Ήταν Σεπτέμβριος του 2003 όταν ο, τότε, υπουργός οικονομίας των ΗΠΑ, Τζον Σνόου απέκρουε τις διαμαρτυρίες για τις επιπτώσεις της διολίσθησης του δολαρίου, ιδιαίτερα σε οικονομίες που έχουν ως ακρογωνιαίο λίθο τους τις εξαγωγές, συμπληρώνοντας πως οι ‘μεγάλες οικονομίες του κόσμου θα πρέπει να πάρουν δραστικά μέτρα ώστε να επιδιώξουν ανάπτυξη μέσω της τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης’.
Ένα από τα δραστικά μέτρα που έλαβαν οι ΗΠΑ, ήταν να ‘υποτιμήσουν’ χρηματιστηριακά το δολάριο κατά 30% (2002 –2010) προκαλώντας μία διαρκή περίοδο 'εκπτώσεων’ για τα αμερικανικά προϊόντα και ‘ανατιμώντας΄ το ευρώ κατά 50%, κάνοντας τα ευρωπαϊκά προϊόντα πανάκριβα. Και καθώς το κινεζικό γουάν είναι συνδεδεμένο με το δολάριο, η καθίζηση του δεύτερου, έφερε μεγαλύτερες εκπτώσεις και στην, ήδη, πάμφθηνη Κίνα, κάνοντας την Ευρώπη ακόμη ακριβότερη.
Ακολουθώντας τη συμβουλή Σνόου οι αξιωματούχοι της Γερμανίας, προκάλεσαν μία τεχνητή τόνωση της εσωτερικής ζήτησης για γερμανικά προϊόντα, εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, διατηρώντας τις τιμές τους χαμηλές και αντισταθμίζοντας τις συνέπειες της ανατίμησης του ευρώ με το πάγωμα, μεταξύ άλλων, των αυξήσεων των μισθών από το 2000 και μετά. Το κέρδος ήταν διπλό, καθώς τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι προτίμησαν τα γερμανικά προϊόντα, απογειώνοντας το εμπορικό πλεόνασμα της χώρας αλλά και κάνοντας τη Γερμανία, από το 2003 και μετά, τη νο1 σε εξαγωγές χώρα στον κόσμο, θέση που διατήρησε μέχρι και το 2009, όταν έχασε την πρωτιά από την Κίνα.
Το γερμανικό σχέδιο λειτούργησε μέχρι το 2008 και αν και πολλοί οικονομολόγοι θεώρησαν ότι η χώρα θα παρέμενε στο απυρόβλητο κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων 80 ετών, η Γερμανία, τελικά, επλήγη καίρια, βυθιζόμενη στη μεγαλύτερη ύφεση από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις εξαγωγές της να μειώνονται δραματικά, την ανεργία να εκτοξεύεται, το δανεισμό της να αυξάνεται κατακόρυφα και το εμπορικό της πλεόνασμα να συρρικνώνεται παράλληλα με το ΑΕΠ της.
Αυτή, περίπου, ήταν η κατάσταση μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2009, όταν, πολύ ‘βολικά’, ξέσπασε η ‘Ελληνική κρίση’ η οποία, σαν από μηχανής Θεός, μέσα σε λίγους μήνες πέτυχε όσα δεν κατάφεραν επί 2 χρόνια τα σκληρά γερμανικά μέτρα αντιμετώπισης της ύφεσης. Η Ελλάδα δέχτηκε μία οργανωμένη χρηματοπιστωτική επίθεση, με το ΧΑ να καταρρέει από τον Οκτώβριο και μετά, χάνοντας περισσότερο από το 30% της κεφαλαιοποίησης του, τις τιμές των CDS και των spreads της με τα γερμανικά ομόλογα να τετραπλασιάζονται μέσα 4 μήνες, τα επιτόκια των 2τών ομολόγων να επταπλασιάζονται και των ομολόγων τριμήνου να δεκαπλασιάζονται.
Το χρηματοπιστωτικό σοκ για την Ελλάδα είναι το μεγαλύτερο στη μεταπολεμική περίοδο, καθώς ο συνδυασμός της εκρηκτικής αύξησης του κόστους δανεισμού με την ταχύτητα που αυτή συνέβη και μάλιστα εν μέσω διεθνούς και ελληνικής οικονομικής ύφεσης, είναι πρωτοφανής.
Με την ‘πιθανότητα πτώχευσης’ της Ελλάδας να υπολογίζεται, με βάση τα CDS, στο 24,50% όταν η αντίστοιχη για το Ιράκ τοποθετείται στο 28%, η χώρα θεωρήθηκε η 8η πιθανότερη προς πτώχευσης στον κόσμο, πυροδοτώντας σενάρια περί πραγματικής της πτώχευσης, προσφυγής στο ΔΝΤ και μόλυνσης άλλων αδύναμων κρατών της ευρωζώνης.
Η πρώτη και σημαντικότερη συνέπεια ήταν η κατάρρευση του ευρώ κατά 12% σε 3,5 μήνες, δίνοντας το φιλί της ζωής στη Γερμανική οικονομία, με τις νέες παραγγελίες για τα βιομηχανικά της προϊόντα να αυξάνονται δραματικά, προκαλώντας τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας στη χώρα από τον Ιούνιο του 2007.
Ο δείκτης PMI αυξήθηκε το Μάρτιο για 5ο διαδοχικό μήνα, με συγγενείς οικονομικούς του δείκτες να καταγράφουν τη μεγαλύτερη αύξηση από το 2006, ενώ ο συνδυασμός της αύξησης της ζήτησης σε καίριους εξαγωγικούς τομείς της χώρας και της ανταγωνιστικής ισοτιμίας ευρώ / δολαρίου φέρνουν ανάπτυξη στη Γερμανία σε ρυθμούς που έχουν καταγραφεί μόνο άλλη μία φορά στα τελευταία 10 χρόνια.
Ακόμη, η αύξηση του συστημικού ρίσκου, εξαιτίας της ελληνικής κρίσης, αύξησε τη ζήτηση για γερμανικά ομόλογα οδηγώντας σε μείωση του επιτοκίου τους, με αυτό στα ομόλογα Schatz να κατακτά νέο ιστορικό χαμηλό, βοηθώντας τη Γερμανία να δανείζεται χαμηλότερα από ποτέ. Έτσι, την ώρα που το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της Ελλάδας βρίσκεται στο 6,41% κάνοντας τον ελληνικό δανεισμό τον ακριβότερο στον κόσμο, μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών, το αντίστοιχο γερμανικό βρίσκεται στο 3,07%, που είναι το χαμηλότερο μετά από αυτό της Ιαπωνίας και της Ελβετίας.
Επιπλέον, η σύνδεση της ελληνικής κρίσης με την Goldman Sacks, μείωσε τις πιθανότητες του Ιταλού υποψήφιου για τη θέση του Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εξαιτίας των στενών σχέσεων του με την αμερικανική τράπεζα και έδωσε την σκυτάλη στο σημερινό πρόεδρο της Budensbank, αυξάνοντας τις πιθανότητες οι Γερμανοί να αποκτήσουν έναν δικό τους στο τιμόνι της ΕΚΤ, το 2011.
Μα η ελληνική κρίση δεν αποδεικνύεται σωτήρια μόνο για τη Γερμανία αλλά και τη Γαλλία και ακόμη και ολόκληρη την ευρωζώνη, με τα οικονομικά στοιχεία γι’ αυτήν να βελτιώνονται για 1η φορά από την αρχή της ύφεσης και όπως παραδέχτηκε η ίδια η υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, Christine Lagarde, χάρη στην Ελλάδα η Ευρώπη έγινε πιο ανταγωνιστική, χωρίς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να χρειαστεί να ζητήσουν από την ΕΚΤ να παρέμβει. Έτσι, την ώρα που η Ελλάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο ζητώντας εδώ και μήνες, χωρίς αποτέλεσμα, αλληλεγγύη και στήριξη από τους ευρωπαίους εταίρους της, δεν είναι καθόλου τυχαίο πρωτοσέλιδο μεγάλης γαλλικής εφημερίδας με τη σχετική συνέντευξη της Γαλλίδας υπουργού οικονομικών και τίτλο, ‘Ευχαριστούμε Ελλάδα’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου