η κρίση της ελληνικής οικονομίας σωτήρια για άλλους

Ήταν Σεπτέμβριος του 2003 όταν ο, τότε, υπουργός οικονομίας των ΗΠΑ, Τζον Σνόου απέκρουε τις διαμαρτυρίες για τις επιπτώσεις της διολίσθησης του δολαρίου, ιδιαίτερα σε οικονομίες που έχουν ως ακρογωνιαίο λίθο τους τις εξαγωγές, συμπληρώνοντας πως οι ‘μεγάλες οικονομίες του κόσμου θα πρέπει να πάρουν δραστικά μέτρα ώστε να επιδιώξουν ανάπτυξη μέσω της τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης’.

Ένα από τα δραστικά μέτρα που έλαβαν οι ΗΠΑ, ήταν να ‘υποτιμήσουν’ χρηματιστηριακά το δολάριο κατά 30% (2002 –2010) προκαλώντας μία διαρκή περίοδο 'εκπτώσεων’ για τα αμερικανικά προϊόντα και ‘ανατιμώντας΄ το ευρώ κατά 50%, κάνοντας τα ευρωπαϊκά προϊόντα πανάκριβα. Και καθώς το κινεζικό γουάν είναι συνδεδεμένο με το δολάριο, η καθίζηση του δεύτερου, έφερε μεγαλύτερες εκπτώσεις και στην, ήδη, πάμφθηνη Κίνα, κάνοντας την Ευρώπη ακόμη ακριβότερη.

Ακολουθώντας τη συμβουλή Σνόου οι αξιωματούχοι της Γερμανίας, προκάλεσαν μία τεχνητή τόνωση της εσωτερικής ζήτησης για γερμανικά προϊόντα, εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, διατηρώντας τις τιμές τους χαμηλές και αντισταθμίζοντας τις συνέπειες της ανατίμησης του ευρώ με το πάγωμα, μεταξύ άλλων, των αυξήσεων των μισθών από το 2000 και μετά. Το κέρδος ήταν διπλό, καθώς τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι προτίμησαν τα γερμανικά προϊόντα, απογειώνοντας το εμπορικό πλεόνασμα της χώρας αλλά και κάνοντας τη Γερμανία, από το 2003 και μετά, τη νο1 σε εξαγωγές χώρα στον κόσμο, θέση που διατήρησε μέχρι και το 2009, όταν έχασε την πρωτιά από την Κίνα.

Το γερμανικό σχέδιο λειτούργησε μέχρι το 2008 και αν και πολλοί οικονομολόγοι θεώρησαν ότι η χώρα θα παρέμενε στο απυρόβλητο κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων 80 ετών, η Γερμανία, τελικά, επλήγη καίρια, βυθιζόμενη στη μεγαλύτερη ύφεση από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις εξαγωγές της να μειώνονται δραματικά, την ανεργία να εκτοξεύεται, το δανεισμό της να αυξάνεται κατακόρυφα και το εμπορικό της πλεόνασμα να συρρικνώνεται παράλληλα με το ΑΕΠ της.

Αυτή, περίπου, ήταν η κατάσταση μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2009, όταν, πολύ ‘βολικά’, ξέσπασε η ‘Ελληνική κρίση’ η οποία, σαν από μηχανής Θεός, μέσα σε λίγους μήνες πέτυχε όσα δεν κατάφεραν επί 2 χρόνια τα σκληρά γερμανικά μέτρα αντιμετώπισης της ύφεσης. Η Ελλάδα δέχτηκε μία οργανωμένη χρηματοπιστωτική επίθεση, με το ΧΑ να καταρρέει από τον Οκτώβριο και μετά, χάνοντας περισσότερο από το 30% της κεφαλαιοποίησης του, τις τιμές των CDS και των spreads της με τα γερμανικά ομόλογα να τετραπλασιάζονται μέσα 4 μήνες, τα επιτόκια των 2τών ομολόγων να επταπλασιάζονται και των ομολόγων τριμήνου να δεκαπλασιάζονται.

Το χρηματοπιστωτικό σοκ για την Ελλάδα είναι το μεγαλύτερο στη μεταπολεμική περίοδο, καθώς ο συνδυασμός της εκρηκτικής αύξησης του κόστους δανεισμού με την ταχύτητα που αυτή συνέβη και μάλιστα εν μέσω διεθνούς και ελληνικής οικονομικής ύφεσης, είναι πρωτοφανής.

Με την ‘πιθανότητα πτώχευσης’ της Ελλάδας να υπολογίζεται, με βάση τα CDS, στο 24,50% όταν η αντίστοιχη για το Ιράκ τοποθετείται στο 28%, η χώρα θεωρήθηκε η 8η πιθανότερη προς πτώχευσης στον κόσμο, πυροδοτώντας σενάρια περί πραγματικής της πτώχευσης, προσφυγής στο ΔΝΤ και μόλυνσης άλλων αδύναμων κρατών της ευρωζώνης.

Η πρώτη και σημαντικότερη συνέπεια ήταν η κατάρρευση του ευρώ κατά 12% σε 3,5 μήνες, δίνοντας το φιλί της ζωής στη Γερμανική οικονομία, με τις νέες παραγγελίες για τα βιομηχανικά της προϊόντα να αυξάνονται δραματικά, προκαλώντας τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας στη χώρα από τον Ιούνιο του 2007.

Ο δείκτης PMI αυξήθηκε το Μάρτιο για 5ο διαδοχικό μήνα, με συγγενείς οικονομικούς του δείκτες να καταγράφουν τη μεγαλύτερη αύξηση από το 2006, ενώ ο συνδυασμός της αύξησης της ζήτησης σε καίριους εξαγωγικούς τομείς της χώρας και της ανταγωνιστικής ισοτιμίας ευρώ / δολαρίου φέρνουν ανάπτυξη στη Γερμανία σε ρυθμούς που έχουν καταγραφεί μόνο άλλη μία φορά στα τελευταία 10 χρόνια.

Ακόμη, η αύξηση του συστημικού ρίσκου, εξαιτίας της ελληνικής κρίσης, αύξησε τη ζήτηση για γερμανικά ομόλογα οδηγώντας σε μείωση του επιτοκίου τους, με αυτό στα ομόλογα Schatz να κατακτά νέο ιστορικό χαμηλό, βοηθώντας τη Γερμανία να δανείζεται χαμηλότερα από ποτέ. Έτσι, την ώρα που το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της Ελλάδας βρίσκεται στο 6,41% κάνοντας τον ελληνικό δανεισμό τον ακριβότερο στον κόσμο, μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών, το αντίστοιχο γερμανικό βρίσκεται στο 3,07%, που είναι το χαμηλότερο μετά από αυτό της Ιαπωνίας και της Ελβετίας.

Επιπλέον, η σύνδεση της ελληνικής κρίσης με την Goldman Sacks, μείωσε τις πιθανότητες του Ιταλού υποψήφιου για τη θέση του Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εξαιτίας των στενών σχέσεων του με την αμερικανική τράπεζα και έδωσε την σκυτάλη στο σημερινό πρόεδρο της Budensbank, αυξάνοντας τις πιθανότητες οι Γερμανοί να αποκτήσουν έναν δικό τους στο τιμόνι της ΕΚΤ, το 2011.

Μα η ελληνική κρίση δεν αποδεικνύεται σωτήρια μόνο για τη Γερμανία αλλά και τη Γαλλία και ακόμη και ολόκληρη την ευρωζώνη, με τα οικονομικά στοιχεία γι’ αυτήν να βελτιώνονται για 1η φορά από την αρχή της ύφεσης και όπως παραδέχτηκε η ίδια η υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, Christine Lagarde, χάρη στην Ελλάδα η Ευρώπη έγινε πιο ανταγωνιστική, χωρίς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να χρειαστεί να ζητήσουν από την ΕΚΤ να παρέμβει. Έτσι, την ώρα που η Ελλάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο ζητώντας εδώ και μήνες, χωρίς αποτέλεσμα, αλληλεγγύη και στήριξη από τους ευρωπαίους εταίρους της, δεν είναι καθόλου τυχαίο πρωτοσέλιδο μεγάλης γαλλικής εφημερίδας με τη σχετική συνέντευξη της Γαλλίδας υπουργού οικονομικών και τίτλο, ‘Ευχαριστούμε Ελλάδα’.

Michael Jackson -Smooth Criminal

Alex Jones (Greek subs) Ελληνες, πείτε ΟΧΙ!!!

Διάλογος ανάμεσα σε ένα γέροντα και έναν άθεο

ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ

Ένα πρωινό συζητά ο Γέροντας με δυο-τρεις επισκέπτες στο σπίτι του. Ο ένας είναι ιδεολόγος κομμουνιστής. Σε μια στιγμή έρχεται κάποιος απ’ έξω και τους πληροφορεί ότι η Αθήνα έχει γεμίσει από φωτογραφίες του Μαο Τσε Τουγκ με την επιγραφή: «Δόξα στο μεγάλο Μάο». Ήταν η ημέρα κατά την οποία είχε πεθάνει ο Κινέζος δικτάτορας.

Γέροντας: Έτσι είναι, παιδάκι μου. Δεν υπάρχουν άθεοι. Ειδωλολάτρες υπάρχουν, οι οποίοι βγάζουν τον Χριστό από τον θρόνό Του και στη θέσι Του τοποθετούν τα είδωλά τους. Εμείς λέμε: «Δόξα τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι». Αυτοί λένε: «Δόξα στον μεγάλο Μάο». Διαλέγεις και παίρνεις.

Κομμουνιστής: Και σεις, παππούλη, το παίρνετε το ναρκωτικό σας. Μόνο που εσείς το λέτε Χριστό, ο άλλος το λέει Αλλάχ, ο τρίτος Βούδα, κ.ο.κ.

- Ο Χριστός, παιδί μου, δεν είναι ναρκωτικό. Ο Χριστός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Αυτός που με σοφία κυβερνά τα πάντα: από το πλήθος των απέραντων γαλαξιών μέχρι τα απειροελάχιστα σωματίδια του μικροκόσμου. Αυτός που δίνει ζωή σε όλους μας. Αυτός που σ’ έφερε στον κόσμο και σου’ χει δώσει τόση ελευθερία, ώστε να μπορής να Τον αμφισβητής, αλλά και να Τον αρνήσαι ακόμη.

- Παππούλη, δικαίωμά σας είναι να τα πιστεύετε όλα αυτά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και αληθινά. Αποδείξεις έχετε;

- Εσύ όλα αυτά τα θεωρείς παραμύθια, έτσι δεν είναι;

- Βεβαίως.

- Αποδείξεις έχεις; Μπορείς να μου αποδείξεις ότι όσα πιστεύω εγώ είναι ψεύτικα;

- ...

- Δεν απαντάς, διότι και συ δεν έχεις αποδείξεις. Άρα και συ πιστεύεις ότι είναι παραμύθια. Κι εγώ μεν ομιλώ περί πίστεως, όταν αναφέρωμαι στον Θεό. Εσύ όμως, ενώ απορρίπτεις τη δική μου πίστη, στην ουσία πιστεύεις στην απιστία σου, αφού δεν μπορείς να την τεκμηριώσης με αποδείξεις. Πρέπει όμως να σου πω ότι η πίστη η δική μου δεν είναι ξεκάρφωτη. Υπάρχουν κάποια υπερφυσικά γεγονότα, πάνω στα οποία θεμελιώνεται.

- Μια στιγμή! Μια και μιλάτε για πίστη, τι θα πήτε στους Μωαμεθανούς π.χ. ή στους Βουδδιστές; Διότι κι εκείνοι ομιλούν περί πίστεως. Κι εκείνοι διδάσκουν υψηλές ηθικές διδασκαλίες. Γιατί η δική σας πίστη είναι καλύτερη από εκείνων;

- Μ’ αυτή την ερώτησή σου τίθεται το κριτήριο της αληθείας∙ διότι βεβαίως η αλήθεια είναι μία και μόνη. Δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες. Ποιος όμως κατέχει την αλήθεια; Ιδού το μεγάλο ερώτημα. Έτσι, δεν πρόκειται για καλύτερη ή χειρότερη πίστη! Πρόκειται για τη μόνη αληθινή πίστη!

Δέχομαι ότι ηθικές διδασκαλίες έχουν και τα άλλα πιστεύω. Βεβαίως οι ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού υπερέχουν ασυγκρίτως. Εμείς όμως δεν πιστεύουμε στον Χριστό για τις ηθικές Του διδασκαλίες. Ούτε για το «Αγαπάτε αλλήλους», ούτε για τα κηρύγματά Του περί ειρήνης και δικαιοσύνης, ελευθερίας και ισότητος. Εμείς πιστεύουμε στον Χριστό, διότι η επί γης παρουσία Του συνοδεύθηκε από υπερφυσικά γεγονότα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είναι Θεός.

- Κοιτάξτε. Κι εγώ παραδέχομαι ότι ο Χριστός ήταν σπουδαίος φιλόσοφος και μεγάλος επαναστάτης, αλλά μην τον κάνουμε και Θεό τώρα...

- Αχ, παιδί μου! Όλοι οι μεγάλοι άπιστοι της ιστορίας εκεί σκάλωσαν. Το ψαροκόκκαλο που τους κάθησε στο λαιμό και δεν μπορούσαν να το καταπιούν, αυτό ακριβώς ήταν. Το ότι ο Χριστός είναι και Θεός.

Πολλοί από αυτούς ήσαν διατεθειμένοι να πουν στον Κύριο: Μη λες ότι είσαι Θεός ενανθρωπήσας. Πες ότι είσαι απλός άνθρωπος και μεις είμαστε έτοιμοι να σε θεοποιήσουμε. Γιατί θέλεις να είσαι Θεός ενανθρωπήσας και όχι άνθρωπος αποθεωθείς; Εμείς δεχόμαστε να σε αποθεώσουμε, να σε αποκηρύξουμε τον μέγιστο των ανθρώπων , τον αγιώτατο, τον ηθικώτατο, τον ευγενέστατο, τον ανυπέρβλητο, τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο. Δεν σου αρκούν όλα αυτά;

Ο κορυφαίος του χορού των αρνητών, ο Ερνέστος Ρενάν, βροντοφωνεί περί του Χριστού: «Για δεκάδες χιλιάδες χρόνια ο κόσμος θα ανυψώνεται δια σου», είσαι «ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρωπότητος ώστε το να αποσπάση κάποιος το όνομά σου από τον κόσμο τούτο θα ήταν ίσο με τον εκ θεμελίων κλονισμό του», «οι αιώνες θα διακηρύσσουν ότι μεταξύ των υιών των ανθρώπων δεν γεννήθηκε κανένας υπέρτερός» σου. Εδώ όμως σταματούν, και αυτός και οι όμοιοί του. Η επόμενη φράσι τους; «Θεός όμως δεν είσαι!»

Και δεν αντιλαμβάνονται οι ταλαίπωροι ότι όλα αυτά συνιστούν για την ψυχή τους μια ανέκφραστη τραγωδία! Το δίλημμα αναπόφευκτα είναι αμείλικτο: Ή είναι Θεός ενανθρωπήσας ο Χριστός, οπότε πράγματι, και μόνον τότε, αποτελεί την ηθικωτέρα, την αγιωτέρα και την ευγενεστέρα μορφή της ανθρωπότητος∙ ή δεν είναι Θεός ενανθρωπήσας, οπότε όμως δεν είναι δυνατόν να είναι τίποτε απ’ όλα αυτά. Αντιθέτως∙ αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε πρόκειται για την απαισιοτέρα, τη φρικτοτέρα και την απεχθεστέρα ύπαρξη της ανθρωπίνης ιστορίας.

- Τι είπατε;

- Αυτό που άκουσες! Βαρύς ο λόγος, απολύτως όμως αληθής. Και ιδού γιατί: Τι είπαν για τον εαυτό τους, ή ποια ιδέα είχαν για τον εαυτό τους όλοι οι πράγματι μεγάλοι άνδρες της ανθρωπότητος;

Ο «ανδρών απάντων σοφώτατος» Σωκράτης διεκήρυσσε το: «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα».

Όλοι οι σπουδαίοι άνδρες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, από τον Αβραάμ και τον Μωϋσή μέχρι τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον Παύλο, αυτοχαρακτηρίζονται «γη και σποδός (=στάχτη)», «ταλαίπωροι», «εκτρώματα» κ.τ.τ.[1]

Η συμπεριφορά, αντιθέτως, του Ιησού είναι παραδόξως διαφορετική! Και λέω παραδόξως διαφορετική, διότι το φυσικό και το λογικό θα ήταν να είναι παρόμοια η συμπεριφορά Του. Αυτός μάλιστα, ως ανώτερος και υπέρτερος από όλους του άλλους, θα έπρεπε να έχη ακόμα κατώτερη και ταπεινότερη ιδέα για τον εαυτό Του[2]. Ηθικώς τελειότερος από κάθε άλλον έπρεπε να υπερακοντίζη σε αυτομεμψία και ταπεινό φρόνημα όλους τους παραπάνω και οποιονδήποτε άλλον, από την δημιουργία του κόσμου μέχρι τη συντέλεια των αιώνων.

Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο!

Πρώτα – πρώτα διακηρύσσει ότι είναι αναμάρτητος: «Τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» (Ιωάν. η’ 46). «Έρχεται ο του κόσμου τούτου άρχων, και εν εμοί ουκ έχει ουδέν» (Ιωάν. ιδ’ 30).

Εκφράζει επίσης πολύ υψηλές ιδέες περί Εαυτού: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» (Ιωάν. η’ 12). «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν. ιδ’ 6).

Εκτός όμως αυτών, προβάλλει και αξιώσεις απολύτου αφιερώσεως στο Πρόσωπό Του. Εισχωρεί ακόμη και στις ιερώτερες σχέσεις των ανθρώπων και λέει: «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος∙ και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος» (Ματθ. ι’ 37). «Ήλθον διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ. ι’ 35). Απαιτεί ακόμη και μαρτυρική ζωή και θάνατο από τους μαθητές Του: «Παραδώσουσιν υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάς∙ και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού... Παραδώσει δε αδελφός αδελφόν εις θάνατον και πατήρ τέκνον, και επαναστήσονται τέκνα επί γονείς και θανατώσουσιν αυτούς∙ και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου∙ ο δε υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται... Μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα... Όστις αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ... Ο απολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού ευρήσει αυτήν» (Ματθ. ι’ 17 κ.ε.).

Και τώρα σε ρωτώ: Τόλμησε ποτέ κανείς να διεκδικήση υπέρ αυτού την αγάπη των ανθρώπων πάνω κι απ’ την ίδια τους τη ζωή; Τόλμησε ποτέ κανείς να διακηρύξη την απόλυτη αναμαρτησία του; Τόλμησε ποτέ κανείς να εκστομίση το: «Εγώ ειμί η αλήθεια»; (Ιωάν. ιδ’ 6). Κανείς και πουθενά! Μόνο ένας Θεός θα μπορούσε να τα κάνη αυτά. Φαντάζεσαι τον δικό σας τον Μαρξ να ‘λεγε κάτι τέτοια; Θα τον περνούσαν για τρελλό και δεν θα βρισκόταν κανείς να τον ακολουθήση.

Για σκέψου, τώρα, πόσα εκατομμύρια άνθρωποι θυσίασαν τα πάντα για χάρη του Χριστού, ακόμα και αυτή τη ζωή τους, πιστεύοντας στην περί εαυτού αλήθεια των λόγων Του! Εάν οι περί εαυτού διακηρύξεις του ήσαν ψευδείς, ο Ιησούς θα ήταν η απαισιοτέρα μορφή της ιστορίας οδηγώντας τόσους πολλούς σε τόσο βαρειά θυσία. Ποιος άνθρωπος, όσο μεγάλος, όσο σπουδαίος, όσο σοφός κι αν είναι, θα άξιζε αυτή τη μεγάλη προσφορά και θυσία; Ποιος; Κανένας! Μόνο εάν ήταν Θεός!

Μ’ άλλα λόγια: Όποιος άνθρωπος απαιτούσε αυτή τη θυσία από τους οπαδούς του, θα ήταν η απαισιοτέρα μορφή της ιστορίας. Ο Χριστός όμως και την απαίτησε και την πέτυχε. Παρά ταύτα από τους αρνητές της θεότητός Του αναγορεύθηκε η ευγενεστέρα και αγιωτέρα μορφή της ιστορίας. Οπότε: Ή παραλογίζονται οι αρνητές ονομάζοντας αγιώτερο τον απαισιώτερο, ή, για να μην υπάρχη παραλογισμός, αλλά να έχη λογική η συνύπαρξι απαιτήσεων του Χριστού και αγιότητός Του, θα πρέπει αναγκαστικά να δεχθούν ότι ο Χριστός εξακολουθεί να παραμένη η ευγενεστέρα και αγιωτέρα μορφή της ανθρωπότητος μόνο όμως υπό την προϋπόθεσι ότι είναι και Θεός! Αλλοιώς είναι, όπως είπαμε, όχι η αγιωτέρα, αλλά η φρικτοτέρα μορφή της ιστορίας, ως αιτία της μεγαλυτέρας θυσίας των αιώνων, εν ονόματι ενός ψεύδους! Έτσι η θεότητα του Χριστού αποδεικνύεται με βάση αυτούς τους ίδιους τους περί αυτού χαρακτηρισμούς των αρνητών Του!...

- Όσα είπατε είναι πράγματι εντυπωσιακά, δεν αποτελούν όμως παρά συλλογισμούς. Ιστορικά στοιχεία, που να θεμελιώνουν την Θεότητά του, έχετε;

- Σου είπα και προηγουμένως ότι τα πειστήρια της Θεότητός Του είναι τα υπερφυσικά γεγονότα που συνέβησαν όσο καιρό ήταν εδώ στη γη. Ο Χριστός δεν αρκέσθηκε μόνο να διακηρύσση τις παραπάνω αλήθειες, αλλά επικύρωνε τους λόγους Του και με πλήθος θαυμάτων. Έκανε τυφλούς να βλέπουν, παράλυτους να περπατούν, έθρεψε με δύο ψάρια και πέντε ψωμιά πέντε χιλιάδες άνδρες και πολλαπλάσιες γυναίκες και παιδιά, διέτασσε τα στοιχεία της φύσεως και αυτά υπάκουαν, ανέστησε νεκρούς μεταξύ των οποίων και τον Λάζαρο τέσσερεις μέρες μετά τον θάνατό του. Μεγαλύτερο όμως από όλα τα θαύματα είναι η Ανάστασή Του.

Όλο το οικοδόμημα του Χριστιανισμού στηρίζεται στο γεγονός της Αναστάσεως. Αυτό δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ει Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών» (Α’ Κορ. ιε’ 17). Αν ο Χριστός δεν ανέστη, τότε όλα καταρρέουν. Ο Χριστός όμως ανέστη, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είναι Κύριος της ζωής και του θανάτου, άρα Θεός.

- Εσείς τα είδατε όλα αυτά; Πως τα πιστεύετε;

- Όχι, εγώ δεν τα είδα. Τα είδαν όμως άλλοι, οι Απόστολοι. Αυτοί στη συνέχεια τα γνωστοποίησαν και μάλιστα προσυπέγραψαν τη μαρτυρία τους με το αίμα τους. Κι όπως όλοι δέχονται, η μαρτυρία της ζωής είναι η υψίστη μαρτυρία.

Φέρε μου και συ κάποιον να μου πη πως ο Μαρξ απέθανε και ανέστη και να θυσιάση τη ζωή του για την μαρτυρία αυτή κι εγώ θα τον πιστεύσω ως τίμιος άνθρωπος.

- Να σας πω. Χιλιάδες κομμουνιστές βασανίσθηκαν και πέθαναν για την ιδεολογία τους. Γιατί δεν ασπάζεσθε και τον κομμουνισμό;

- Το είπες και μόνος σου. Οι κομμουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους. Δεν πέθαναν για γεγονότα. Σε μια ιδεολογία όμως είναι πολύ εύκολο να υπεισέλθη πλάνη. Επειδή δε είναι ίδιον της ανθρωπίνης ψυχής να θυσιάζεται για κάτι στο οποίο πιστεύει, εξηγείται γιατί πολλοί κομμουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους. Αυτό όμως δεν μας υποχρεώνει να την δεχθούμε και ως σωστή.

Είναι άλλο πράγμα να πεθαίνεις για ιδέες κι άλλο για γεγονότα. Οι Απόστολοι όμως δεν πέθαναν για ιδέες. Ούτε για το «Αγαπάτε αλλήλους» ούτε για τις άλλες ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού. Οι Απόστολοι πέθαναν μαρτυρούντες υπερφυσικά γεγονότα. Κι όταν λέμε γεγονός, εννοούμε ό,τι υποπίπτει στις αισθήσεις μας και γίνεται αντιληπτό από αυτές. Οι Απόστολοι εμαρτύρησαν δι’ «ο ακηκόασι, ο εωράκασι τοις οφθαλμοίς αυτών, ο εθεάσαντο και αι χείρες αυτών εψηλάφησαν» (Α’ Ιωάν. α’ 1)[3].

Με βάση έναν πολύ ωραίο συλλογισμό του Πασκάλ λέμε ότι με τους Αποστόλους συνέβη ένα από τα τρία: Ή απατήθηκαν ή μας εξαπάτησαν ή μας είπαν την αλήθεια.

Ας πάρουμε την πρώτη εκδοχή. Δεν είναι δυνατόν να απατήθηκαν οι Απόστολοι, διότι όσα αναφέρουν δεν τα έμαθαν από άλλους. Αυτοί οι ίδιοι ήσαν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες όλων αυτών. Εξ άλλου δεν ήσαν καθόλου φαντασιόπληκτοι ούτε είχαν καμμιά ψυχολογική προδιάθεση για την αποδοχή του γεγονότος της Αναστάσεως. Αντιθέτως ήσαν τρομερά δύσπιστοι. Τα Ευαγγέλια είναι πλήρως αποκαλυπτικά αυτών των ψυχικών τους διαθέσεων: δυσπιστούσαν στις διαβεβαιώσεις ότι κάποιοι Τον είχαν δει αναστάντα[4].

Και κάτι άλλο. Τι ήσαν οι Απόστολοι πριν τους καλέσει ο Χριστός; Μήπως ήσαν φιλόδοξοι πολιτικοί ή οραματιστές φιλοσοφικών και κοινωνικών συστημάτων, που περίμεναν να κατακτήσουν την ανθρωπότητα και να ικανοποιήσουν έτσι τις φαντασιώσεις τους; Κάθε άλλο. Αγράμματοι ψαράδες ήσαν. Και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να πιάσουν κανένα ψάρι να θρέψουν τις οικογένειές τους. Γι’ αυτό και μετά τη Σταύρωση του Κυρίου, παρά τα όσα είχαν ακούσει και δει, επέστρεψαν στα πλοιάρια και στα δίχτυα τους. Δεν υπήρχε δηλ. σ’ αυτούς, όπως αναφέραμε, ούτε ίχνος προδιαθέσεως για όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν. Και μόνο μετά την Πεντηκοστή, «ότε έλαβον δύναμιν εξ ύψους», έγιναν οι διδάσκαλοι της οικουμένης.

Η δεύτερη εκδοχή: Μήπως μας εξαπάτησαν; Μήπως μας είπαν ψέματα; Αλλά γιατί να μας εξαπατήσουν; Τι θα κέρδιζαν με τα ψέματα; Μήπως χρήματα, μήπως αξιώματα, μήπως δόξα; Για να πη κάποιος ένα ψέμα, περιμένει κάποιο όφελος. Οι Απόστολοι όμως, κηρύσσοντες Χριστόν και Τούτον εσταυρωμένον και Αναστάντα εκ νεκρών, τα μόνα τα οποία εξασφάλισαν ήσαν: ταλαιπωρίες, κόποι, μαστιγώσεις, λιθοβολισμοί, ναυάγια, πείνα, δίψα, γυμνότητα, κίνδυνοι από ληστές, ραβδισμοί, φυλακίσεις και τέλος ο θάνατος. Και όλα αυτά για ένα ψέμα; Είναι εντελώς ανόητο και να το σκεφθή κάποιος.

Συνεπώς ούτε εξαπατήθηκαν ούτε μας εξαπάτησαν οι Απόστολοι. Μένει επομένως η Τρίτη εκδοχή∙ ότι μας είπαν την αλήθεια.

Θα πρέπει μάλιστα να σου τονίσω και το εξής: Οι Ευαγγελιστές είναι οι μόνοι οι οποίοι έγραψαν πραγματική ιστορία. Διηγούνται τα γεγονότα και μόνον αυτά. Δεν προβαίνουν σε καμμία προσωπική κρίση. Κανένα δεν επαινούν, κανένα δεν κατακρίνουν. Δεν κάνουν καμμία προσπάθεια να διογκώσουν κάποιο γεγονός ή να εξαφανίσουν ή να υποτιμήσουν κάποιο άλλο. Αφήνουν τα γεγονότα να μιλούν μόνα τους.

- Αποκλείεται να έγινε στην περίπτωσι του Χριστού νεκροφάνεια; Τις προάλλες έγραψαν οι εφημερίδες για κάποιον Ινδό, τον οποίο έθαψαν και μετά από τρεις μέρες τον ξέθαψαν και ήταν ζωντανός.

- Αχ, παιδάκι μου. Θα θυμηθώ και πάλι το λόγο του ιερού Αυγουστίνου: «Άπιστοι, δεν είσθε δύσπιστοι. Είσθε οι πλέον εύπιστοι. Δέχεσθε τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα, τα πιο αντιφατικά, για να αρνηθήτε το θαύμα!».

Όχι, παιδί μου. Δεν έχουμε νεκροφάνεια στον Χριστό. Πρώτα – πρώτα έχουμε την μαρτυρία του Ρωμαίου κεντυρίωνος, ο οποίος βεβαίωσε τον Πιλάτο ότι ο θάνατος είχε επέλθει.

Έπειτα το Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ο Κύριος κατά την ίδια την ημέρα της Αναστάσεώς Του συμπορεύθηκε συζητώντας με δύο μαθητές Του προς Εμμαούς, που απείχε πάνω από δέκα χιλιόμετρα από τα Ιεροσόλυμα.

Φαντάζεσαι κάποιον να έχη υποστή όσα υπέστη ο Χριστός και τρεις μέρες μετά το «θάνατό» του να του συνέβαινε νεκροφάνεια; Αν μη τι άλλο θα ‘πρεπε για σαράντα μέρες να τον ποτίζουν κοτόζουμο για να μπορή να ανοίγη τα μάτια του, κι όχι να περπατά και να συζητά σαν να μη συνέβη τίποτα.

Όσο για τον Ινδό, φέρε τον εδώ να τον μαστιγώσουμε με φραγγέλιο – και ξέρεις τι εστί φραγγέλιο; Μαστίγιο στα άκρα του οποίου πρόσθεταν σφαιρίδια μολύβδου ή σπασμένα κόκκαλα ή μυτερά καρφιά -, φέρε τον, λοιπόν, να τον φραγγελώσουμε, να του φορέσουμε ακάνθινο στεφάνι, να τον σταυρώσουμε, να του δώσουμε χολή και ξύδι, να τον λογχίσουμε, να τον βάλουμε στον τάφο, κι αν αναστηθή, τότε τα λέμε.

- Παρά ταύτα όλες οι μαρτυρίες, τις οποίες επικαλεσθήκατε, προέρχονται από Μαθητές του Χριστού. Υπάρχει κάποια μαρτυρία περί αυτού, που να μην προέρχεται από τον κύκλο των Μαθητών του; Υπάρχουν δηλ. ιστορικοί, που να πιστοποιούν την Ανάσταση του Χριστού; Αν ναι, τότε θα πιστέψω κι εγώ.

- Ταλαίπωρο παιδί! Δεν ξέρεις τι ζητάς! Αν υπήρχαν τέτοιοι ιστορικοί που να είχαν δει τον Χριστό αναστημένο, τότε αναγκαστικά θα πίστευαν στην Ανάστασή Του και θα την ανέφεραν πλέον ως πιστοί, οπότε και πάλι θα αρνιόσουν τη μαρτυρία τους, όπως ακριβώς απορρίπτεις τη μαρτυρία του Πέτρου, του Ιωάννου κ.λ.π. Πως είναι δυνατόν να βεβαιώνη κάποιος την Ανάσταση και ταυτόχρονα να μη γίνεται Χριστιανός; Μας ζητάς «πέρδικα ψητή σε κέρινο σουβλί και να λαλή»! Αι, δεν γίνεται!

Σου θυμίζω πάντως, εφ’ όσον ζητάς ιστορικούς, αυτό το οποίο σου ανέφερα και προηγουμένως: ότι δηλ. οι μόνοι πραγματικοί ιστορικοί είναι οι Απόστολοι.

Παρ’ όλα αυτά όμως έχουμε και μαρτυρία τέτοια όπως την θέλεις: από κάποιον δηλ. που δεν ανήκε στον κύκλο των Μαθητών Του. Του Παύλου. Ο Παύλος όχι μόνο δεν ήταν Μαθητής του Χριστού, αλλά και εδίωκε μετά μανίας την Εκκλησία Του.

- Γι’ αυτόν όμως λένε ότι έπαθε ηλίαση και εξ αιτίας της είχε παραίσθηση.

- Βρε παιδάκι μου, αν είχε παραίσθηση ο Παύλος, αυτό που θα ανεδύετο θα ήταν το υποσυνείδητό του. Και στο υποσυνείδητο του Παύλου θέση υψηλή κατείχαν οι Πατριάρχες και οι Προφήτες. Τον Αβραάμ και τον Ιακώβ και τον Μωυσή έπρεπε να δη κι όχι τον Ιησού, τον οποίο θεωρούσε λαοπλάνο και απατεώνα!

Φαντάζεσαι καμμιά πιστή γριούλα στο όνειρό της ή στο παραλήρημά της να βλέπη τον Βούδα ή τον Δία; Τον Άι Νικόλα θα δη και την Αγία Βαρβάρα. Διότι αυτούς πιστεύει.

Και κάτι ακόμη. Στον Παύλο, όπως σημειώνει ο Παπίνι, υπάρχουν και τα εξής θαυμαστά: Πρώτον, το αιφνίδιο της μεταστροφής. Κατ’ ευθείαν από την απιστία στην πίστη. Δεν μεσολάβησε προπαρασκευαστικό στάδιο. Δεύτερον, το ισχυρόν της πίστεως. Χωρίς ταλαντεύσεις και αμφιβολίες. Και τρίτον, πίστη δια βίου. Πιστεύεις ότι αυτά μπορεί να λάβουν χώρα μετά από μια ηλίαση; Δεν εξηγούνται αυτά με τέτοιους τρόπους. Αν μπορής, εξήγησέ τα. Αν δεν μπορής, παραδέξου το θαύμα. Και πρέπει να ξέρης ότι ο Παύλος με τα δεδομένα της εποχής του ήταν άνδρας εξόχως πεπαιδευμένος. Δεν ήταν κανένα ανθρωπάκι να μην ξέρη τι του γίνεται.

Θα προσθέσω όμως και κάτι επί πλέον. Εμείς, παιδί μου, ζούμε σήμερα σε εξαιρετική εποχή. Ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας του Χριστού.

Όταν ο Χριστός είπε για την Εκκλησία Του ότι «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ις’ 18), οι οπαδοί Του αριθμούσαν μόνο μερικές δεκάδες πρόσωπα. Έκτοτε πέρασαν δυο χιλιάδες περίπου χρόνια. Διαλύθηκαν αυτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες, η Εκκλησία όμως του Χριστού παραμένει ακλόνητη παρά τους συνεχείς και φοβερούς διωγμούς εναντίον της. Αυτό δεν είναι ένα θαύμα;

Και κάτι τελευταίο. Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο αναφέρεται πως, όταν η Παναγία μετά τον Ευαγγελισμό επισκέφθηκε την Ελισάβετ, τη μητέρα του Προδρόμου, εκείνη την εμακάρισε με τα λόγια: «Ευλογημένη συ εν γυναιξί». Και η Παναγία απάντησε ως εξής: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον.. Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί» (α’ 48).

Τι ήταν τότε η Παναγία; Μια άσημη κόρη της Ναζαρέτ ήταν. Ποιος την ήξερε; Παρά ταύτα από τότε ξεχάσθηκαν αυτοκράτειρες, έσβησαν λαμπρά ονόματα γυναικών, λησμονήθηκαν σύζυγοι και μητέρες στρατηλατών. Ποιος ξέρει ή ποιος θυμάται τη μητέρα του Μεγ. Ναπολέοντος ή τη μητέρα του Μεγ. Αλεξάνδρου; Σχεδόν κανείς. Όμως εκατομμύρια χείλη σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και σ’ όλους τους αιώνες υμνούν την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, «την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Ζούμε ή δεν ζούμε εμείς σήμερα, οι άνθρωποι του εικοστού αιώνα, την επαλήθευση του προφητικού αυτού λόγου της Παναγίας;

Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν όσον αφορά και σε μια «δευτερεύουσα» προφητεία του Χριστού: Όταν στην οικία του Σίμωνος του λεπρού μια γυναίκα περιέχυσε στο κεφάλι Του το πολύτιμο μύρο, είπε ο Κύριος: «Αμήν λέγω υμίν, όπου εάν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, λαληθήσεται και ο εποίησεν αύτη εις μνημόσυνον αυτής» (Ματθ. κς’ 13). Πόσος ήταν ο κύκλος των οπαδών Του τότε, για να πη κανείς ότι αυτοί θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά ώστε να εκπληρωθή η προφητεία αυτή του Διδασκάλου τους; Και μάλιστα μια τέτοια προφητεία, η οποία με τα κριτήρια του κόσμου δεν έχει και καμμιά σημασία για τους πολλούς;

Είναι ή δεν είναι θαύματα αυτά; Αν μπορής, εξήγησέ τα. Αν δεν μπορής όμως, παραδέξου τα ως τέτοια.

- Ομολογώ ότι τα επιχειρήματα σας είναι ισχυρά. Έχω όμως να σας ρωτήσω κάτι ακόμη: Δεν νομίζετε ότι ο Χριστός άφησε το έργο του ημιτελές; Εκτός κι αν μας εγκατέλειψε. Δεν μπορώ να φαντασθώ έναν Θεό να παραμένη αδιάφορος στο δράμα του ανθρώπου. Εμείς να βολοδέρνουμε εδώ κι εκείνος από ψηλά να στέκεται απαθής.

- Όχι, παιδί μου. Δεν έχεις δίκιο. Ο Χριστός δεν άφησε το έργο Του ημιτελές. Αντιθέτως είναι η μοναδική περίπτωση ανθρώπου στην ιστορία, ο οποίος είχε τη βεβαιότητα ότι ολοκλήρωσε την αποστολή Του και δεν είχε τίποτα άλλο να κάνη και να πη.

Ακόμη κι ο μέγιστος των σοφών, ο Σωκράτης, ο οποίος μια ολόκληρη ζωή μιλούσε και δίδασκε, στο τέλος συνέθεσε και μια περίτεχνη απολογία και, αν ζούσε, θα είχε κι άλλα να πη.

Μόνο ο Χριστός σε τρία χρόνια δίδαξε ό,τι είχε να διδάξη, έπραξε ό,τι ήθελε να πράξη και είπε το «τετέλεσται». Δείγμα κι αυτό της θεϊκής Του τελειότητος και αυθεντίας.

Όσο για την εγκατάλειψη, την οποία ανέφερες, σε καταλαβαίνω. Χωρίς Χριστό ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό δεν μπορείς να εξηγήσης τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί, γιατί, γιατί; Χιλιάδες πελώρια «γιατί».

Κατάλαβέ το! Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίση με την πεπερασμένη λογική του τα «γιατί» αυτά. Μόνο με τον Χριστό εξηγούνται όλα: Μας προετοιμάζουν για την αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώση ο Κύριος να πάρουμε απάντηση σε μερικά από τα «γιατί» αυτά.

Αξίζει τον κόπο να σου διαβάσω ένα ωραίο ποίημα από τη συλλογή του Κωνσταντίνου Καλλινίκου «Δάφναι και Μυρσίναι» με τον τίτλο «Ερωτηματικά».

Είπα στον γέροντα ασκητή τον εβδομηκοντάρη,

που κυματούσε η κόμη του σαν πασχαλιάς κλωνάρι:

Πες μου, πατέρα μου, γιατί σε τούτη ‘δω τη σφαίρα

αχώριστα περιπατούν η νύχτα και η μέρα;

Γιατί, σαν να ‘σαν δίδυμα, φυτρώνουμε αντάμα

τ’ αγκάθι και το λούλουδο, το γέλιο και το κλάμα;

Γιατί στην πιο ελκυστική του δάσους πρασινάδα

σκορπιοί φωλιάζουν κι όχεντρες και κρύα φαρμακάδα;

Γιατί, προτού το τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλει

και ξεδιπλώσει μπρος στο φως τ’ αμύριστά του κάλλη,

μαύρο σκουλήκι έρχεται, μια μαχαιριά του δίνει

κι ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του τ’ αφήνει;

Γιατί αλέτρι και σπορά και δουλευτάδες θέλει

το στάχυ, ώσπου να γενή ψωμάκι και καρβέλι

και κάθε τι ωφέλιμο κι ευγενικό και θείο

πληρώνεται με δάκρυα και αίματα στο βίο,

ενώ ο παρασιτισμός αυτόματα θεριεύει

κι η προστυχιά όλη τη γη να καταπιή γυρεύει;

Τέλος, γιατί εις του παντός την τόση αρμονία

να χώνεται η σύγχυσι κι η ακαταστασία;

Απήντησε ο ασκητής με τη βαρειά φωνή του

προς ουρανούς υψώνοντας το χέρι το δεξί του:

Οπίσω από τα χρυσά εκεί επάνω νέφη

κεντά ο Μεγαλόχαρος ατίμητο γκεργκέφι (=κέντημα).

Κι εφόσον εις τα χαμηλά εμείς περιπατούμεν

την όψι την ξανάστροφη, παιδί μου, θεωρούμε.

Και είναι άρα φυσικό λάθη ο νους να βλέπη

εκεί που να ευχαριστή και να δοξάζη πρέπει.

Πρέπει σαν Χριστιανός να έλθη η ημέρα

που η ψυχή σου φτερωτή θα σχίση τον αιθέρα

και του Θεού το κέντημα απ’ την καλή κοιτάξης

και τότε... όλα σύστημα θα σου φανούν και τάξις!

Ο Χριστός, παιδί μου, δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Παραμένει κοντά μας, βοηθός και συμπαραστάτης, μέχρι συντελείας των αιώνων. Αυτό όμως θα το καταλάβης, μόνο αν γίνης συνειδητό μέλος της Εκκλησίας Του και συνδεθής με τα Μυστήριά της

Μιχάλης Βιολάρης Καίτη Χωματά -Μαυρομαλλούσα κοπελιά

Μπάμπης Στόκας Γ. Νταλάρας -Παραπονεμένα λόγια

Μπάμπης Στόκας -Το ξέρω πια δεν μ'αγαπάς

η πραγματική ηλικία του σκύλου

Υπάρχει μια δημοφιλής παρανόηση, όσο αναφορά την ηλικία ενός σκύλου σε σύγκριση με την ανθρώπινη. Γενικά, πολύ πιστεύουν ότι 7 ανθρώπινα χρόνια, αντιστοιχούν σε ένα χρόνο για τον σκύλο. Στην πραγματικότητα, η διαδικασία γήρανσης είναι πολύ ταχύτερη κατά τα πρώτα 2 χρόνια της ζωής ενός σκυλιού. Μετά από τα πρώτα 2 χρόνια, η αναλογία είναι μικρότερη του 5 προς 1 για τις μικρές και μεσαίες ράτσες. Για τις ράτσες των μεγαλόσωμων σκύλων η αναλογία είναι 6 προς 1, ενώ το 7 προς 1, ισχύει μόνο για τις ράτσες των γιγαντόσωμων σκύλων. Έτσι ενώ ένας 10χρονος μεγαλόσωμος σκύλος είναι σε ανθρώπινα χρόνια 80, ένας μικρόσωμος είναι μόλις 64.

Στον παρακάτω πίνακα, μπορείτε να βρείτε την ηλικία του σκύλου σας, ανάλογα το μέγεθος του.

η Ελλάδα από ψηλά

μαθήματα ποδηλάτου

Ολα όσα πρέπει να γνωρίζει ένας επίδοξος ποδηλάτης στην πόλη. Είδη, τιμές, απαραίτητος εξοπλισμός, διαδρομές, συμβουλές και μυστικά, για να μη σας γίνει η ζωή... ποδήλατο!

Επόμενη σελίδα.... 10 + 1 κανόνες για ασφαλή ποδηλασία

Yποδομές δεν υπάρχουν, η Αθήνα εξακολουθεί να κάνει τη ζωή... ποδήλατο στους τολμηρούς που επιμένουν να κάνουν πεντάλ στους δρόμους της, όμως, παρ' όλα αυτά, κάτι φαίνεται να αλλάζει. Στην Ελλάδα της αυτοκινητολατρίας και της σχεδόν ανύπαρκτης ποδηλατικής παιδείας, οι απανταχού ποδηλάτες οργανώνονται σε ομάδες και blogs, συναντιούνται, διεκδικούν, έστω κι αν συχνά το έδαφος δεν είναι πρόσφορο. Τη στιγμή που οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες διαθέτουν ολοκληρωμένα δίκτυα ποδηλατόδρομων, στην Αττική ο διαδημοτικός ποδηλατόδρομος μήκους 17 χλμ., που συνδέει 7 δήμους στα βόρεια προάστια, «διακόπτεται» στο ύψος των Μελισσίων, καθώς το δημοτικό συμβούλιο της πόλης καταψήφισε την κατασκευή του με μικροπολιτικά επιχειρήματα. Και αυτό είναι μόλις ένα από τα πολλά παραδείγματα του παραλόγου.

Προφανώς η Αθήνα έχει πολλά χιλιόμετρα να διανύσει ακόμη μέχρι να γίνει Αμστερνταμ. Δεν τη βοηθά η μορφολογία του εδάφους, αλλά ούτε και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το μέσο που θα μπορούσε να αποτελέσει την εναλλακτική πρόταση έναντι του Ι.Χ. για μικρές μετακινήσεις. Το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται η μεταφορά ποδηλάτων στους συρμούς του μετρό έρχεται να προστεθεί στα ελληνικά «παράδοξα». Οπως και να 'χει, αν φλερτάρετε με την ιδέα να αποκτήσετε το δικό σας ποδήλατο, να ξέρετε πως, παρά τις αντίξοες συνθήκες, βγαίνοντας στο δρόμο, θα δυσκολευτείτε λιγότερο από όσο ίσως πιστεύατε. Κλειδώστε το αυτοκίνητο και, τώρα που μπήκε η άνοιξη, απολαύστε τις βόλτες σας στην πόλη και την εξοχή. Γρήγορα θα καταλάβετε πως δεν είστε μόνοι.

Τι ποδήλατο να αγοράσω;

Το ποδήλατο είναι όπως τα παπούτσια. Πρέπει να το πάρετε στα μέτρα σας και στη συνέχεια να το ρυθμίσετε ανάλογα με τις διαστάσεις σας, ώστε να λειτουργούν σωστά οι μύες και να μην καταπονούνται οι αρθρώσεις σας. Η ερώτηση-κλειδί είναι για ποιο λόγο το χρειάζεστε. Αν πάντως αυτό που ζητάτε είναι ένα ποδήλατο που θα εντάξετε στην καθημερινότητά σας, θα πρέπει να είναι από ένα επίπεδο και πάνω, συνεπώς μην «πέσετε» κάτω από τα 300 ευρώ. «Ενα ποδήλατο δεν είναι ποτέ ακριβό, όσο και αν κοστίζει», λέει η Λυδία Χατζηαλεξίου από τους Φίλους του Ποδηλάτου. «Σε βάθος χρόνου, αποσβένει το κόστος του, γιατί αντικαθιστά το Ι.Χ., τη μοτοσικλέτα ή τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς».

Πόλης (city - trekking)

Συνήθως aπαιτούν πιο όρθια στάση σώματος, που είναι εξυπηρετική για λίγα χιλιόμετρα. Ο αναβάτης βλέπει αλλά και φαίνεται καλύτερα. Κατά κανόνα, διαθέτουν σχάρα, φώτα, φτερά (για να μη λερώνεται ο ποδηλάτης από τα νερά του δρόμου) και προφυλακτήρα αλυσίδας. Δεν έχουν όμως πολλές ταχύτητες. Αν θέλετε να ανεβοκατεβαίνετε τις ανηφόρες του Λυκαβηττού, το city bike δεν θα σας βολέψει. Προτιμήστε τα trekking bikes ή υβριδικά, ένα πάντρεμα ποδηλάτου πόλης και βουνού. Εχουν δυνατά φρένα και πολλές ταχύτητες. Ενδείκνυνται αν, εκτός από διαδρομές στην πόλη, θέλετε να κάνετε και εκδρομές σε ήπιας δυσκολίας δρόμους.

Τιμές: από 370 ευρώ (με φτερά, σκάρα, δυναμό).

Αγωνιστικά (κουρσάκια)

Απαιτούν καλή φυσική κατάσταση. Διαθέτουν λεπτά λάστιχα και έχουν σκυφτή θέση οδήγησης για μικρή αντίσταση στον αέρα. Είναι γρήγορα και ενδείκνυνται για μεγάλες αποστάσεις σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους.

Τιμές: από 540 ευρώ.

Mountain bike

Προσφέρονται κυρίως για διαδρομές στο βουνό. Εχουν χοντρά λάστιχα με μεγάλα τακάκια, για να «γαντζώνουν» στο χώμα. Διαθέτουν καλές αναρτήσεις, οπότε τα βγάζουν πέρα μια χαρά και στις… λακκούβες της ασφάλτου.

Τιμές: από 250 ευρώ.

Σπαστά

Τα διπλώνετε, επιβιβάζεστε στο μετρό, αποβιβάζεστε, τα ξεδιπλώνετε και βολτάρετε στην πόλη. Χωράνε και αποθηκεύονται παντού. Βολεύουν αν θέλετε να συνδυάζετε τη χρήση ποδηλάτου με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Είναι ελαφριά και εύκολα στη μεταφορά.

Τιμές: από 330 ευρώ.

E-bikes

Υποβοηθούμενα από ηλεκτρικό κινητήρα που, όταν ενεργοποιείται, κάνει το πετάλι πιο εύκολο, τα ηλεκτρικά ποδήλατα αυξάνουν τη μέση ταχύτητα που μπορεί να αναπτύξει ο αναβάτης (25 χλμ./ώρα). Ετσι, επιτρέπουν τη διάνυση μεγαλύτερων αποστάσεων, χωρίς ο ποδηλάτης να έχει εξαιρετική φυσική κατάσταση. Η ηλεκτρική υποβοήθηση βοηθά στην άμεση ευθυγράμμιση του δικύκλου όταν ξεκινά ή στην ανηφόρα (δεν παλαντζάρει). Για τη φόρτιση της μπαταρίας, που δίνει αυτονομία 40 - 50 χλμ., χρειάζονται 4 - 6 ώρες. Τιμές: από 790 ευρώ για τα city bikes και από 1.000 ευρώ για τα σπαστά. Τα κλασικά ποδήλατα μπορούν να μετατραπούν

σε ηλεκτρικά με τη βοήθεια ηλεκτρικών kits. 

Ενδεικτική τιμή: 550 ευρώ.

Χρειάζομαι άλλο εξοπλισμό;

Για λόγους ασφαλείας το κράνος (από 30 ευρώ) είναι απαραίτητο. Φοράτε άνετα παπούτσια και ρούχα που να καλύπτουν όλο σας το σώμα. Σε περίπτωση πτώσης, το πρώτο σημείο που θα χτυπήσει είναι τα χέρια. Γι' αυτό φροντίστε να φοράτε ειδικά γάντια ποδηλασίας (από 10 ευρώ) όλες τις εποχές του χρόνου (υπάρχουν καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα). Εκτός από προστασία από μικροτραυματισμούς, απορροφούν τους κραδασμούς όταν ποδηλατείτε. Αν το ποδήλατό σας δεν έχει καλάθι ή σχάρα και το χρησιμοποιείτε μέσα στην πόλη, μπορείτε να του προσθέσετε εσείς (από 17 ευρώ η σχάρα αλουμινίου, από 18 ευρώ το καλάθι + 15 ευρώ η βάση). Το να κρεμάτε σακούλες και τσαντάκια στο τιμόνι δεν είναι ούτε πρακτικό ούτε ασφαλές. Μην παραλείψετε να αγοράσετε μια καλή κλειδαριά, γιατί τα κρούσματα κλοπής γίνονται όλο και συχνότερα. Προτιμήστε τις λεγόμενες κλειδαριές-πέταλο, που είναι βαριές και σταθερές, και όχι τις σπιράλ, γιατί κόβονται εύκολα (από 50 ευρώ).

Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΜΑΝΔΡΑΚΟΥ

φωτογραφίες: ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΜΥΡΙΛΛΑΣ

Αλέκος Παπαδόπουλος

Ομιλία στην Ημερίδα της Πολιτιστικής Λέσχης Τραπεζικών Νομού Ηλείας 13/3/2010

Κυρίες και Κύριοι,

Αισθάνομαι την ανάγκη, με αυτή την ευκαιρία, να κάνω μερικές εξομολογήσεις:

Εξομολόγηση πρώτη

Από το 1993, τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου με όρισε Υπουργό Οικονομικών – σε πολλή δύσκολη στιγμή για τη χώρα – προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων.

Σας λέω ειλικρινά ότι εξέτασα το πρόβλημα από όλες τις πλευρές.

· Το έπιασα από τα έσοδα. Από τους φόρους, από τη φοροδιαφυγή, από τη μαύρη οικονομία, από τη διαφθορά, από τους εφοριακούς και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

· Το έπιασα από τις δαπάνες. Από τη σπατάλη, από τα ρουσφέτια, από την εν γένει λεηλασία των δημοσίων πόρων, από τις προσλήψεις, από τη λειτουργία των δημοσίων οργανισμών• και από που δεν το έπιασα.

· Το έπιασα από τη πλευρά της οικονομικής ανάπτυξης και μεγέθυνσης. Από την αύξηση του ΑΕΠ από τη μείωση του πληθωρισμού και της ανεργίας, από την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας.

· Το έπιασα από την ανάγκη να εισέλθουμε στην Ευρωζώνη. Από τα προγράμματα σύγκλισης και σταθερότητας, από τα κριτήρια της ΟΝΕ, από το σύμφωνο σταθερότητας αλλά και από τις εμπειρίες άλλων χωρών.

· Το έπιασα από την πλευρά της ηθικής διάστασης. Από την ενοχή απέναντι στις επερχόμενες γενιές, από το ύψος των τόκων που από τότε έβλεπα ότι θα πνίξουν τα παιδιά μας τα επόμενα χρόνια, από την απαράδεκτη κατάσταση του να ζει ένα ολόκληρό έθνος με δανεικά.

· Το ανέλυσα και από την πλευρά της εθνικής αξιοπρέπειας.

Όλα αυτά τα πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις και μάλιστα πολλές φορές συγκρούστηκα για αυτά ακόμα και με αγαπημένους μου φίλους και συντρόφους.

Μέσα από όλη αυτή τη διαπάλη που έγινε στο μυαλό μου, αυτό που κατέληξα, δεν ήταν απλά το συμπέρασμα σύνθετων συλλογισμών, ούτε μόνο το απόσταγμα πλούσιων εμπειριών• ήταν, ας μου επιτρέψετε να το χαρακτηρίσω έτσι, μία φοβερή αποκάλυψη.

Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε το έλλειμμα ούτε το χρέος. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα!!

Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού. Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί δαπάνες για να διασφαλίσει την αναπαραγωγή του.

Αυτό είναι που με λεονταρισμούς καταγγέλλει τη φοροδιαφυγή και ταυτόχρονα απολογείται όταν θα πρέπει να τη συλλάβει ή να ζητήσει και κανένα φόρο για τη λειτουργία του κράτους. Αυτό το σύστημα είναι που σε κάθε του βήμα ασχολείται μόνο με το περιβόητο πολιτικό κόστος και τις δημοσκοπήσεις, που είναι έρμαιο του λαϊκισμού και του κυνηγητού των εντυπώσεων, που όχι μόνο δημιουργεί τα ελλείμματα και το χρέος αλλά θεωρεί την αντιμετώπισή τους σαν απειλή της ύπαρξής του.

Αυτή η πατερναλιστική ή, καλύτερα, ψευδό-πατερναλιστική αντίληψη του πολιτικού συστήματος είναι το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας.

Εξομολόγηση δεύτερη

Ως Υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης ασχολήθηκα με τη λειτουργία του κράτους και προσπαθούσα να αντιληφθώ την παθογένεια της Κρατικής Διοίκησης, της Αυτοδιοίκησης και των Δημόσιων Οργανισμών. Και εδώ προσπάθησα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα από πολλές πλευρές.

· Το είδα από την πλευρά της βελτίωσης της ποιότητας των δημοσίων υπαλλήλων, όπως από την πλευρά της κατάρτισης, των νέων τεχνολογιών, του νέου δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, του κώδικα διοικητικής διαδικασίας κλπ

· Το είδα από την πλευρά της δημιουργίας νέων και σύγχρονων αποκεντρωμένων διοικητικών σχημάτων και προχώρησα στην εσωτερική αναμόρφωση των 13 περιφερειών, στον «Καποδίστρια» και σ’ άλλους θεσμούς.

· Το είδα από την πλευρά της δημιουργίας σύγχρονων ελεγκτικών μηχανισμών για τον περιορισμό της διαφθοράς και τη ποιοτική βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών και θέσπισα τον συνήγορο του πολίτη, τους επιθεωρητές του κράτους, τους επιθεωρητές δημόσιας υγείας, τους δημοσιονομικούς ελεγκτές, το ΣΔΟΕ, τα ελεγκτικά κέντρα κλπ

Το είδα και από άλλες πλευρές. Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι το εξής:

Το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που από την εθνική ανεξαρτησία μέχρι σήμερα, θεωρεί τη δημόσια διοίκηση ως δεξαμενή ψηφοθηρικής πελατείας για την αναπαραγωγή του. Είναι αυτό που καταρρακώνει γενιές ολάκερες ελληνοπαίδων συναλλασσόμενο μαζί τους για μια θέση στο Δημόσιο και στη συνέχεια για όλες τις δια βίου προαγωγές τους.

Είναι αυτό το οποίο εξοβέλισε κάθε έννοια αξιοκρατίας και αξιολόγησης του παραγόμενου έργου στη Δημόσια Διοίκηση την οποία έχει υποκαταστήσει με την κομματική αξιολόγηση και υποταγή.

Είναι αυτό το πολιτικό σύστημα που δεν θέλει να αντιληφθεί ότι το σύνταγμα καθιέρωσε τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων προκειμένου να κατοχυρώσει την ανεξαρτησία τους από το πολιτικό σύστημα και όχι την υποταγή τους σε αυτό.

Η μονιμότητα θεσπίστηκε υπέρ της Δημόσιας Διοίκησης και του Δημοσίου συμφέροντος και όχι υπέρ του υπαλλήλου για να μένει ανεξέλεγκτος και ατιμώρητος.

Είναι τέλος αυτό που έχει υιοθετήσει παρωχημένες ιδέες, αναγόρευσε τον εκσυγχρονισμό της χώρας βασικό του ιδεολογικό εχθρό και έγινε έρμαιο των δυνάμεων της καθήλωσης και του αναχρονισμού.

Εξομολόγηση Τρίτη

Ως Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας προσπάθησα να καταλάβω πώς τελοσπάντων λειτουργεί το ανοργάνωτο και πολυ-διαχυμένο σύστημα κοινωνικής προστασίας της χώρας καθώς και ποιες είναι οι αιτίες της συνεχούς καταβύθισης και απαξίωσης του Δημόσιου συστήματος υγείας. Και εδώ προσπάθησα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα από πολλές μεριές.

· Το αντιμετώπισα από την πλευρά των δαπανών, όπως είναι η αδιαφάνεια της διαχείρισης τους και η αναποτελεσματικότητά τους.

· Το αντιμετώπισα από την πλευρά των ιατρικών εξοπλισμών και των προμηθειών, διαπιστώνοντας την έλλειψη οργάνωσης και κανόνων στις δημόσιες συμβάσεις.

· Το αντιμετώπισα από την πλευρά της διοίκησης, διαπιστώνοντας έλλειψη σύγχρονου management και την ύπαρξη διοικητικών δομών της δεκαετίας του ‘50.

· Το αντιμετώπισα από την πλευρά των ανθρώπινων πόρων, της αξιολόγησης του προσωπικού καθώς και από την πλευρά της πιστοποίησης των παρεχομένων υπηρεσιών

· Τέλος το αντιμετώπισα και από την πλευρά της διόγκωσης των ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας σε βάρος του Δημόσιου συστήματος υγείας.

Ίσως φανώ κουραστικός αλλά και εδώ η εξομολόγησή μου δεν διαφέρει από τις προηγούμενες εξομολογήσεις.

Το αδύναμο κοινωνικό κράτος δεν οφείλεται στην έλλειψη πόρων ούτε σε κάποιους κακούς υπαλλήλους ούτε σε κάποιους ιδιοτελείς γιατρούς του ΕΣΥ.

Οφείλεται στην έλλειψη σταθερής πολιτικής βούλησης να εξυγιάνει το σύστημα και να το προσαρμόσει στα σύγχρονα δεδομένα.

Το ίδιο το πολιτικό σύστημα, σε κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού των διοικητικών δομών αισθάνεται ότι απειλείται η αναπαραγωγή των πελατειακών του σχέσεων, τόσο στη διοίκηση του συστήματος μέσω των κομματικών εντεταλμένων, όσο και στην διασφάλιση της πολιτικής διαμεσολάβησης για την παροχή υπηρεσιών υγείας

Κυρίες και κύριοι,

Μετά απ’ όλα αυτά θα με ρωτήσει κάποιος «Καλά κυρ Αλέκο, και εσύ τι έκανες για όλα αυτά;»

Θα απαντήσω λοιπόν:

Όλο αυτό το κατηγορητήριο κατά του πολιτικού μας συστήματος απαιτεί τρεις σοβαρές διευκρινίσεις:

· Πρώτον, είμαι και εγώ μέρος αυτού του συστήματος, συμμέτοχος διαμορφωτής και άρα συνυπεύθυνος.

· Δεύτερον, δεν επιδιώκω την πλήρη απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος ούτε ακυρώνω τα επιτεύγματά του από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Απαξίωση, άλλωστε, του πολιτικού μας συστήματος δεν είναι η κριτική του, όσο σκληρή κι αν είναι. Είναι η ανοχή και η σύμπραξη στα ανομήματά του.

· Και τρίτον, μίλησα σκληρά γιατί νοιώθω ότι στην ουσία μίλησα για τον αμφιλεγόμενο πολιτισμό μας, δηλαδή, για τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι πολίτες και οι εκπρόσωποί τους.

Επισημαίνω, λοιπόν, με έμφαση και με πάθος τις αδυναμίες του πολιτικού μας συστήματος γιατί στην όποια ιεράρχηση των πολλών προβλημάτων των χώρας θεωρώ πρώτη προτεραιότητα και αναγκαίο πρόκριμα την αναμόρφωση αυτού του συστήματος.

Η Ελλάδα, παρά την πρόοδο της τελευταίας εικοσαετίας, δεν διαθέτει το απαραίτητο θεσμικό και πολιτικό οπλοστάσιο, καθώς και τα οργανωτικά πλαίσια, προκειμένου να ενσωματώσει αποτελεσματικά τα γεγονότα του νέου αιώνα.

Το ερώτημα όμως το οποίο τίθεται σήμερα είναι ποιοι είναι οι τομείς που θα επιλεγούν προκειμένου να αναπτυχθούν διακριτές πολιτικές παρέμβασης, οι οποίες θα οδηγήσουν στην αναγέννηση των θεσμών της χώρας, στη δημιουργία ενός νέου σύγχρονου κράτους και ενός νέου βιώσιμου πολιτισμού σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των Ελλήνων. Ολιστικές παρεμβάσεις με στόχο την εξυγίανση όλων των ασθενών πεδίων δεν θα μπορούσαν να είναι εφικτές, εάν η όποια προσπάθεια ανάταξης και προσαρμογής της χώρας δεν ξεκινούσε με πρώτο σημείο παρέμβασης τη λειτουργία του ίδιου του πολιτικού συστήματος, ώστε να ακολουθήσουν οι μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις στα άλλα πεδία, όπως την οικονομία, την παιδεία, την υγεία, την δημόσια διοίκηση κλπ.

Πρώτη προϋπόθεση, λοιπόν, μιας νέας πορείας κατά την επόμενη δεκαετία είναι να απαλλαγεί η χώρα από τη «δημοκρατικότητα» της αδράνειας του σημερινού πολιτικού συστήματος. Να απαλλαγεί δηλαδή, σταδιακά αλλά όχι αργά, από την παρωχημένη μεσανατολίτικη κουλτούρα που διαμόρφωσε το πλαίσιο της σημερινής δράσης και συμπεριφοράς των πολιτικών δυνάμεων αλλά και από τον ιδιότυπο αυτισμό, με βάση τον οποίο είτε αγνοεί τις εξελίξεις είτε τις αξιολογεί απομακρυσμένες από τα πραγματικά συμφέροντα των πολιτών και του δημόσιου συμφέροντος. Να απαλλαγεί από την κατάσταση του «απλού παρατηρητή» των γεγονότων, που αποσυνθέτουν ολόκληρες λειτουργίες της κοινωνίας και εντέλει την ίδια την κοινωνία. Να απαλλαγεί από την κατάσταση του απλού διαχειριστή που συναλλάσσεται με τις ατομικές προσδοκίες και τα αιτήματα των πολιτών, με σκοπό την πολιτική αναπαραγωγή του σε βάρος των συλλογικών επιδιώξεων και στόχων.

Η πελατειακή και εκμαυλιστική φύση του πολιτικού συστήματος για δεκαετίες ολόκληρες διαμόρφωσε τις κρατικές δομές και λειτουργίες, όχι με στόχο την άσκηση πολιτικών προς όφελος του κοινωνικού συνόλου αλλά την ικανοποίηση συντεχνιακών αιτημάτων. Στο πλέγμα αυτό, συντεχνία είναι και ο κάθε πολίτης που διαθέτει πρόσβαση τόσο στο σύστημα λήψης αποφάσεων όσο και στο σύστημα εκτέλεσής τους. Αυτό το επισημαίνω, γιατί η ευρύτητα της πρόσβασης και το πλήθος των συμφερόντων που συνωστίζονται σε κάθε τομέα πολιτικής, από το πιο μεγάλο ως το πιο ασήμαντο, αυτή η μοναδική «δημοκρατικότητα» της αδράνειας και του ρουσφετιού που χαρακτηρίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, είναι ίσως ο πρώτος παράγοντας που δυσκολεύει περισσότερο από κάθε άλλον το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα του μέλλοντος.

Στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται, το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα της επόμενης δεκαετίας είναι υποχρεωτικό να πετύχει χωρίς νοθεύσεις και ιαματικά ψεύδη. Και για να γίνει τούτο, δύο είναι οι απαραίτητες και αναγκαίες συνθήκες: Πρώτον, μέσα από ένα συγκροτημένο πρόγραμμα μέτρων, να σπάσουν ένας προς έναν όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας εκείνων των πολιτικών παραθεσμών που καθηλώνουν την πολιτική λειτουργία της χώρας σε μια ιδιότυπη αδράνεια. Δεύτερον, μέσα από μια συνολική πολιτική μεταρρυθμίσεων, από ένα μεταρρυθμιστικό σοκ, να σπάσουν όλοι οι κρίκοι της πολιτικής διαπλοκής με τα επιμέρους συμφέροντα και συντεχνιακά προνόμια.

Αναγκαία συνθήκη, ουσιώδης όρος και απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κατάκτηση της αυτογνωσίας. H αυτογνωσία μας οδηγεί στη διαπίστωση ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει υιοθετήσει παρωχημένες ιδέες και ενθάρρυνε τη μετριοκρατία και τον κομματισμό. Ανέχθηκε, αν δεν υποδαύλισε, αντιθεσμικές συμπεριφορές. Λησμόνησε και περιφρόνησε όσα διακήρυξε και όσους είχε παραπλανήσει και καταπείσει. Έγινε έρμαιο των δυνάμεων της καθήλωσης και της καθυστέρησης. Η σημερινή πορεία της χώρας θα ήταν πιθανόν διαφορετική, αν η πολιτική τάξη δεν είχε απαρνηθεί ακόμη και τη γεμάτη μεταπτώσεις και αντιφάσεις ιστορία της.

Κατά κανόνα υιοθετεί με ενθουσιώδη ελαφρότητα τις υποδείξεις των «τεχνικών» της πολιτικής και της επικοινωνίας. Η γνήσια πολιτική, όμως, δεν είναι τεχνική ούτε ειδύλλιο. Δεν μπορεί να κυριαρχείται μόνο από τις ψυχρές αφαιρέσεις των ένοχων σκοπιμοτήτων. Δεν μπορεί να καθορίζεται από διάφορους ειδικούς, κατέχοντες την «συμπυκνωμένη άγνοια», χωρίς πολιτική νομιμοποίηση. Η προσφέρουσα πολιτική είναι εκείνη που εκφράζεται με γνήσιο συναισθηματικό κριτήριο, είναι γεμάτη από ευθύνη μόνο για τη χώρα και το δημόσιο συμφέρον, λειτουργεί με ορθολογισμό και χαρακτηρίζεται από ευστάθεια στις αποφάσεις και τους στόχους.

Κυρίες και κύριοι,

Δεκαετίες τώρα η χώρα μας αγωνίζεται, φοβάμαι όχι με πολλή επιτυχία, να σμικρύνει την “ιστορική καθυστέρηση” που έχει από τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Ο στόχος και το περιεχόμενο αυτής της προσπάθειας, ενώ είναι ίδιος σε όλες τις εποχές, βαφτίζεται κάθε φορά όμως με διαφορετικό όνομα. Η αριστερά στη δεκαετία του ’40 το ονόμαζε «βαριά βιομηχανία», ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το ονόμασε «εξευρωπαϊσμό της χώρας», ο Ανδρέας Παπανδρέου «κοινωνική αλλαγή» και ο Κώστας Σημίτης «εκσυγχρονισμό». Για το ίδιο συλλογικό καημό μιλούσαν αλλά με διαφορετικές λέξεις. Όμως ο δυισμός περί του εθνικού χαρακτήρα των Ελλήνων υπήρξε ένας σημαντικός παράγοντας που και σήμερα καθηλώνει την εξέλιξη της χώρας. Είναι η σύγκρουση ανάμεσα σ’ εκείνους που αυτοπροσδιορίζονται υποκριτικά ως οι εκφραστές του “μεταβυζαντινού και μεσανατολίτικου προτύπου” και σε εκείνους που οραματίζονται σταθερά την μετεξέλιξη της χώρας σ’ ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Μας το αναβιώνει ανάγλυφα ο συμπατριώτης μου Ιωάννης Κωλλέτης, που ως πρέσβης της Ελλάδας στο Παρίσι κυκλοφορούσε με ρεντικόντα από πάνω και φουστανέλα από κάτω. Η αντίφαση αυτή είναι ο «δαίμονας που μας κυνηγάει» και που τόσο εκφραστικά αναφέρει ο Γιώργος Σεφέρης σε συνομιλία του με τον Φαμπρίκιο (Γιώργο Θεοτοκά) το 1968: «Δεν μου φταίνε οι θεσμοί και τα πολιτικά συστήματα. Μου φταίει το δαιμόνιο που έχουμε να εξευτελίζουμε τον κάθε θεσμό και το κάθε σύστημα και να σκεπάζουμε τα καμώματά μας με ρητορείες». Η χώρα μας σήμερα όμως, κυρίες και κύριοι, δεν έχει πλέον μόνο ρητορείες, έχει και δεμένα χέρια· και αναζητεί διεξόδους.

Φοβούμαι ότι η σημερινή οικονομική κρίση που πλήττει την χώρα οδηγεί την Ελλάδα στην κατηγορία των τριτευρωπαϊκών χωρών. Η πορεία αυτή πρέπει ν’ ανατραπεί άμεσα.

Το μήνυμα, κυρίες και κύριοι, που σήμερα αναβλύζει από την ψυχή και τον νου εκείνων των μελών της ελληνικής κοινωνίας, που μπορούν ακόμη να νοιάζονται πέραν από τον εαυτό τους και ν’ αγωνιούν για το μέλλον της χώρας μας είναι ένα και καθαρό: Ο ελληνισμός πρέπει να παύσει να εξελίσσεται ως το ανάπηρο καθυστέρημα της Ευρώπης.

Γι’ αυτό πρέπει πρωτίστως η ελληνική κοινωνία να μην υποκύπτει στην ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν καθημερινά οι δημοκόποι διαδηλωτές της ακινησίας της. Να νιώσουμε ότι το υπέρτατο χρέος αυτή τη στιγμή είναι ν’ απαλλάξουμε τη χώρα από τα δεσμά της αναγκαστικής εξάρτησής της στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, προκειμένου να επιζήσει. Κι όλα αυτά γιατί επί δεκαετίες απολαύσαμε μια ψευδή ευημερία με δανεικά κεφάλαια και ήρθε η ώρα της αποληρωμής. Από το 1972 (πετρελαιακή κρίση) μέχρι και σήμερα, επί 38 χρόνια υιοθετήσαμε άκριτα και εφαρμόσαμε εγκληματικά το αγγλοσαξονικό οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, που στηρίχθηκε στην επιδοτούμενη κατανάλωση χωρίς όμως να είμαστε αγγλοσάξονες. Γι’ αυτό στη δεκαετία του ’70 και του ’80 ανεχθήκαμε και ολοκληρώσαμε την πλήρη σχεδόν αποβιομηχανοποίηση της χώρας και στις μέρες μας παρακολουθούμε ως απλοί παρατηρητές την εξοντωτική, λόγω της κρίσης, αποβιοτεχνοποίηση της χώρας.

Κυρίες και κύριοι,

Με αποξηραμένη την παραγωγική σου βάση δεν πας μακρυά. Αλλά και το υπέρογκο δημόσιο χρέος που σήμερα μας πνίγει δεν είναι μόνο ένα απλό συγκυριακό αποτέλεσμα ανεύθυνων οικονομικών επιλογών. Είναι μια βαθειά αυτοκαταστροφική επιλογή της χώρας πολλών δεκαετιών, που οι συνέπειές της απλώς επισπεύτηκαν εκθετικά από την ανικανότητα της προηγούμενης κυβέρνησης. Και γνωρίζετε ότι δεν τα λέω αυτά σήμερα για πρώτη φορά. Ήμουν μια ενοχλητική και παράταιρη επωδός τα τελευταία χρόνια.

Δεν υπάρχουν “επτασφράγιστα μυστικά” που θα γιατρέψουν την οικονομία. Ούτε εδώ ούτε στο εξωτερικό υπάρχουν για να τ’ αναζητήσουμε. Δεν ζούμε σε εποχή “ήρεμων νερών”. Η οικονομία μας έχει σοβαρά και δυσεπίλυτα προβλήματα και το σημαντικότερο, κατά την άποψή μου, πρόβλημα είναι ότι δεν έχει θέσει ακόμη μετρήσιμους στόχους. Καμία κυβέρνηση κάτω από τις παρούσες συνθήκες δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει τον δρόμο της καθιερωμένης “σοφίας” της πολιτικής. Μια συνήθης και ανέμελη πολιτική διαχείριση θα έμοιαζε απελπιστικά φρόνιμη επιλογή τη στιγμή που οι περιστάσεις απαιτούν έξυπνες και ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες.

Απαιτούνται συθέμελες αλλαγές για να απελευθερωθεί η οικονομία αλλά και η ίδια η κοινωνία από τα στερεότυπα που την διατηρούν καθηλωμένη. Δεν συμφωνώ μ’ όλους εκείνους, οι οποίοι προτείνουν, προφανώς από αδυναμία, τον δρόμο των χαμηλών και σταδιακών μεταρρυθμίσεων. Κατά τη γνώμη μου οι βραδείες μεταρρυθμίσεις σπανίως επιτυγχάνουν το σκοπό τους, γιατί εντωμεταξύ η χώρα συνηθίζει στην κατάσταση, η οποία προκάλεσε την πίεση για μεταρρύθμιση και γιατί η πίεση και ο ενθουσιασμός, που χωρίς αυτά τα στοιχεία καμιά μεταρρύθμιση δεν επιτυγχάνει, βαθμιδόν εξανεμίζονται. Ο τραγικός ρεαλισμός της ιστορίας λειτουργεί ερήμην των βραδυπορούντων.

Κυρίες και κύριοι,

Όταν έχεις μια τόσο μεγάλη εξάρτηση από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές για να επιβιώσεις, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι ή να καλλιεργείς απαιτήσεις σαν να είσαι μέλος της λέσχης G-7 των πλουσίων του πλανήτη. Οι κερδοσκόποι είναι σαν τους λύκους που η φύση τους είναι να τρώνε τα πρόβατα. Η κύρια ευθύνη όμως ανήκει σε σένα να φυλάς το μαντρί σου.

Από δω και πέρα, τουλάχιστον ας βλέπουμε «μέχρι εκεί που φτάνει η γούνα μας». Η επιθυμία για ένα χειροπιαστό και βέβαιο μέλλον κατά τη δεκαετία αυτή δεν συνταιριάζει με την χυδαία και λιπαρή υπερκατανάλωση, που τα προηγούμενα χρόνια προκάλεσε μεγάλες κοινωνικές αλλοιώσεις, θέριεψε την υποκουλτούρα και τις απαξίες σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και ταυτόχρονα προκάλεσε βάναυσα τμήματα του ελληνικού λαού, τα οποία βιώνουν προβληματικά και απορούν με τον προκλητικό βίο πολλών «λούμπεν με λεφτά». Όλα αυτά αποδυνάμωσαν την χώρα και την έκαναν ευάλωτη.

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν υπάρχει ελπίδα ανάταξης της χώρας. Αν ο σημερινός εφιάλτης θα τελειώσει σύντομα. Αν υπάρχει αισιοδοξία και που την αναζητούμε.

Πιστεύω ότι δεν θα υποπέσω στο ολίσθημα της υπερβολής, αν ισχυρισθώ ότι σήμερα διαμορφώνεται μια νέα γενιά ανθρώπων σε ολόκληρο το πολιτικοκοινωνικό φάσμα, στο χώρο τον εργασιακό, στο χώρο των νέων επιστημόνων, στο χώρο τον επιχειρηματικό, που μπορούν να στοχάζονται και να κρίνουν ορθά, να δρουν και να πράττουν με ευθυκρισία και ευθυγνωμία και ακόμη να οραματίζονται ελεύθερα.

Η επικράτηση όμως του φόβου και όχι της προσδοκίας για το αύριο υποσκάπτουν την αυτοπεποίθηση της νέας γενιάς και της χώρας. Ο κίνδυνος μιας νέας αστάθειας δεν μπορεί να είναι το μέλλον τους. Το μέλλον το διαμορφώνουν οι ερχόμενες γενιές και όχι οι απερχόμενες. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της ανθρώπους. Το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι οι νεότερες μορφωμένες γενιές της. Ένα επιστημονικό δυναμικό ανενεργό και σχολάζον, αλίμονο, που όμως αναλογικά με τον μικρό πληθυσμό της χώρας, είναι από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Από αυτό το εθνικό κεφάλαιο και μόνο θα προκύψουν οι μέλλουσες ηγεσίες της χώρας, πολιτικές, επιστημονικές, πνευματικές κλπ.

Η προσαρμογή και ο διαρκής εκσυγχρονισμός απαιτεί πλέον διαχειριστές άλλου τύπου. Θέλει δημόσιους λειτουργούς με ενσωματωμένη τη σύγχρονη κουλτούρα, τεχνικά καταρτισμένους, πολιτικά και κοινωνικά επαρκείς· λειτουργούς με αίσθημα αποστολής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Η εποχή ζητάει δημόσια πρόσωπα με πρωτοτυπία σκέψης και πολιτικό διαμέτρημα, οι οποίοι θα διαθέτουν το δώρημα της φαντασίας και της τόλμης. Η χώρα θέλει πολιτικούς οδηγητές που αντιλαμβάνονται την εποχή τους και έχουν έτοιμο πρόγραμμα και θέληση να το εφαρμόσουν. Ένα πρόγραμμα όμως ούτε θα προηγείται ούτε θα έπεται της πραγματικότητας, αλλά θα βρίσκεται εντός της και θα εμπνέεται από ένα νέο ελληνικό πολιτισμικό πρότυπο με σύγχρονες αξίες, οι οποίες θα συνδέουν το αύριο με τα θετικά στοιχεία του παρελθόντος.

Η μορφή του μέλλοντος εξαρτάται από το πλέγμα των νέων θεσμών που θα οικοδομήσουν την δεκαετία αυτή μέσα σ’ ένα καινούργιο πλαίσιο αλλαγών και εξελίξεων. Η Ελλάδα οφείλει τώρα να σφυρηλατήσει την ταυτότητά της και να προσδιορίσει τα συμφέροντά της, αφενός σε σχέση με τις ενδογενείς εξελίξεις στην Ευρώπη, αφετέρου μέσα από τις διαμορφώσεις του άνισου διεθνούς ανταγωνισμού.

Η γενιά η δική μου ας περιοριστεί μόνο στον χρήσιμο ρόλο του ιμάντα που θα συνδέσει τις δύο εποχές σ’ αυτή την, ούτως ή άλλως, μεταβατική περίοδο που διερχόμαστε. Η νέα αυτή δύναμη αλλαγής που γεννιέται είναι επιτακτικό να διαπεράσει τους οικονομικούς θεσμούς και τις επικρατούσες πεποιθήσεις. Να ανοίξει το συντομότερο ένα βιώσιμο μεταρρυθμιστικό δρόμο. Να κάνει αποφασιστικές επιλογές ως προς το χαρακτήρα της σύγχρονης τάξης πραγμάτων στη χώρα.

Κυρίες και κύριοι,

Εγώ αυτά θεωρώ στην παρούσα φάση ως τον ορισμό της πολιτικής ευθύνης και συμφωνώ μ’ εκείνους που δεν περιμένουν μοιρολατρικά την γονιμοποίηση της απελπισίας για να προκύψουν οι νέες προϋποθέσεις στη χώρα μας.

Σας ευχαριστώ πολύ

Paul McCartney & friends -Hey Jude

Hey Jude, don't be afraid
You were made to go out and get her
The minute you let her under your skin
Then you begin to make it better

And anytime you feel the pain, hey Jude, refrain
Don't carry the world upon your shoulders
For well you know that it's a fool who plays it cool
By making his world a little colder
Na na na, na na, na na na na

Hey Jude, don't let me down
You have found her, now go and get her
Remember to let her into your heart
Then you can start to make it better

So let it out and let it in, hey Jude, begin
You're waiting for someone to perform with
And don't you know that it's just you? Hey Jude, you'll do
The movement you need is on your shoulder
Na na na, na na, na na na na, yeah

Hey Jude, don't make it bad
Take a sad song and make it better
Remember to let her under your skin
Then you begin to make it better
Better, better, better, better, better, oh!

Na na na, na-na na na
Na-na na na, hey Jude
Na na na, na-na na na
Na-na na na, hey Jude

Na na na, na-na na na
Na-na na na, hey Jude
Na na na, na-na na na
Na-na na na, hey Jude

Na na na, na-na na na
Na-na na na, hey Jude
Na na na, na-na na na
Na-na na na, hey Jude

τα περίεργα των αμερικάνων προέδρων

Ο Abraham Lincoln εκλέχθηκε στο Κογκρέσο το 1846. 

Ο John F. Kennedy εκλέχθηκε στο Κογκρέσο το 1946.

Ο Abraham Lincoln εκλέχθηκε Πρόεδρος το 1860. 

Ο John F. Kennedy εκλέχθηκε Πρόεδρος το 1960.

Και οι δύο ασχολήθηκαν κυρίως με τα δικαιώματα του πολίτη. 

Και των δύο οι γυναίκες έχασαν παιδιά κατά τη διάρκεια που ζούσαν στον Λευκό Οίκο. 

Και οι δύο Πρόεδροι πυροβολήθηκαν ημέρα Παρασκευή. 

 Και οι δύο πυροβολήθηκαν στο κεφάλι. 

Τώρα γίνεται πραγματικά πολύ περίεργο..  

Η γραμματέας του Lincoln ονομαζόταν Kennedy. 

Του Kennedy η γραμματέας ονομαζόταν Lincoln. 

Και οι δύο δολοφονήθηκαν από Νοτίους. 

Και τους δύο διαδέχθηκαν Νότιοι που ονομάζονταν Johnson. 

Ο Andrew Johnson, που διαδέχθηκε τον Lincoln, γεννήθηκε το 1808.

Ο Lyndon Johnson, που διαδέχθηκε τον Kennedy, γεννήθηκε το1908.

Ο John Wilkes Booth, που δολοφόνησε τον Lincoln, γεννήθηκε το1839. 

Ο Lee Harvey Oswald, που δολοφόνησε τον Kennedy, γεννήθηκε το1939.

Και οι δύο δολοφονημένοι Πρόεδροι έμειναν γνωστοί με τα τρία ονόματά τους. 

Και τα δύο ονόματα αποτελούνται από 15 γράμματα.

                                              

Τώρα κρατηθείτε..έρχεται το καλύτερο. 

Ο Lincoln πυροβολήθηκε σε ένα θέατρο που ονομαζόταν 'Ford.' 

Ο Kennedy πυροβολήθηκε σ'ένα αμάξι που ονομαζόταν  'Lincoln' της 'Ford.' 

Ο Lincoln πυροβολήθηκε στο θέατρο και ο δολοφόνος του έτρεξε και κρύφτηκε σε μια αποθήκη. 

Ο Kennedy πυροβολήθηκε από μια αποθήκη και ο δολοφόνος έτρεξε και κρύφτηκε σε ένα θέατρο. 

Και οι δύο, Βooth και ο Oswald δολοφονήθηκαν πριν από τη δίκη τους.

Και το κερασάκι στην τούρτα..

Ο Lincoln μια εβδομάδα πριν δολοφονηθεί ήταν στο Monroe, στη Maryland

Ο Kennedy μια εβδομάδα πριν δολοφονηθεί ήταν..

στη Marilyn Monroe.