Steve Frayne

Le QUATUOR -les 4 saisons en humour

TEDxACADEMY - Michael Ignatieff - "If I were 25 and Greek"

Boogie Belgique -Forever & Ever

The Strokes -Last nite

The Strokes - Last Nite από ligomilitos

Μαραβέγιας Μόνικα -Το δίχτυ

Florence + The Machine -Breath of Life

πορτογαλικό video για την κρίση

Γιάννης Αγγελάκας -Ο χαμένος τα παίρνει όλα

Σύνταγμα ερωτά...

• ·      Προβλέπει ή δεν προβλέπει το Σύνταγμα – ρωτάει το Σύνταγμα – την υποχρέωση και το καθήκον της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης να προασπίζεται και να λαμβάνει πρόνοια για την ευζωία εν ευνομία των Ελλήνων πολιτών και την προστασία της περιουσίας τους απέναντι σε κάθε επιβουλή τρίτων; ναι ή όχι;
  ·         Η ελευθερία και η υπεράσπιση του επιπέδου ζωής των πολιτών, διαπερνούν ή όχι το πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματος.
  ·         Η Βουλή των Ελλήνων (η οποία δεν ονομάζεται καν Ελληνικό Κοινοβούλιο) θυμάται ακριβώς αυτό; ότι είναι δηλαδή η Βουλή – η βούληση όλων των Ελλήνων, έτσι όπως κάθε φορά αυτή αποτυπώνεται στις νόμιμες εκλογές – ναι ή όχι; ερωτά το Σύνταγμα.
  ·         Αν λοιπόν η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στο φιλότιμο των Ελλήνων, στη σύνθεση της Βουλής (τους) τι λιγότερο μπορεί να επαφίεται;
  ·         Ρωτάει το Σύνταγμα: ξεχνούν οι Έλληνες και οι βουλευτές τους, συνεπώς η κυβέρνηση, ο κ. Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ότι το νέο Ελληνικό Κράτος γεννήθηκε με Επανάσταση;
  ·         Ξεχνούν ότι το πρώτο μας Σύνταγμα, το Σύνταγμα της Τροιζήνας αποτύπωσε τους όρους και τα όνειρα αυτής της γέννησης, όταν όλα στην Ευρώπη τα πλάκωνε και τα εσκίαζε ο ίσκιος της Ιεράς Συμμαχίας;
  ·         Ξεχνούν οι τωρινοί κυβερνήτες ότι η Ελλάδα δεν γεννήθηκε από κάποια κουμπαριά των Αψβούργων με τους Βουρβόνους, αλλά από το αίμα επαναστατών, αγίων, γυναικών, παιδιών και παππούδων;
  ·         Ξεχνούν ότι η χώρα αυτή υπήρξε ένα απ’ τα παλαιότερα νέα εθνικά κράτη στην Ήπειρο; Πριν από τη Γερμανία, πριν από την Ιταλία και ένα σωρό άλλα εθνικά κράτη; Ξεχνούν ότι για την ελευθερία των Γραικών ήρθαν και πολέμησαν στην επαναστατημένη Ελλάδα, δίνοντας πολλοί τη ζωή τους, χιλιάδες Γερμανοί, Ιταλοί, Γάλλοι, Άγγλοι κι άλλοι Ευρωπαίοι Φιλέλληνες;
  ·         Μπορεί η χώρα αυτή να πέρασε βάσανα και κακουχίες, να έγινε παρακολούθημα ξένων Δυνάμεων, να ετέθη υπό Κατοχήν, να διχάσθηκε, να υπέστη εσωτερικές τυραννίδες και οι τύχες της να προσδέθηκαν συχνά σε άρματα άλλων ξένων, ισχυρότερων δυνάμεων, μπορεί να γνώρισε την καταισχύνη να τη διοικούν ενίοτε γενίτσαροι κι ενίοτε δωσίλογοι, μπορεί να έβγαλε ραγιάδες και κομπραδόρους με το καντάρι, αλλά απ’ το 1821 και μετά Προτεκτοράτο ή Σαντζάκι δεν είχε ξαναγίνει κανενός.
  ·         Ρωτάει λοιπόν σήμερα το Ελληνικό Σύνταγμα: τι εστί Επίτροπος για την Οικονομία; Τι εστί Τρόικα; Τι εστί Τόμσεν; Από πότε η «ελεύθερη αγορά» κανονίζει αν θα πεινάνε τα παιδιά, χωρίς ο Πρωθυπουργός να ξεσπαθώνει και η Βουλή να αρματώνεται;
  ·         Ρωτάει το Σύνταγμα: ποιων παιδί είμαι εγώ; του Ρήγα Βελεστινλή, του Κολοκοτρώνη και του Ελευθέριου Βενιζέλου ή ένας λογαριασμός της Μέρκελ με αλγόριθμο Σόιμπλε για να κονομάνε οι Τοκογλύφοι;
  ·         Ρωτάει το Σύνταγμα την κυβέρνηση, τη Βουλή και τους Δικαστές: έχει αυτεξούσιο ο ελληνικός λαός ή το κάνατε πάσα στις οφσόρ και τους φοροφυγάδες;
  ·         Υπάρχει ισονομία ή υπάρχουν λίστες;
  ·         Ερωτά το Σύνταγμα: είναι τα φάρμακα και τα σχολεία κοινωνικά αγαθά για τα οποία εγώ το ίδιο συντάχθηκα και υπάρχω ή υπεράνω του Συντάγματος είναι οι Εταιρείες, η « αγορά » και τα πάσης φύσεως λαμόγια κι αεριτζήδες;
  ·         Ερωτά το Σύνταγμα: εγώ υπάρχω ως θεμελιώδης λίθος και ιερόν πτολίεθρο της Πολιτείας ή για να κατουράει πάνω μου άπασα η Διαπλοκή κι ο κάθε « νταβατζής »; Υπάρχω για να παραβιάζομαι;
  ·         Είμαι το Σύνταγμα κι ερωτώ τους πολίτες: Είμαι το Σύνταγμα;

IMDB οι κορυφαίες 250 ταινίες σε 2 1/2 λεπτά

Eric Clapton -Crossroads Live!

τα "όχι" μας, τα "ναι" τους

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

Γνωρίζω πως το μόνο που διδάσκει η Ιστορία τους λαούς και κυρίως τους ηγέτες τους είναι πως δεν τους διδάσκει τίποτε. Πότε λαοί και ηγέτες έλαβαν υπόψη τους τις συμφορές του παρελθόντος, πότε σχεδίασαν ένα παρόν και ένα μέλλον ενάντιο σε ό,τι η Ιστορία τούς καταδίδαξε ως κακό παρελθόν.

Σήμερα δεν θα μεμψιμοιρήσω, αλλά με δεδομένο τη συστηματική της χώρα μας περιφρόνηση, απομόνωση και απαξίωση από λαούς και σημερινούς ηγέτες που θέλουν να αγνοούν την Ιστορία με αναγκάζει να γυρίσω επ' ευκαιρία της εθνικής επετείου και να θυμίσω έστω και στους δικούς μας τα ιστορικά μας επιχειρήματα που μας καθιστούν κατήγορους κι όχι κατηγορούμενους στο εδώλιο της Ιστορίας της Ευρώπης.

Οταν ξέσπασε ο Μεγάλος Πόλεμος, μας βρήκε με μια θλιβερή δικτατορία όπως και την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Ιταλία, τη Γερμανία. Εμείς ξεπεράσαμε και αχρηστέψαμε τις ιδεολογικές σχέσεις της δικτατορίας μας με τον φασισμό και τον ναζισμό. Πολεμήσαμε τους δύο φασισμούς και στην εχθρική ενδοχώρα της Αλβανίας και αργότερα με ποταμούς ηρωικούς αιμάτων στα εκτελεστικά πεδία και χιλιάδες νεκρούς από την ασιτία. 

Γιατί; 

Διότι πέρα από τα δεινά του πολέμου, υποχρεωθήκαμε σε βάναυση δήμευση της περιουσίας μας φτάνοντας να δανείσουμε τους κατακτητές μας με το ζόρι για να μας δολοφονούν και να καταναλώνουν επί τόπου την παραγωγή μας. 

Απ' όλους τους λαούς της Ευρώπης πόσοι αντιστάθηκαν παλλαϊκά; 

Μήπως οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, μήπως οι Νορβηγοί, μα αυτοί οι τελευταίοι έδωσαν με τον προδότη πολιτικό τους που χρίστηκε πρωθυπουργός της Κατοχής το όνομα στην πολιτική προδοσία: Κουίσλινγκ! Οι Βέλγοι, οι Ολλανδοί παραδόθηκαν αμαχητί, οι Τσέχοι και οι Ούγγροι. Μόνο οι Πολωνοί για λίγο τίμησαν την ιστορία τους αλλά υπέκυψαν ανάμεσα στις συμπληγάδες Γερμανίας και Σοβιετικής Ενωσης. Οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι φασίστες συστρατεύτηκαν με τους Ναζί. Οι Τούρκοι έμειναν ουδέτεροι και η χώρα τους έγινε η σφηκοφωλιά της διεθνούς κατασκοπείας τύπου Φον Κανάρης. Βέβαια η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία μια βδομάδα πριν καταρρεύσει το Βερολίνο κι έτσι προσήλθαν στο τραπέζι της... ειρήνης.

Οι Ισπανοί μετά τον απέλπιδα εμφύλιο λούφαξαν στην αγκαλιά του Φράνκο και οι Πορτογάλοι χαίρονταν την... ασφάλεια του μακροβιότερου δικτάτορα της εποχής, του Σαλαζάρ.

Ποιοι πραγματικά έκαναν παλλαϊκή αντίσταση; 

Η Ελλάδα και η Σερβία. Είναι λοιπόν τυχαίο πως η πρώτη, η χώρα μας, έκτοτε τιμωρείται συνεχώς; 

 Ποιος μας οδήγησε στα Δεκεμβριανά και στο μακελειό τους, όταν τα τανκς του Σκόμπι ανέλαβαν τη σωτηρία μας και ο πολύς νικητής του πολέμου Τσόρτσιλ μέσα στην αιματοχυσία ξενυχτούσε στη Μεγάλη Βρεταννία (το ξενοδοχείο μας εννοώ)! 

Ποιος έφερε τη χούντα; Και ποιοι τώρα μετατρέπουν τη χώρα μας σε κατοχική ζώνηκαι μας παραδίδουν στο δελτίο τροφίμων και στα τάγματα ασφαλείας του νέου Ρεμ;

Ποιος πρόσφατα ισοπέδωσε το Βελιγράδι; 

Ξεχνάμε πως ο πατερούλης Στάλιν μάς την έφερε στη Γιάλτα και συναίνεσε με κούνημα θετικό της κεφαλής όταν τού πάσαρε ένα χαρτάκι ο Τσόρτσιλ, μήπως το δει ο αφελής τρίτος καουμπόι. Που έλεγε: «Η Ελλάδα σε μένα αλλά πάρε και εσύ λίγα ψίχουλα από το γλυκό». 

Το 1922 μάς φουντάρανε στη θάλασσα, στα Δεκεμβριανά και στον Εμφύλιο μάς βάλανε και οι δύο του Ψυχρού Πολέμου στη φάκα, με την 21η Απριλίου μάς φάγανε το ψωμί του μέλλοντος των παιδιών μας (το είπε στο στρατοδικείο ο Καράγεωργας) και τώρα μας ξεζουμίζουν.

Και πάνω από όλα, αλλοτριώνουν τα ήθη μας, την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας. Μας έχουν φλομώσει με την τάχαμου καλλιτεχνική παγκοσμιοποίηση και τους πληρώνουμε από πάνω.

Και να 'ταν μόνο αυτό. Εχουν εξαπολύσει βαποράκια που χλευάζουν την πνευματική μας κληρονομιά, κυρίως τη σύγχρονη, και προπαγανδίζουν τη μεταμοντέρνα χλαπάτσα. 

Τα ανάπηρα της εκπαίδευσής μας που δεν σκαμπάζουν πως γίνονται γέφυρες για μεταλλαγμένα και ληγμένα προϊόντα της βιομηχανίας της Ευρώπης που τίναξε τα πέταλα. 

Κι ας μην ξεχνάνε: ο Ρίτσος, ο Βρεττάκος, ο Πατρίκιος, ο Κατράκης, η Κατράκη, ο Θεοδωράκης, ο Κούνδουρος, ο Βέγγος πήγαν εξορία γιατί πολέμησαν τους κατακτητές ενώ η Ευρώπη είχε διάσημους διανοούμενους προδότες: Πιραντέλο, Σελίν, Χάμσουν, Φον Κάραγιαν και ο πολύς Πάουντ.

το νόημα της ζωής σε πέντε φράσεις

H Bronnie Ware είχε μια δίψα για τη ζωή από τη στιγμή που γεννήθηκε. Σαν παιδί, ήταν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας καθώς είχε αποκτήσει μια διαφορετική αντίληψη για τη ζωή.

Η επαγγελματική της ζωή ανάστατη, νομαδική, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Από καλλιεργητής λαχανικών στη Μέση Ανατολή, μπαργούμαν σε τροπικά νησιά…διευθύντρια τράπεζας.

Η Bronnie δεν φοβήθηκε ποτέ τις αλλαγές, βρήκε το δρόμο της αυτόν της φιλοσοφίας όπου κάθε άνθρωπος εάν κάνει ευχάριστα πράγματα τότε βρίσκει την πραγματική γαλήνη μέσα του, όπως λέει η ίδια.

Παραμένει ευγενής χωρίς να χάνει την πίστη της προς τον συνάνθρωπο μοιράζοντας τις εμπειρίες της μαζί μας.

Για αρκετά χρόνια εργάστηκε σε οίκους ευγηρίας. Ήταν ο τελευταίος σταθμός των ανθρώπων λίγο πριν το θάνατο. Όπως λέει μοιραζόταν πολλά μαζί τους τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής τους.

Η Bronnie θεωρεί ότι οι άνθρωποι ωριμάζουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο. Αρνητικά συναισθήματα κυριεύουν το περισσότερο κόσμο φόβος, θυμός, τύψεις ωστόσο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να βρει τη γαλήνη λίγο πριν φύγει από τη ζωή.

Συνομιλώντας μαζί τους πέντε είναι τα κύρια πράγματα για τα οποία λυπόντουσαν και μας τα παρουσιάζει.

1. Μακάρι να είχα το θάρρος να ζήσω τη ζωή μου όπως ήθελα και όχι όπως μου επέβαλαν

Αυτό το λένε οι περισσότεροι άνθρωποι όταν συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους έχει σχεδόν τελειώσει και κοιτούν στο παρελθόν είναι εύκολο να δουν πόσα όνειρα έμειναν ανεκπλήρωτα Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκπλήρωσαν ούτε τα μισά από όσο είχαν ονειρευτεί.

Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να προσπαθήσετε να εκπληρώσετε μερικά από τα όνειρά σας στην πορεία. Από τη στιγμή που αρρωστήσεις είναι πολύ αργά. Η υγεία φέρνει μια ελευθερία που πολύ λίγοι συνειδητοποιούν, έως ότου έρθει ο καιρός και δεν την χάνουν.

2. Μακάρι να μην εργαζόμουν τόσο σκληρά

Αυτό το λένε κυρίως άνδρες ασθενείς. Είναι όλοι αυτοί που δεν πρόλαβαν να χαρούν τα παιδιά τους, δεν κατάφεραν να τα πάρουν μια αγκαλιά, να τα μεγαλώσουν, να χαρούν την εφηβεία τους. Είναι όλοι αυτοί που δεν έψαξαν αγάπη από το σύντροφό τους.

Η Bronnie από την πλευρά της μας συμβουλεύει να απλοποιήσουμε τον τρόπο ζωής μας κάνοντας συνειδητές επιλογές στην πορεία. Δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο ευτυχισμένοι και πιο ανοικτοί σε νέες ευκαιρίες.

3. Μακάρι να είχα το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου

Πολλοί άνθρωποι δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους, προκειμένου να διατηρήσουν ισορροπίες με τους άλλους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε μέτριοι ως οντότητες. Υπάρχουν πολλές ασθένειες που σχετίζονται με την πικρία και τη δυσαρέσκεια.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Ωστόσο όταν αλλάζετε τον τρόπο επικοινωνίας μιλώντας ειλικρινά, θα θέσετε τις σχέσεις σε ένα εντελώς νέο και υγιές επίπεδο.

4. Μακάρι να είχα διατηρήσει επαφή με τους φίλους μου

Συχνά δεν συνειδητοποιούμε τα πραγματικά οφέλη της φιλίας. Ο πολυάσχολος τρόπος ζωής φθείρει τη φιλία. Αυτό όμως που μένει στο τέλος είναι αυτό γι’ αυτό διαφυλάξετε την ως κόρη οφθαλμού.

5. Μακάρι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος

Πολλοί δεν είχαν αντιληφθεί μέχρι το τέλος της ζωής τους ότι η ευτυχία είναι μια επιλογή. Είχαν μείνει κολλημένοι σε παλιά πρότυπα και συνήθειες. Ο φόβος της αλλαγής τους έκανε να προσποιούνται ακόμα και στον ίδιο τους το εαυτό.

οι πιο όμορφες μουσικές του κόσμου

 Secret Garden - Nocturne 0:00 - 1:07
Pietro Mascagni - Intermezzo from Cavalleria Rusticana 1:08 - 2:05
Max Steiner - Theme from a 'Summer Place' (Percy Faith and His Orchestra)2:06 - 2:49
Henry Mancini - Days of Wine and Roses 2:50 - 3:32
Tan Dun - For the world (From Jet Li - Hero) 3:33 - 4:11
Thomas Newman - Whisper of a Thrill (From Meet Joe Black) 4:12 - 4:54
Claude Debussy - Clair de lune 4:55 - 5:45
Thomas Newman - Any Other Name 5:46 - 6:27
Edward Elgar - Salut d amour 6:28 - 7:22
Giacomo Puccini - O Mio Babbino Caro 7:23 - 8:26
Glenn Miller - Moonlight Serenade 8:27 - 9:36
Franz Schubert - Ave Maria 9:37 - 10:31
Maksim - Claudine 10:32 - 11:47
Enya - Caribbean Blue 11:48 - 12:22
Michael Nyman - The heart asks Pleasure First/The Promise 12:23 - 13:05
Gheorghe Zamfir - The lonely Shepard 13:06 - 14:08

Jose Feliciano -My world is empty without you

Pascal DANEL -Les neiges du Kilimanjaro

El Tango De Roxanne- Moulin Rouge

cinema

o μπαμπούλας και οι ανίκανοι

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Προσυπογράφω το αυστηρό και επιτιμητικό ύφος του επικυρίαρχου Πολ Τόμσεν. Γιατί εμείς ανοίξαμε την πόρτα στην Τρόικα. Γιατί εμείς τους βάλαμε στον σβέρκο μας. Γιατί εμείς τους δώσαμε το μαχαίρι για να «σφάξουν» οι ξένοι μισθούς και συντάξεις. Και το χειρότερο; Γιατί εμείς - διά του εκλεγμένου πολιτικού, κυβερνητικού προσωπικού - αποδειχθήκαμε στην πορεία εντελώς ανίκανοι, εντελώς άχρηστοι και ολότελα αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι.

Παράδειγμα; 

Όχι ένα αλλά πολλά. 

Υποσχεθήκαμε ότι οι ξεχαρβαλωμένοι μηχανισμοί θα καταφέρουν να εισπράττουν επιπλέον ένα δισεκατομμύριο φόρους ετησίως. Δεν το κάναμε. 

Υποσχεθήκαμε ότι θα ανοίξουμε τα δεκάδες θεόκλειστα επαγγέλματα. Δεν το κάναμε. 

Υποσχεθήκαμε ότι θα εφαρμόσουμε νέα φορολογική νομοθεσία όπου με συνοπτικές διαδικασίες θα τσεκάρουμε και θα τιμωρούμε τους κλέφτες. Δεν το κάναμε. 

Υποσχεθήκαμε ότι θα ξεφουσκώσουμε το αχόρταγο μπαλόνι του προσωπικού των κρατικών υπηρεσιών. Δεν το κάναμε. 

Υποσχεθήκαμε ότι θα εκμηδενίσουμε την εκτεταμένη φοροδιαφυγή από το λαθρεμπόριο πετρελαίου που ετησίως καταλήγει στα τέσσερα δισεκατομμύρια euros. Δεν το κάναμε. 

Υποσχεθήκαμε ότι θα πριονίσουμε τις σπατάλες. Δεν το κάναμε. 

Υποσχεθήκαμε ότι θα καταφέρουμε να περιορίσουμε την ανεξέλεγκτη εκτόξευση των τιμών των τροφίμων. Δεν το κάναμε. 

Επομένως:  

Αμ, παραγωγή δεν έχετε. Αμ, φορολογική μεταρρύθμιση ευρωπαϊκών προδιαγραφών, δεν κάνετε.Αμ, το υπέρβαρο προσωπικό του Δημοσίου δεν το ελαφρύνατε. Αμ, τα κλειστά επαγγέλματα δεν τα ανοίγετε. Αμ, τίποτα επί της ουσίας δεν κάνετε. 

Άρα πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι. Που πάει να πει ότι η λύση είναι μία και μοναδική. Κόψε μισθούς και κόψε την σύνταξη του ετοιμοθάνατου συνταξιούχου. 

Τι σημαίνει αυτό;  

Ότι ο Τόμσεν και η παρέα του - πράγμα που θα έκανες κι εσύ αν ήσουν στην θέση τους - δεν πιστεύουν καμία από τις υποσχέσεις περί ισοδύναμων μέτρων που διαλαλούν τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης. Αυτοί σου λέει, είναι εντελώς αφερέγγυοι και ανίκανοι. Αυτοί οι πραγματικοί ηθικοί αυτουργοί της εξαθλίωσης των σκληρά εργαζόμενων Ελλήνων. Αυτοί και μόνο αυτοί έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την επιβολή αυτών των εξωφρενικών μέτρων. Αυτοί οι υποκριτές. Που με τα φερέφωνά τους εκτοξεύουν μύδρους εναντίον της κυνικής Τρόικας. 

Πράγμα που σημαίνει κάτι ακόμα πιο αξιοθρήνητο και υποτιμητικό για τους εκπροσώπους που έχει εκλέξει ο ελληνικός λαός : 

Όχι μόνο δεν έχουν το στοιχειώδες θάρρος και την ελάχιστη σοβαρότητα να ομολογήσουν δημοσίως την χρεοκοπία τους, αλλά από πάνω σαν τα πρωτάκια του Νηπιαγωγείου, κρύβονται πίσω από τον μπαμπούλα που λέγεται Πολ Τόμσεν.

Ρε αθεόφοβε ποια ισοδύναμα και ποια κουραφέξαλα . Γιατί σε τελευταία ανάλυση αν πραγματικά θέλεις να είσαι εθνικά υπερήφανος, τότε μία η λύση. Διώξε τoν Τόμσεν και ζήσε με όσα ετησίως εισπράττεις και βάζεις στον Δημόσιο κορβανά. 

Δεν θέλεις μπαμπούλα της Τρόικας; Απόδειξη!

Scoop.it!

Van Morrison -The days before Rock and Roll

Johnny Cash -One

Is it getting better
Or do you feel the same
Will it make it easier on you now
You got someone to blame
You say...

One love
One life
When it's one need
In the night
One love
We get to share it
Leaves you baby if you
Don't care for it

Did I disappoint you
Or leave a bad taste in your mouth
You act like you never had love
And you want me to go without
Well it's...

Too late
Tonight
To drag the past out into the light
We're one, but we're not the same
We get to
Carry each other
Carry each other
One...

Have you come here for forgiveness
Have you come to raise the dead
Have you come here to play Jesus
To the lepers in your head

Did I ask too much
More than a lot
You gave me nothing
Now it's all I got
We're one
But we're not the same
Well we
Hurt each other
Then we do it again
You say
Love is a temple
Love a higher law
Love is a temple
Love the higher law
You ask me to enter
But then you make me crawl
And I can't be holding on
To what you got
When all you got is hurt

One love
One blood
One life
You got to do what you should
One life
With each other
Sisters
Brothers
One life
But we're not the same
We get to
Carry each other
Carry each other

One...life

One

Μερικά πράγματα που μου ’μαθε η ζωή

Toυ ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

Προτιμώ να έχω πλήρη επίγνωση του τι πρόκειται να μου συμβεί. Έστω κι αν ό,τι θα συμβεί με φοβίζει.

Κάθε μέρα που περνάει παίρνεις όλο και πιο πικρές δόσεις ζωής.

Πρέπει να επιτρέπεις στους ανθρώπους που αγαπάς να φυλάνε τις χειρότερες πλευρές τους για τον εαυτό τους.

Είναι πραγματικά μυστήριο πως μια όμορφη γυναίκα μπορεί να μετατρέψει έναν άντρα σε ηλίθιο, μόνο και μόνο επειδή είναι όμορφη.

Ο άνθρωπος που πιστεύει στα 50 του ό,τι πίστευε στα 20, έχει χάσει απλώς 30 χρόνια από τη ζωή του.

Η αλήθεια σπανίως είναι ξεκάθαρη και ουδέποτε απλή.

Μην ξαναπείς ποτέ σκοτώνω την ώρα μου. Αν σκοτώνεις την ώρα σου δεν διαπράττεις φόνο, αυτοκτονείς.

Αν δεν ελέγχεις τον θυμό σου, θα σε ελέγχει αυτός.

Όλοι κάνουμε αλλόκοτα πράγματα καμιά φορά και πληγώνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Δεν έχει εξήγηση. Έτσι είμαστε.Και μετανιώνουμε γι’ αυτό. Αλλά δεν ωφελεί.

Τα πράγματα που είναι υπερβολικά καλά για να είναι αληθινά, τις περισσότερες φορές δεν είναι. Είναι βασικός νόμος της φύσης.

Ο έρωτας είναι η μόνη νόμιμη μορφή ψύχωσης. Η κοινωνική παραδοχή δεν μειώνει τη σοβαρότητα της ασθένειας.

Όσο περισσότερο αγαπάς κάποιον, τόσο πιο δύσκολο είναι να του το πεις.

Μερικές φορές διώχνουμε αυτούς που αγαπάμε επειδή τους θέλουμε πολύ, όχι επειδή δεν τους θέλουμε.

Αυτό κάνουμε για όσους αγαπάμε. Λέμε ψέματα για να τους προστατέψουμε. Κανείς δεν μπορεί να δεχτεί όλη την αλήθεια.

Στις σχέσεις είναι καλό να κρατάς μια απόσταση.

Ο έρωτας για να επιζήσει χρειάζεται τη σιωπή και τη μυστικότητα.

Να φοβάσαι αυτούς που σου λένε, θέλω να μοιραζόμαστε τα πάντα. Συνήθως δεν έχουν τίποτα να μοιραστούν.

Όλοι παρουσιάζουμε ένα πρόσωπο στον κόσμο και κρατάμε ένα άλλο κρυφό. Αλλιώς, κανείς δεν θα μπορούσε να επιβιώσει.

Τι σου ζητάω; Να είσαι δικός μου! Πολλά σου ζητάω; Μόνο μια γυναίκα μπορεί να είναι τόσο ολιγαρκής…

Οι γυναίκες λατρεύουν τους εύθραυστους άνδρες. Μόνο όμως αυτούς που φαίνονται δυνατοί.

Οι γυναίκες είναι μυστήριο της ζωής. Τι θέλουν οι γυναίκες; Παπούτσια.

Μια ζωή την έχεις. Οφείλεις να την κρατήσεις όσο μπορείς περισσότερο.

Λέμε συνέχεια ψέματα στον εαυτό μας γιατί αυτός είναι ο τρόπος να βγάλουμε τη μέρα.

Ξεχνάμε όσα μας κάνουν να νιώθουμε ένοχοι.Κοροϊδεύουμε τόσο πολύ

τον εαυτό μας που θα μπορούσαμε να το κάνουμε επάγγελμα. Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, έχεις κάνει ήδη ένα μεγάλο βήμα.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που δεν κάνουν ποτέ ερωτήσεις στον εαυτό τους. Που δεν τον κοιτάνε ποτέ ειρωνικά στον καθρέφτη. Τους ζηλεύω.

Κανείς δεν είναι σέξι στο κρεβάτι για το πώς φαίνεται, αλλά για το πώς συμπεριφέρεται. (είπε δαγκώνοντας ένα τσουρέκι στις 4 το πρωί)

Μερικές φορές νομίζεις ότι να σηκώνεσαι να φύγεις, να τα παρατάς, είναι αυτό που αποκαλείται λύση. Δεν είναι.

Όταν τα κάνεις θάλασσα και κανείς δεν ασχολείται μαζί σου, μη χαίρεσαι πολύ. Σημαίνει απλώς ότι δεν ελπίζουν πια σε σένα.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα χαρτιά που μας μοιράζουν, μπορούμε μόνο να επιλέξουμε πώς θα παίξουμε την παρτίδα.

Όταν συμβαίνει σε όλους δεν έχει σημασία, γίνεται πρόβλημα όταν συμβαίνει σε σένα. Γι’ αυτό πρέπει να σκέφτεσαι τους άλλους πριν φτάσει σε σένα. Τα πράγματα τα νιώθεις καλύτερα απ’ την πλευρά των χαμένων.

Το κρύο καμιά φορά είναι χρήσιμο. Το «ξαφνικό κύμα ψύχους» σε ξυπνάει.

Οι δυσκολίες είναι υποκειμενική υπόθεση. Μόνο όταν τις αντιμετωπίζεις καταλαβαίνεις πώς είναι φτιαγμένη η ζωή, τι μπορείς εσύ να κάνεις.

Να μη βλέπεις απλώς, να παρατηρείς. Να μην ακούς απλώς, να αφουγκράζεσαι. Είναι σαν την ενεργητική και την παθητική οδήγηση. Όσο περισσότερο ενεργοποιείσαι, τόσο περισσότερο θα επιζήσεις.

Ποτέ μη σταματάς. Να μαθαίνεις, να επικοινωνείς, να προχωράς.

Μερικοί χειμώνες είναι πιο παγωμένοι από τους άλλους.

Μετά έρχεται πάντα η άνοιξη.   

"Η Ντροπή της Ευρώπης"

Στο ποίημά του ο Γκίντερ Γκρας κατηγορεί την Ευρώπη για τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα, που δοκιμάζεται σκληρά, λόγω της οικονομικής κρίσης.

Το ποίημα του Γκίντερ Γκρας
"Η Ντροπή της Ευρώπης"
"Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.
Όσα εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.
Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.
Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.
Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.
Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.
Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμων εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.
Σ' Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ' όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.
Όμως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.
Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.
Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν' απαλλοτριώσει.
Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, δημιούργησε".

Muse -Feeling good

Muse - Feeling Good από Muse-Official

Μαχαιρίτσας - Adamo -Στο καφέ του χαμένου χρόνου

Casus Belli

το βαλς των χαμένων ονείρων για πιάνο & ακορντεόν

Να πατεντάρουμε το συρτάκι; Ζορμπά ή Καζαντζάκη;

Του Γιάννη Κομίνη

Επικ. Καθ. Φυσικής Παν. Κρήτης

Αυτό που θα αναγγείλει την ανάκαμψη στη δύσμοιρη αυτή χώρα δεν είναι το χρηματιστήριο, δεν είναι το εμπορικό ισοζύγιο ούτε το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης, αλλά το εξής απλό: 

(α) όταν πάμε στο Ελληνικό Σχολείο και αντί για τάξεις με σπασμένα θρανία και μια μισοσκισμένη αφίσα της ολυμπιακά υπερήφανης Ελλάδας αντικρίσουμε ένα αστραφτερό σχολικό χώρο με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, εργαστήρια, βιβλιοθήκες και γυμναστήρια, που σφύζει από τη χαρά της μάθησης, και 

(β) όταν πάμε στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, και αντί για ένα πενταβρώμικο κομματαρχικό αφισόραμα με συνθήματα ολόκληρης της κλίμακας ηλιθιότητας αντικρίσουμε ένα αστραφτερό ακαδημαϊκό χώρο που σφύζει από έρευνα, διδασκαλία και διανόηση.

Ο σημαντικότερος και αστείρευτος φυσικός πόρος κάθε κοινωνίας, η φαιά ουσία, υπάρχει σε μεγάλη αφθονία στη χώρα αυτή. Για να παράγει έργο όμως, η φαιά ουσία πρέπει να οργανωθεί, όπως μια συμφωνική ορχήστρα. Προς το παρόν παράγεται κακόγουστος θόρυβος, γιατί καίριες θέσεις μαεστρίας καταλαμβάνονται από ανίδεους κομπογιαννίτες στην καλύτερη περίπτωση ή κοινούς απατεώνες στη χειρότερη.

Στην πυρηνική φυσική, συγκεκριμένα στις αντιδράσεις σχάσης που συμβαίνουν σε ένα πυρηνικό αντιδραστήρα ή μια πυρηνική βόμβα, υπάρχει η έννοια της (α) υποκρίσιμης, (β) κρίσιμης και (γ) υπερκρίσιμης μάζας. Όταν το σχάσιμο υλικό δεν είναι αρκετό (υποκρίσιμη περίπτωση), ναι μεν έχουμε πυρηνική σχάση, αλλά όχι αρκετή για να συντηρήσει την αντίδραση και να γίνουμε ενεργειακά κερδοφόροι. Αυτό γίνεται εφικτό μόλις το σχάσιμο υλικό αποκτήσει τη λεγόμενη “κρίσιμη μάζα”. Αν είμαστε ανοιχτοχέρηδες και βάλουμε ακόμα παραπάνω, τότε έχουμε την υπερκρίσιμη περίπτωση, που οδηγεί σε μη ελεγχόμενη έκρηξη.

Ένας λόγος που ενώ πέφτουν χρήματα στην παιδεία και στην έρευνα δεν έχουμε δει σημαντικό αποτέλεσμα στην επιχειρηματική καινοτομία είναι ότι η επένδυση είναι υποκρίσιμη. Πολύ υποκρίσιμη. Tα χρήματα δεν πιάνουν τόπο, όχι μόνο γιατί δεν είναι αρκετά, αλλά και γιατί λείπει παντελώς η συστηματικότητα. Τη μια χρονιά υπάρχει πρόσβαση σε επιστημονικά περιοδικά, την άλλη δεν υπάρχει γιατί το πανεπιστήμιο δεν έχει χρήματα να πληρώσει τις συνδρομές. Τη μια χρονιά υπάρχει χρηματοδότηση για ηλεκτρονικούς υπολογιστές, την άλλη δεν υπάρχει, οπότε αν χαλάσει ο υπολογιστής την κακή χρονιά ατυχήσαμε. Τη μια χρονιά υπάρχει χρηματοδότηση για υποψήφιους διδάκτορες, την άλλη δεν υπάρχει, ή εκταμιεύεται μετά από χρόνια, όταν ο ενδιαφερόμενος έχει ήδη φύγει από το πανεπιστήμιο. Για ένα επιστημονικό όργανο πρέπει κανείς να σκαρφιστεί χίλιες δυο μηχανορραφίες για να νικήσει τη γραφειοκρατία, και όταν τα καταφέρει, πάλι μετά από έτη προσπάθειας, είναι αργά.

Είμαστε σοβαροί; Έτσι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί; Mε τέτοιο έλλειμμα σοβαρότητας και επαγγελματισμού θα χάσουμε ακόμα και από πνευματικά καθυστερημένους. Και απέναντί μας δεν έχουμε καθυστερημένους, αλλά κοινωνίες που δουλεύουν με μέθοδο και συνέπεια, που στηρίζουν αμέριστα τους ανθρώπους που αρέσκονται να περνούν τα βράδια τους σε εργαστήρια και βιβλιοθήκες.

Το επιχείρημα ότι έχουμε τον ίδιο με άλλες χώρες αριθμό ερευνητών κατά κεφαλή πληθυσμού, και άρα είμαστε εντάξει, δε στέκει, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η απόλυτη τιμή της επένδυσης ή με άλλα λόγια η απόλυτη τιμή της κρίσιμης μάζας. Για παράδειγμα, συγκρινόμενες κατά κεφαλή πληθυσμού, η Ελλάδα και η Γερμανία έχουν παρόμοιο αριθμό ερευνητών και επιστημονικών δημοσιεύσεων, αλλά η Γερμανία παράγει 30 φορές περισσότερες πατέντες!! Γιατί; Γιατί για να φτιάξεις πυρηνική βόμβα χρειάζεσαι περίπου 50 κιλά ουρανίου. Mε 5 κιλά δε γίνεται. Έτσι είναι και η επιχειρηματική καινοτομία, απαιτεί “κρίσιμη μάζα”, και η εξήγηση βασίζεται σε απλή αριθμητική των πιθανοτήτων. Άρα ο ανταγωνισμός που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι η “απόλυτη τιμή” έρευνας και καινοτομίας που παράγεται από 300 εκατ. Αμερικάνους που επενδύουν στην έρευνα ένα Ελληνικό ΑΕΠ ετησίως, από 1,5 δισ. Κινέζους που αντιγράφουν τις πατέντες των Αμερικάνων εν μια νυκτί, από 1,1 δισ. Ινδούς που γράφουν software κτλ. κτλ.

Είναι προφανές ότι δε μπορούμε να φτάσουμε αυτά τα νούμερα. Είναι όμως εξίσου προφανές ότι πρέπει να σκεφτούμε στρατηγικά, και πριν από αυτό να σοβαρευτούμε. To ελληνικό ερευνητικό και ακαδημαϊκό τοπίο είναι αυτή τη στιγμή  κατακερματισμένο, χωρίς καμία συνοχή και κανένα στρατηγικό σχεδιασμό (και μιλάω για στρατηγικό σχεδιασμό, όχι σοβιετο-κεντρικό, από τον οποίο υπάρχει μπόλικος). Αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα. Και υπάρχουν τρόποι για να γίνει αυτό. Φοβάμαι ότι δεν περιέχονται στο νέο νόμο για την ανώτατη παιδεία, που αριθμεί γύρω στις 100 σελίδες, και ξεκινάει με βαρύγδουπους ορισμούς για το τι είναι πανεπιστήμιο και τι είναι έρευνα.  

Και ξαναρωτώ, είμαστε σοβαροί; Είμαστε στο 2012,  οι επιστήμες εξελίσσονται αστραπιαία μέσα σε ένα ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό, οι φυσικοί κοντεύουν να ανακαλύψουν νέες διαστάσεις στο χωρόχρονο και οι βιολόγοι σχεδιάζουν ανθρώπους, και εμείς χρειαζόμαστε 100 σοβαροφανείς σελίδες νομικίστικης φαμφαρολογίας για να ορίσουμε τι είναι και τι κάνει το πανεπιστήμιο και πως θα ή δε θα διαπλέκονται οι πανεπιστημιακοί. Έτσι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί; Ξεχνάω βέβαια ο αδαής ότι όλα τα σημαντικά πράγματα στον κόσμο, οι επαναστατικές ιδέες και τα άλματα της ανθρωπότητας ξεκινούν από ένα “καλά επεξεργασμένο νομικό πλαίσιο”.

Δόξα τον ήλιο, πάντα υπάρχει η εναλλακτική να σηκώσουμε τα χέρια (και τα μανίκια) και να χορεύουμε συρτάκι διασκεδάζοντας όσους θα έρχονται για διακοπές. Αν αυτή είναι η επιλογή του υπερήφανου νεο-Ελληνα, ας γίνουμε οι καλύτεροι χορευτάδες της υφηλίου. Αν όχι, ας αποφασίσουμε τι θα κάνουμε και ας το κάνουμε σωστά σαν επαγγελματίες. Ας αποφασίσουμε ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε, του λαμπρού πολιτισμού της δημιουργίας, της διανόησης και της καινοτομίας, ή του σκοταδισμού της μπανανίας και της μόνιμης πτώχευσης. Όποια και αν είναι η απόφαση, το δρόμο πρέπει να τον τρέξουμε με στιβαρό βηματισμό και όχι σα μπαλαρίνες. Θέλουμε διάλυση; Nα τα διαλύσουμε όλα σωστά, να μη μείνει τίποτα όρθιο. Θέλουμε δημιουργία; Nα δουλέψουμε σωστά, με επαγγελματισμό και όχι σα θεατρινίσκοι.

Υποθέτοντας, λέμε τώρα, ότι πλειοψηφεί ο δρόμος του πολιτισμού, για να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος δεκαετιών απαιτείται άμεσα μια επιθετική, υπερκρίσιμη, εκρηκτική και εκκωφαντική επένδυση στην παιδεία και την έρευνα (συν μερικές μεταρρυθμισούλες για να μην εξαϋλωθεί η επένδυση στη λυσσαλέα μαύρη τρύπα της διαπλοκής). Είναι θέμα επενδυτικών επιλογών του Ελληνα πολίτη, ο οποίος πληρώνει 10 δισ. ευρώ το χρόνο για να μην έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, 10 δισ. ευρώ το χρόνο για να νομίζει ότι είναι έτοιμος για τον πόλεμο με τουφεκοάρματα, τουλάχιστο 10 δισ. ευρώ το χρόνο για να λαδώνει τα γρανάζια της διαπλοκής, και άλλα 10 δισ. ευρώ το χρόνο για να καπνίζει ενόσω συλλογίζεται ποια κακοδαίμονη πλεκτάνη ξένης δύναμης κρύβεται πίσω από την κατάντια που βιώνει. Και δεν προσμετράω καθόλου με πόσα χρήματα επιδοτεί, έμμεσα ή άμεσα, αυτούς που επί αιώνες του τραγουδούν το “δος ημίν σήμερον” και το “έχει ο θεός τέκνον μου”, ενώ η ωμή πραγματικότητα είναι ότι πρέπει να επενδύσουμε στο αύριο γιατί ο θεός δεν έχει μία.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι σύγχρονοι πόλεμοι, τουλάχιστο στο δυτικό κόσμο όπου ίσως ανήκουμε, γίνονται με τη δύναμη του μυαλού, και όχι με στρακαστρούκες και λιβανίσματα. Μόνο με το 10% των παραπάνω χρημάτων που θυσιάζονται στην άβυσσο της απελπιστικής νεοελληνικής αποχαύνωσης μπορούμε να προμηθευτούμε τα απαραίτητα όπλα:

1) Τα σχολεία της χώρας πρέπει να ανασυγκροτηθούν ΤΩΡΑ, με πρώτιστο στόχο σύγχρονα εκπαιδευτικά εργαστήρια και λοιπές υποδομές. Κόστος 2 δισ. ευρώ.

2) Τα πανεπιστήμια της χώρας πρέπει να ανασυγκροτηθούν ΤΩΡΑ, με πρώτιστο στόχο την ενίσχυση της ερευνητικής δραστηριότητας και την προσέλκυση πολλών και ταλαντούχων νέων επιστημόνων. Κόστος 2 δισ. ευρώ.

3)      Μελλοντική απόδοση της επένδυσης: ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ. 

Για όλα τα άλλα υπάρχει το EFSF.

Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι;

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα. Για όσους δεν καταλάβατε ακόμη, η Ευρώπη ολόκληρη- η Ελλάδα σίγουρα- κινδυνεύει από την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έφτιαξαν με επιμέλεια τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της Ελλάδας πάει κατά διαόλου. Η χώρα δεν θα είναι η ίδια. Το τιμόνι της δεν θα είναι στα στιβαρά χέρια της Τόνιας Αντωνίου, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του καπετάνιου του Τιτανικού Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η καρέκλα της εξουσίας δεν θα τρίζει πια, κάτω από το πολιτικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου και ο Άκης δεν μπορεί πια να βοηθήσει γιατί είναι φυλακή. Η ευρωπαϊκή προοπτική του Σαμαρά που ατένιζε την Ευρώπη στα προεκλογικά σποτ από τα παράθυρα της Αγιά Σοφιάς απειλείται να ακυρωθεί. Ο δε Καραμανλής, δεν θα μπορεί να αρθρώσει στο μέλλον ούτε τις 15 λέξεις που είπε μέσα σε 3 χρόνια. Ακέραιοι άνθρωποι όπως ο Παυλίδης, ο Μπασιάκος, ο Δούκας, κάτι κουμπάροι μετά του Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν θα μπορούν πια να προσφέρουν. Όλα θα παραδοθούν στο χάος.

Ποιο είναι το χάος; Φαντάζομαι οι άνθρωποι θα έχουν μισθούς πείνας, οι συντάξεις δεν θα υπάρχουν, οι νέοι θα είναι άνεργοι, οι τράπεζες θα παίρνουν τα σπίτια, δεν θα υπάρχει όραμα και προοπτική, η χώρα θα καταρρεύσει.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν τώρα. Το χάος είναι εδώ. Τρία χρόνια τώρα. Με τα μνημόνια και τις πολιτικές που εφαρμόζουν. Μπροστά δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο χάος. Σε λίγο θα βγάλουμε τα κονσερβοκούτια (αυτά που δεν έβγαλαν οι κομμουνιστές της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας) και θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για να μοιράσουμε τα λίγα που έχουν απομείνει. Τα μνημόνια ρίχνουν την χώρα στην ύφεση και στη συνέχεια η ύφεση χρησιμοποιείται για να παρθούν άλλα μέτρα. Γιατί το κάνουν αφού δεν βγάζει πουθενά; Δεν γίνεται αλλιώς θα πουν οι αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές».

Θέλω να δείξουν τα πρακτικά ενός μόνο υπουργικού συμβουλίου στο οποίο πραγματικά εξέτασαν μια άλλη πρόταση για την Οικονομία εκτός από την Τρόικα και τα επιχειρήματα με τα οποία την απέρριψαν ως μη πραγματοποιήσιμη. Μία μόνο. Δεν υπάρχει γιατί δεν εξέτασαν ποτέ καμιά άλλη πρόταση. Μας έβαλαν στο ΔΝΤ γιατί έτσι ήθελαν.

Υποστήριξαν με κάθε τρόπο, πως αυτό είναι το καλύτερο για την Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Ν, όμως που στις πρώτες τους μετεκλογικές δηλώσεις Σαμαράς και Βενιζέλος, για να αποφύγουν τον «σκόπελο Τσίπρα» υποστήριξαν πως πρέπει να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση. Μια επαναδιαπραγμάτευση που πριν από τη απειλή των εκλογικών αποτελεσμάτων, υποστήριζαν πως δεν μπορεί να γίνει.

Ουρλιάζουν στα κανάλια πως απειλούνται οι Τράπεζες και η ρευστότητα. Πως ο Στρατούλης θα εθνικοποιήσει τις καταθέσεις .Ποιά ρευστότητα και αποθεματικά των Τραπεζών; Ποτέ δεν υπήρξαν. Οι Τράπεζες χωρίς κανένα θεσμικό έλεγχο, έπαιρναν τις καταθέσεις των καταθετών, (αυτές που θα πάρει ο Στρατούλης) και με αυτές έδιναν δάνεια στους ανθρώπους τους και σε δικές τους Offshore εταιρείες, οι οποίες μετά εμφανίζονταν να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας. Δεκάρα τσακιστή δεν έβαλαν ποτέ. Καταχράστηκαν χωρίς έλεγχο τις καταθέσεις του κόσμου.

Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω υπέρ του Τσίπρα, του Κουβέλη ή του Καμμένου. Απλώς θεωρώ κατάντια για την Δημοκρατία να γυρνάμε στην δεκαετία του 50,όταν ο φόβος μην μας πάρουν οι κομμουνιστές τις περιουσίες και τις γυναίκες μας, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το παρακράτος και να γίνουν οι άνθρωποι υποχείρια. Αυτή η «Δημοκρατία» των εκβιασμών, δημιούργησε το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τους «εθνικούς» κλέφτες. Αυτές οι τεχνητές απειλές δημιούργησαν την Ελλάδα της υποτέλειας, της Ψωροκώσταινας και τελικώς της αναξιοπρέπειας.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί και πώς, να κυβερνήσει, αλλά ξέρω καλά, όπως όλη η χώρα ποιοι μας κυβέρνησαν και πώς. Κυβέρνησε ο Άκης, ο Τσουκάτος, ο Ρουσόπουλος με τις ευλογίες του Εφραίμ και το απολυτήριο εξαταξίου Γυμνασίου και δεν μπορεί ο Τσίπρας ή ο Παπαδημούλης; Φοβόμαστε μήπως μας ρίξουν στο χάος; Και το λένε την ίδια ώρα που χάρισαν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς των υποβρυχίων και στη SIEMENS;

Να σας το πω χοντρά; Κυβέρνησαν πρωθυπουργοί που έπαιζαν playstation στου Μαξίμου και φόραγαν βραχιολάκια ισορροπίας Power Balance και δεν μπορούν αυτοί που έχουν ένα άλλο προβληματισμό; Μπορούσαν υπουργοί που έκαναν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, τους εκλογικούς νόμους, τους νόμους που αμνηστεύουν κλέφτες, υπουργοί που ήταν οι ίδιοι κλέφτες και δεν μπορούν άλλοι;

Γιατί; Γιατί δεν είναι όσο “ευρωπαϊστές” όσο θέλουν τα κανάλια και τα εκδοτικά συγκροτήματα; Απέναντι στα φαντάσματα που επικαλούνται ως επικίνδυνα, προτιμώ την πραγματικότητα που είναι ξεκάθαρη. Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.

Μέτρησα τα χρόνια μου

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, 

ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος
ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες:

Τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν
λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά,
νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη
χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να
οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα  μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα..

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την
ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως
μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με
τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

Ένα ποίημα του Μάριο ντε Αντράντε*

*Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία

Adele - Rolling in the Deep (Piano/Cello/Vocal Version feat. Amanda Scott) - The Piano Guys

The piano guys -Me and My Cello - Happy Together

Liarbirds -Estuary in me

The Liarbirds – Estuary in Me (official video) από restlesswind

I am Hellene

I am Hellene από fon1972

Οι κλιματικοί πρόσφυγες και οι μωρές παρθένες

Του Αντώνη Λιάκου

Καθηγητή της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στη μετανάστευση θα πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στα κύματα των μεταναστών της δεκαετίας του 1990-2000 και σε εκείνα του 2000 ως σήμερα. 

Στην πρώτη δεκαετία η μετανάστευση ήταν προϊόν της κατάρρευσης του κομμουνισμού. Ωστόσο το δεύτερο κύμα μετανάστευσης είναι πολύ διαφορετικό. Προέρχεται από μια ζώνη που περιλαμβάνει τη Βόρεια και την Ανατολική Αφρική και επεκτείνεται προς τη Μέση Ανατολή ως το Μπανγκλαντές. Ο όρος «μετανάστες» δεν τους καλύπτει όλους. Μεγάλο μέρος είναι πρόσφυγες που προσπαθούν απελπισμένα να φύγουν από πολέμους, εμφυλίους, ξηρασίες και λιμούς. Πρόκειται για γενικευμένη έξοδο πληθυσμών και είναι συζητήσιμο αν μπορεί να την ανακόψει οποιαδήποτε φρούρηση συνόρων.

Αλλά γιατί αυτή η έξοδος; 

Παρατηρώντας στον χάρτη αυτές τις περιοχές βλέπουμε δύο πράγματα.  

Πρώτον, μια ζώνη πολέμων (Λιβύη, Μέση Ανατολή, Ιράκ, Αφγανιστάν). Μερικές χώρες (Λιβύη, Εμιράτα, Ιράκ) απορροφούσαν πλεονάζον εργατικό δυναμικό από όλη την περιοχή και τα εμβάσματα επέστρεφαν για να στηρίξουν τις οικογένειες. Οι πόλεμοι δημιούργησαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και εκατομμύρια χωρίς πόρους. Αν επιτεθούν και οι Ισραηλινοί στο Ιράν, μία από τις μεγαλύτερες χώρες της περιοχής, τότε η νέα Έξοδος δεν θα έχει προηγούμενο.

Βλέπουμε όμως ότι αυτή η ζώνη είναι από εκείνες που υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες των κλιματικών αλλαγών. Δεν λογαριάζουμε την πλανητική παράμετρο των επικαλυπτόμενων κρίσεων γιατί νομίζουμε πως αφορούν το μακρινό μέλλον. Ωστόσο στην εκτεταμένη αυτή περιοχή οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής έχουν γίνει αισθητές με την επεκτεινόμενη κάθε χρόνο ερημοποίηση περιοχών και τη μείωση της αγροτικής παραγωγής κατά 20%. Με έναν συνεχώς αυξανόμενο πληθυσμό η μείωση της παραγωγής και του εδάφους για καλλιέργεια και νομή προκαλεί τρομερές εσωτερικές μετακινήσεις που συνοδεύονται από μεγάλη βία και πολιτικές αναταραχές που ωθούν μεγάλο μέρος του πληθυσμού να μετακινηθεί προς την Ευρώπη. Στον βαθμό που η θέρμανση της ατμόσφαιρας συνεχίζεται - και προς το παρόν δεν φαίνεται τι μπορεί να την ανακόψει -, η ζώνη που επηρεάζεται από αυτές τις αλλαγές θα επεκτείνεται επηρεάζοντας ακόμη μεγαλύτερους πληθυσμούς, εκβάλλοντας σε παράπλευρες πολιτικές και πολεμικές περιπλοκές και διογκώνοντας τα κύματα μετανάστευσης. 

Είναι σαφές ότι το πρόβλημα δεν έχει να κάνει μόνο με την Ελλάδα. Είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό, αλλά όχι μόνο εσωτερικό της Ευρώπης. Ως εσωτερικό πρόβλημα της Ευρώπης θα δημιουργεί ρατσιστικά ανακλαστικά και μια μετατόπιση προς δεξιότερες και αυταρχικότερες πολιτικές, προς σπασμούς κοινωνικής κρίσης με άδηλο μέλλον.

Οι κλιματικοί πρόσφυγες δεν ανακόπτονται. Η Ευρώπη και η διεθνής κοινότητα πρέπει να αναλάβει δράση που σχετίζεται με την κλιματική αλλαγή, την κρίση του νερού και την ανασυγκρότηση των κοινωνιών που πλήττονται. 

H απαξίωση των πάντων από το τέρας του "πανπληθωρισμού"

Ο πληθωρισμός παραμένει στον πλούσιο κόσμο σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, παρόλο που οι κεντρικές τράπεζες τυπώνουν εντατικά χρήμα. Όμως, άλλα είδη πληθωρισμού είναι ανεξέλεγκτα. O «παν-πληθωρισμός» έχει γίνει μάστιγα και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί.

Πάρτε το εντελώς υποβαθμισμένο πρόβλημα του «πληθωρισμού μεγεθών», όπου τα ρούχα κάθε συγκεκριμένου μεγέθους έχουν μεγαλώσει σταθερά με την πάροδο του χρόνου. Εκτιμήσεις του Economist δείχνουν ότι το μέσο Βρετανικό γυναικείο παντελόνι νούμερο 14 είναι τώρα περισσότερο από τέσσερις ίντσες μεγαλύτερο στη μέση από ό,τι ήταν στη δεκαετία του 1970. Με άλλα λόγια, το νούμερο 14 σήμερα είναι στην πραγματικότητα το ίδιο μέγεθος με ότι παλιότερα ήταν το νούμερο 18. Το νούμερο 10 είναι στην πραγματικότητα το παλιότερο νούμερο 14. (Τα αμερικανικά μεγέθη είναι διαφορετικά, αλλά η τάση είναι σε μεγάλο βαθμό η ίδια.) Οι επιχειρήσεις της μόδας φαίνεται να πιστεύουν ότι οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να ξοδέψουν χρήματα αν μπορούν να χωρέσουν σε ρούχα με μικρότερο νούμερο. Αλλά όταν τρεις στους τέσσερις Αμερικανούς ενήλικες και τρεις στους πέντε Βρετανούς είναι υπέρβαροι, ο κίνδυνος είναι ο πληθωρισμός μεγέθους να μειώσει το κίνητρο των γυναικών να τρώνε λιγότερο.

Εν τω μεταξύ, ο πληθωρισμός των μερίδων του φαγητού έχει επίσης καταστήσει πιο δύσκολη την καταπολέμηση του πάχους. Οι πίτσες τώρα πωλούνται σε κανονικό, μεγάλο και πολύ μεγάλο μέγεθος. Στα Starbucks ο καφές είναι μεγάλος, Grande, Venti ή (σύντομα) Trenta. Το «μικρό» φαίνεται πως είναι απαγορευμένη λέξη.

Red Hot Chili Peppers -Californication

Locomondo - Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα

Λεωνίδας Μπαλάφας -Πυροσβεστήρας

Kings of Leon -Use somebody

δημοκρατία...

The Cinematic Orchestra -To build a home

The Cinematic Orchestra -Time And Space

Yves Montand -Les feuilles mortes

Nat King Cole, Miles Davis

Youssou N'Dour, Neneh Cherry -7 seconds

Sting -Shape of my heart

Robbie Williams -Feel