"Το νησί" ένα μεγάλο λάθος

...Έτσι τώρα και με το «Νησί»: διέφθειρε με αδιαπραγμάτευτη ποιότητα και απέραντη, δημιουργική αγάπη, τους εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές που σκλάβωσε από το πρώτο πλάνο. Τα πράγματα δε, πάνε από το κακό στο χειρότερο. Πολύ επικίνδυνη ιστορία. Τι θα γίνει αν, μετά την πρώτη χαρά που πήραμε με αυτό το πανέμορφο «λάθος» πάρουμε αέρα και ζητάμε περισσότερα; Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να απαιτούμε ένα «Νησί» στις Ειδήσεις, ένα άλλο «Νησί» στις μουσικές εκπομπές, ένα «Νησί» στις πολιτικές συζητήσεις; Τι θα απογίνουν όλα τα άλλα (και όλοι οι άλλοι), αν ξαφνικά ξέρουμε ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν –και γίνονται- αλλιώς; Ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε θριαμβευτικά, ακόμα και στην πιο δύσκολή μας ώρα; Τι θα γίνει αν συνεννοηθούμε μεταξύ μας ότι δεν μας ικανοποιεί τηλεοπτικά, τίποτα λιγότερο από ένα αντίστοιχο «Νησί» σε κάθε πρόγραμμα που επιλέγουμε να τιμήσουμε με τον πολύτιμο χρόνο που διαθέτουμε;


Δεν έπρεπε να μου το κάνουν εμένα αυτό. Εξορισμένη στη Τηλε-Σπιναλόγκα της βλαχογκλαμουριάς, είχα συμφιλιωθεί με την αρρώστια μου: Τόσο που σιγά σιγά έπειθα τον εαυτό μου ότι περνούσα και ωραία. Μιλάμε, είχα υποστεί την απόλυτη ασυλοποίηση. Και μου πετάς ρε Μέγκα μου, ένα βλέμμα του Μάϊνα κενό μπροστά στον ξεριζωμό της ζωής του (της ζωής όλων μας) και με στέλνεις, κανονικά, για βρούβες. Ωραία συμπεριφορά, ρε Στέλιο. Συγχαρητήρια. Να το πεις και στους άλλους, ακούς; Δεν θα σας συγχωρήσω ποτέ… Ούτε εγώ, ούτε άλλος κανένας, γι αυτές τις Δευτέρες: Γι αυτή την αχνή, παράλογη ελπίδα πώς, αφού υπάρχει και αναδύεται, έστω ένα «Νησί», δεν χάθηκαν όλα.

Ή τουλάχιστον, όχι ακόμα.  Ρίκα Βαγιάνη