"Η Ντροπή της Ευρώπης"

Στο ποίημά του ο Γκίντερ Γκρας κατηγορεί την Ευρώπη για τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα, που δοκιμάζεται σκληρά, λόγω της οικονομικής κρίσης.

Το ποίημα του Γκίντερ Γκρας
"Η Ντροπή της Ευρώπης"
"Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.
Όσα εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.
Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.
Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.
Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.
Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.
Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμων εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.
Σ' Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ' όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.
Όμως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.
Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.
Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν' απαλλοτριώσει.
Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, δημιούργησε".

Muse -Feeling good

Muse - Feeling Good από Muse-Official

Μαχαιρίτσας - Adamo -Στο καφέ του χαμένου χρόνου

Casus Belli

το βαλς των χαμένων ονείρων για πιάνο & ακορντεόν

Να πατεντάρουμε το συρτάκι; Ζορμπά ή Καζαντζάκη;

Του Γιάννη Κομίνη

Επικ. Καθ. Φυσικής Παν. Κρήτης

Αυτό που θα αναγγείλει την ανάκαμψη στη δύσμοιρη αυτή χώρα δεν είναι το χρηματιστήριο, δεν είναι το εμπορικό ισοζύγιο ούτε το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης, αλλά το εξής απλό: 

(α) όταν πάμε στο Ελληνικό Σχολείο και αντί για τάξεις με σπασμένα θρανία και μια μισοσκισμένη αφίσα της ολυμπιακά υπερήφανης Ελλάδας αντικρίσουμε ένα αστραφτερό σχολικό χώρο με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, εργαστήρια, βιβλιοθήκες και γυμναστήρια, που σφύζει από τη χαρά της μάθησης, και 

(β) όταν πάμε στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, και αντί για ένα πενταβρώμικο κομματαρχικό αφισόραμα με συνθήματα ολόκληρης της κλίμακας ηλιθιότητας αντικρίσουμε ένα αστραφτερό ακαδημαϊκό χώρο που σφύζει από έρευνα, διδασκαλία και διανόηση.

Ο σημαντικότερος και αστείρευτος φυσικός πόρος κάθε κοινωνίας, η φαιά ουσία, υπάρχει σε μεγάλη αφθονία στη χώρα αυτή. Για να παράγει έργο όμως, η φαιά ουσία πρέπει να οργανωθεί, όπως μια συμφωνική ορχήστρα. Προς το παρόν παράγεται κακόγουστος θόρυβος, γιατί καίριες θέσεις μαεστρίας καταλαμβάνονται από ανίδεους κομπογιαννίτες στην καλύτερη περίπτωση ή κοινούς απατεώνες στη χειρότερη.

Στην πυρηνική φυσική, συγκεκριμένα στις αντιδράσεις σχάσης που συμβαίνουν σε ένα πυρηνικό αντιδραστήρα ή μια πυρηνική βόμβα, υπάρχει η έννοια της (α) υποκρίσιμης, (β) κρίσιμης και (γ) υπερκρίσιμης μάζας. Όταν το σχάσιμο υλικό δεν είναι αρκετό (υποκρίσιμη περίπτωση), ναι μεν έχουμε πυρηνική σχάση, αλλά όχι αρκετή για να συντηρήσει την αντίδραση και να γίνουμε ενεργειακά κερδοφόροι. Αυτό γίνεται εφικτό μόλις το σχάσιμο υλικό αποκτήσει τη λεγόμενη “κρίσιμη μάζα”. Αν είμαστε ανοιχτοχέρηδες και βάλουμε ακόμα παραπάνω, τότε έχουμε την υπερκρίσιμη περίπτωση, που οδηγεί σε μη ελεγχόμενη έκρηξη.

Ένας λόγος που ενώ πέφτουν χρήματα στην παιδεία και στην έρευνα δεν έχουμε δει σημαντικό αποτέλεσμα στην επιχειρηματική καινοτομία είναι ότι η επένδυση είναι υποκρίσιμη. Πολύ υποκρίσιμη. Tα χρήματα δεν πιάνουν τόπο, όχι μόνο γιατί δεν είναι αρκετά, αλλά και γιατί λείπει παντελώς η συστηματικότητα. Τη μια χρονιά υπάρχει πρόσβαση σε επιστημονικά περιοδικά, την άλλη δεν υπάρχει γιατί το πανεπιστήμιο δεν έχει χρήματα να πληρώσει τις συνδρομές. Τη μια χρονιά υπάρχει χρηματοδότηση για ηλεκτρονικούς υπολογιστές, την άλλη δεν υπάρχει, οπότε αν χαλάσει ο υπολογιστής την κακή χρονιά ατυχήσαμε. Τη μια χρονιά υπάρχει χρηματοδότηση για υποψήφιους διδάκτορες, την άλλη δεν υπάρχει, ή εκταμιεύεται μετά από χρόνια, όταν ο ενδιαφερόμενος έχει ήδη φύγει από το πανεπιστήμιο. Για ένα επιστημονικό όργανο πρέπει κανείς να σκαρφιστεί χίλιες δυο μηχανορραφίες για να νικήσει τη γραφειοκρατία, και όταν τα καταφέρει, πάλι μετά από έτη προσπάθειας, είναι αργά.

Είμαστε σοβαροί; Έτσι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί; Mε τέτοιο έλλειμμα σοβαρότητας και επαγγελματισμού θα χάσουμε ακόμα και από πνευματικά καθυστερημένους. Και απέναντί μας δεν έχουμε καθυστερημένους, αλλά κοινωνίες που δουλεύουν με μέθοδο και συνέπεια, που στηρίζουν αμέριστα τους ανθρώπους που αρέσκονται να περνούν τα βράδια τους σε εργαστήρια και βιβλιοθήκες.

Το επιχείρημα ότι έχουμε τον ίδιο με άλλες χώρες αριθμό ερευνητών κατά κεφαλή πληθυσμού, και άρα είμαστε εντάξει, δε στέκει, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η απόλυτη τιμή της επένδυσης ή με άλλα λόγια η απόλυτη τιμή της κρίσιμης μάζας. Για παράδειγμα, συγκρινόμενες κατά κεφαλή πληθυσμού, η Ελλάδα και η Γερμανία έχουν παρόμοιο αριθμό ερευνητών και επιστημονικών δημοσιεύσεων, αλλά η Γερμανία παράγει 30 φορές περισσότερες πατέντες!! Γιατί; Γιατί για να φτιάξεις πυρηνική βόμβα χρειάζεσαι περίπου 50 κιλά ουρανίου. Mε 5 κιλά δε γίνεται. Έτσι είναι και η επιχειρηματική καινοτομία, απαιτεί “κρίσιμη μάζα”, και η εξήγηση βασίζεται σε απλή αριθμητική των πιθανοτήτων. Άρα ο ανταγωνισμός που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι η “απόλυτη τιμή” έρευνας και καινοτομίας που παράγεται από 300 εκατ. Αμερικάνους που επενδύουν στην έρευνα ένα Ελληνικό ΑΕΠ ετησίως, από 1,5 δισ. Κινέζους που αντιγράφουν τις πατέντες των Αμερικάνων εν μια νυκτί, από 1,1 δισ. Ινδούς που γράφουν software κτλ. κτλ.

Είναι προφανές ότι δε μπορούμε να φτάσουμε αυτά τα νούμερα. Είναι όμως εξίσου προφανές ότι πρέπει να σκεφτούμε στρατηγικά, και πριν από αυτό να σοβαρευτούμε. To ελληνικό ερευνητικό και ακαδημαϊκό τοπίο είναι αυτή τη στιγμή  κατακερματισμένο, χωρίς καμία συνοχή και κανένα στρατηγικό σχεδιασμό (και μιλάω για στρατηγικό σχεδιασμό, όχι σοβιετο-κεντρικό, από τον οποίο υπάρχει μπόλικος). Αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα. Και υπάρχουν τρόποι για να γίνει αυτό. Φοβάμαι ότι δεν περιέχονται στο νέο νόμο για την ανώτατη παιδεία, που αριθμεί γύρω στις 100 σελίδες, και ξεκινάει με βαρύγδουπους ορισμούς για το τι είναι πανεπιστήμιο και τι είναι έρευνα.  

Και ξαναρωτώ, είμαστε σοβαροί; Είμαστε στο 2012,  οι επιστήμες εξελίσσονται αστραπιαία μέσα σε ένα ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό, οι φυσικοί κοντεύουν να ανακαλύψουν νέες διαστάσεις στο χωρόχρονο και οι βιολόγοι σχεδιάζουν ανθρώπους, και εμείς χρειαζόμαστε 100 σοβαροφανείς σελίδες νομικίστικης φαμφαρολογίας για να ορίσουμε τι είναι και τι κάνει το πανεπιστήμιο και πως θα ή δε θα διαπλέκονται οι πανεπιστημιακοί. Έτσι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί; Ξεχνάω βέβαια ο αδαής ότι όλα τα σημαντικά πράγματα στον κόσμο, οι επαναστατικές ιδέες και τα άλματα της ανθρωπότητας ξεκινούν από ένα “καλά επεξεργασμένο νομικό πλαίσιο”.

Δόξα τον ήλιο, πάντα υπάρχει η εναλλακτική να σηκώσουμε τα χέρια (και τα μανίκια) και να χορεύουμε συρτάκι διασκεδάζοντας όσους θα έρχονται για διακοπές. Αν αυτή είναι η επιλογή του υπερήφανου νεο-Ελληνα, ας γίνουμε οι καλύτεροι χορευτάδες της υφηλίου. Αν όχι, ας αποφασίσουμε τι θα κάνουμε και ας το κάνουμε σωστά σαν επαγγελματίες. Ας αποφασίσουμε ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε, του λαμπρού πολιτισμού της δημιουργίας, της διανόησης και της καινοτομίας, ή του σκοταδισμού της μπανανίας και της μόνιμης πτώχευσης. Όποια και αν είναι η απόφαση, το δρόμο πρέπει να τον τρέξουμε με στιβαρό βηματισμό και όχι σα μπαλαρίνες. Θέλουμε διάλυση; Nα τα διαλύσουμε όλα σωστά, να μη μείνει τίποτα όρθιο. Θέλουμε δημιουργία; Nα δουλέψουμε σωστά, με επαγγελματισμό και όχι σα θεατρινίσκοι.

Υποθέτοντας, λέμε τώρα, ότι πλειοψηφεί ο δρόμος του πολιτισμού, για να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος δεκαετιών απαιτείται άμεσα μια επιθετική, υπερκρίσιμη, εκρηκτική και εκκωφαντική επένδυση στην παιδεία και την έρευνα (συν μερικές μεταρρυθμισούλες για να μην εξαϋλωθεί η επένδυση στη λυσσαλέα μαύρη τρύπα της διαπλοκής). Είναι θέμα επενδυτικών επιλογών του Ελληνα πολίτη, ο οποίος πληρώνει 10 δισ. ευρώ το χρόνο για να μην έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, 10 δισ. ευρώ το χρόνο για να νομίζει ότι είναι έτοιμος για τον πόλεμο με τουφεκοάρματα, τουλάχιστο 10 δισ. ευρώ το χρόνο για να λαδώνει τα γρανάζια της διαπλοκής, και άλλα 10 δισ. ευρώ το χρόνο για να καπνίζει ενόσω συλλογίζεται ποια κακοδαίμονη πλεκτάνη ξένης δύναμης κρύβεται πίσω από την κατάντια που βιώνει. Και δεν προσμετράω καθόλου με πόσα χρήματα επιδοτεί, έμμεσα ή άμεσα, αυτούς που επί αιώνες του τραγουδούν το “δος ημίν σήμερον” και το “έχει ο θεός τέκνον μου”, ενώ η ωμή πραγματικότητα είναι ότι πρέπει να επενδύσουμε στο αύριο γιατί ο θεός δεν έχει μία.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι σύγχρονοι πόλεμοι, τουλάχιστο στο δυτικό κόσμο όπου ίσως ανήκουμε, γίνονται με τη δύναμη του μυαλού, και όχι με στρακαστρούκες και λιβανίσματα. Μόνο με το 10% των παραπάνω χρημάτων που θυσιάζονται στην άβυσσο της απελπιστικής νεοελληνικής αποχαύνωσης μπορούμε να προμηθευτούμε τα απαραίτητα όπλα:

1) Τα σχολεία της χώρας πρέπει να ανασυγκροτηθούν ΤΩΡΑ, με πρώτιστο στόχο σύγχρονα εκπαιδευτικά εργαστήρια και λοιπές υποδομές. Κόστος 2 δισ. ευρώ.

2) Τα πανεπιστήμια της χώρας πρέπει να ανασυγκροτηθούν ΤΩΡΑ, με πρώτιστο στόχο την ενίσχυση της ερευνητικής δραστηριότητας και την προσέλκυση πολλών και ταλαντούχων νέων επιστημόνων. Κόστος 2 δισ. ευρώ.

3)      Μελλοντική απόδοση της επένδυσης: ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ. 

Για όλα τα άλλα υπάρχει το EFSF.

Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι;

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα. Για όσους δεν καταλάβατε ακόμη, η Ευρώπη ολόκληρη- η Ελλάδα σίγουρα- κινδυνεύει από την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έφτιαξαν με επιμέλεια τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της Ελλάδας πάει κατά διαόλου. Η χώρα δεν θα είναι η ίδια. Το τιμόνι της δεν θα είναι στα στιβαρά χέρια της Τόνιας Αντωνίου, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του καπετάνιου του Τιτανικού Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η καρέκλα της εξουσίας δεν θα τρίζει πια, κάτω από το πολιτικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου και ο Άκης δεν μπορεί πια να βοηθήσει γιατί είναι φυλακή. Η ευρωπαϊκή προοπτική του Σαμαρά που ατένιζε την Ευρώπη στα προεκλογικά σποτ από τα παράθυρα της Αγιά Σοφιάς απειλείται να ακυρωθεί. Ο δε Καραμανλής, δεν θα μπορεί να αρθρώσει στο μέλλον ούτε τις 15 λέξεις που είπε μέσα σε 3 χρόνια. Ακέραιοι άνθρωποι όπως ο Παυλίδης, ο Μπασιάκος, ο Δούκας, κάτι κουμπάροι μετά του Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν θα μπορούν πια να προσφέρουν. Όλα θα παραδοθούν στο χάος.

Ποιο είναι το χάος; Φαντάζομαι οι άνθρωποι θα έχουν μισθούς πείνας, οι συντάξεις δεν θα υπάρχουν, οι νέοι θα είναι άνεργοι, οι τράπεζες θα παίρνουν τα σπίτια, δεν θα υπάρχει όραμα και προοπτική, η χώρα θα καταρρεύσει.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν τώρα. Το χάος είναι εδώ. Τρία χρόνια τώρα. Με τα μνημόνια και τις πολιτικές που εφαρμόζουν. Μπροστά δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο χάος. Σε λίγο θα βγάλουμε τα κονσερβοκούτια (αυτά που δεν έβγαλαν οι κομμουνιστές της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας) και θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για να μοιράσουμε τα λίγα που έχουν απομείνει. Τα μνημόνια ρίχνουν την χώρα στην ύφεση και στη συνέχεια η ύφεση χρησιμοποιείται για να παρθούν άλλα μέτρα. Γιατί το κάνουν αφού δεν βγάζει πουθενά; Δεν γίνεται αλλιώς θα πουν οι αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές».

Θέλω να δείξουν τα πρακτικά ενός μόνο υπουργικού συμβουλίου στο οποίο πραγματικά εξέτασαν μια άλλη πρόταση για την Οικονομία εκτός από την Τρόικα και τα επιχειρήματα με τα οποία την απέρριψαν ως μη πραγματοποιήσιμη. Μία μόνο. Δεν υπάρχει γιατί δεν εξέτασαν ποτέ καμιά άλλη πρόταση. Μας έβαλαν στο ΔΝΤ γιατί έτσι ήθελαν.

Υποστήριξαν με κάθε τρόπο, πως αυτό είναι το καλύτερο για την Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Ν, όμως που στις πρώτες τους μετεκλογικές δηλώσεις Σαμαράς και Βενιζέλος, για να αποφύγουν τον «σκόπελο Τσίπρα» υποστήριξαν πως πρέπει να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση. Μια επαναδιαπραγμάτευση που πριν από τη απειλή των εκλογικών αποτελεσμάτων, υποστήριζαν πως δεν μπορεί να γίνει.

Ουρλιάζουν στα κανάλια πως απειλούνται οι Τράπεζες και η ρευστότητα. Πως ο Στρατούλης θα εθνικοποιήσει τις καταθέσεις .Ποιά ρευστότητα και αποθεματικά των Τραπεζών; Ποτέ δεν υπήρξαν. Οι Τράπεζες χωρίς κανένα θεσμικό έλεγχο, έπαιρναν τις καταθέσεις των καταθετών, (αυτές που θα πάρει ο Στρατούλης) και με αυτές έδιναν δάνεια στους ανθρώπους τους και σε δικές τους Offshore εταιρείες, οι οποίες μετά εμφανίζονταν να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας. Δεκάρα τσακιστή δεν έβαλαν ποτέ. Καταχράστηκαν χωρίς έλεγχο τις καταθέσεις του κόσμου.

Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω υπέρ του Τσίπρα, του Κουβέλη ή του Καμμένου. Απλώς θεωρώ κατάντια για την Δημοκρατία να γυρνάμε στην δεκαετία του 50,όταν ο φόβος μην μας πάρουν οι κομμουνιστές τις περιουσίες και τις γυναίκες μας, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το παρακράτος και να γίνουν οι άνθρωποι υποχείρια. Αυτή η «Δημοκρατία» των εκβιασμών, δημιούργησε το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τους «εθνικούς» κλέφτες. Αυτές οι τεχνητές απειλές δημιούργησαν την Ελλάδα της υποτέλειας, της Ψωροκώσταινας και τελικώς της αναξιοπρέπειας.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί και πώς, να κυβερνήσει, αλλά ξέρω καλά, όπως όλη η χώρα ποιοι μας κυβέρνησαν και πώς. Κυβέρνησε ο Άκης, ο Τσουκάτος, ο Ρουσόπουλος με τις ευλογίες του Εφραίμ και το απολυτήριο εξαταξίου Γυμνασίου και δεν μπορεί ο Τσίπρας ή ο Παπαδημούλης; Φοβόμαστε μήπως μας ρίξουν στο χάος; Και το λένε την ίδια ώρα που χάρισαν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς των υποβρυχίων και στη SIEMENS;

Να σας το πω χοντρά; Κυβέρνησαν πρωθυπουργοί που έπαιζαν playstation στου Μαξίμου και φόραγαν βραχιολάκια ισορροπίας Power Balance και δεν μπορούν αυτοί που έχουν ένα άλλο προβληματισμό; Μπορούσαν υπουργοί που έκαναν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, τους εκλογικούς νόμους, τους νόμους που αμνηστεύουν κλέφτες, υπουργοί που ήταν οι ίδιοι κλέφτες και δεν μπορούν άλλοι;

Γιατί; Γιατί δεν είναι όσο “ευρωπαϊστές” όσο θέλουν τα κανάλια και τα εκδοτικά συγκροτήματα; Απέναντι στα φαντάσματα που επικαλούνται ως επικίνδυνα, προτιμώ την πραγματικότητα που είναι ξεκάθαρη. Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.

Μέτρησα τα χρόνια μου

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, 

ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος
ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες:

Τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν
λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά,
νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη
χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να
οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα  μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα..

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την
ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως
μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με
τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

Ένα ποίημα του Μάριο ντε Αντράντε*

*Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία