Για τους πολύ πλούσιους, η κρίση τελείωσε. Οχι βέβαια οριστικά, αλλά τουλάχιστον για την ώρα τα πάνε µια χαρά. Το πιστοποιεί η επενδυτική τράπεζα Μέριλ Λιντς µε τη φετινή της έκθεση για τον παγκόσµιο πλούτο. Ας µην αναρωτιόµαστε λοιπόν πού πηγαίνουν τα δισεκατοµµύρια που εισπράττουν οι κυβερνήσεις από τους φορολογούµενους «για να σωθούν οι τράπεζες». Πηγαίνουν στους πολύ πλούσιους. Δικαιωµατικά, αφού αυτοί βρίσκονται πίσω από τις τράπεζες.

Η έκθεση αναφέρεται στους ΗΝWΙ. Οχι, δεν πρόκειται για µια νέα µετάλλαξη του ιού Η5Ν1, αλλά για τους «high net worth individuals», όπως τους λένε στα αγγλικά και που εµείς πιο απλά θα τους πούµε σούπερ πλούσιους. Στα τέλη του 2009, ο αριθµός τους επανήλθε στο ύψος ρεκόρ του 2007: 10 εκατοµµύρια πάµπλουτοι σε όλον τον κόσµο (δηλαδή το 0,15% του παγκόσµιου πληθυσµού), που το 53,5% από αυτούς ζουν στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τη Γερµανία. Η συνολική περιουσία τους επανήλθε στο επίπεδο που βρισκόταν προτού ξεσπάσει η κρίση. Εφτασε στα 39 τρισεκατοµµύρια δολάρια το 2009, ενώ είχε «µειωθεί» στα 32,8 τρισεκατοµµύρια το 2008.

Και όπως σχολιάζει ο οικονοµολόγος Ζαν Γκαντρέ, καθηγητής στο Πανεπιστήµιο της Λίλλης, σίγουρα θα πρέπει να χρωστούν ευγνωµοσύνη γι αυτό στο γνωστό κάλεσµα που απηύθυναν οι κυβερνήσεις:«Φορολογούµενοι όλων των χωρών ενωθείτε για να βοηθήσουµε τους πάµπλουτους».

Τι τα κάνουν τα λεφτά τους αυτοί οι σούπερ πλούσιοι; Αυτό είναι το βασικό θέµα της έκθεσης της Μέριλ Λίντς. Και επειδή αυτοί οι σούπερ πλούσιοι είναι οι καλύτεροι πελάτες της, σκύβει µε ιδιαίτερη ευαισθησία πάνω από τα γούστα τους, τις επενδυτικές συµπεριφορές τους, ακόµη και τα συναισθήµατά τους και την ψυχή τους. Δεν θα µπορούσαν να µείνουν ανεπηρέαστοι από µια κρίση που άγγιξε όλον τον κόσµο. Αλλαξαν κι αυτοί. Οχι στην πλεονεξία τους. Στις τοποθετήσεις τους. Έγιναν πιο «συναισθηµατικές», διαβάζουµε στην έκθεση. Δηλαδή; Να, τοποθετήσεις σε αρχαιότητες, έργα τέχνης, κοσµήµατα και πολύτιµους λίθους. Και σε φιλανθρωπίες, που για τους σούπερ πλούσιους δεν είναι τόσο απλή υπόθεση όσο είναι για τους κοινούς θνητούς που βάζουν ασυλλόγιστα στην παλάµη του ζητιάνου ένα πενηνταράκι. Η δυστυχία πιέζει αφόρητα τον συναισθηµατικό τους κόσµο. Και η έκθεση εξηγεί: «Οι φιλανθρωπικές επιλογές είναι συχνά άρρηκτα δεµένες µε ευρύτερες φορολογικές στρατηγικές».Για να απαντηθεί έτσι και η απορία του ανθρωπολόγου Μαρσέλ Μαούς, που, στο βιβλίο του «Το δώρο», αναρωτιόταν γιατί οι άνθρωποι που κάνουν ένα δώρο, ενδόµυχα περιµένουν πάντα κάποια ανταπόδοση.

Ο κόσµος είναι απίστευτα πλούσιος, διαπιστώνει ο καθηγητής Γκαντρέ. Μέσα σε έναν χρόνο, οι πάµπλουτοι ανέκτησαν τα κέρδη τους. Ετσι εξηγείται λοιπόν γιατί «δεν υπάρχει σάλιο», γιατί τα δηµόσια ταµεία είναι άδεια, γιατί όλοι χρωστάνε παντού και γιατί τα χρέη πληρώνονται από τους µισθούς και τις συντάξεις: όλα αυτά είναι όροι εκ των ων ουκ άνευ για να σωθούν οι πλούσιοι από όλους τους άλλους.

του Ρούσσου Βρανά