δυστυχώς για εμάς ο Ιησούς ΔΕΝ "τσίμπησε"...

Σε ποια κατηγορία λέτε ανήκουν εκείνοι που, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’80 γράφουν (και λένε) πως, αν η χώρα συνεχίσει να λειτουργεί με τον τρόπο που της επέβαλλαν αυτοί που την κυβερνούσαν/κυβερνούν, θα έλθει η μέρα που θα το πληρώσει σε χρήμα ή και σε αίμα;  

Δεν ξέρω για άλλους αλλά, είμαι ένας που, οι “ευλογημένοι” υπηρέτες του συστήματος, χαρακτήριζαν/ουν «γκρινιάρη», «απαισιόδοξο», «μίζερο», άτομο που «επαναλαμβάνεται», «δεν βλέπει το μεγαλείο της Ισχυρής Ελλάδας», «υποφέρει από εθνικιστικά σύνδρομα» και άλλα χαριτωμένα.  Το ερώτημα που έθεταν (οι επικριτές μου) ήταν «από που βγάζω το συμπέρασμα» κι’ εγώ αράδιαζα μία σειρά φαινόμενα που, οι πολιτικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί δείκτες, πρόβαλαν σαν εικόνες που πανίσχυροι προβολείς έδειχαν στα σύννεφα -για όσους ήθελαν να τις δουν. 

Όλα, από τη σχέση «μερσεντέ» ανά κάτοικο μέχρι σπασμένα πιάτα ανά σκυλάδικο και από play room ανά πιλοτή μέχρι κοχίμπα ανά Καγιέν έδειχναν τις άγονες εκτάσεις της γης των Μνημονίων. Δεν είναι δυνατόν, έγραφα στους παλαιούς 4Τ, σε μία χώρα που δεν παράγει τίποτα να υπάρχουν περισσότερες «μερσεντέ» ανά κάτοικο απ’ ότι στη Γερμανία! «Τι είναι αυτά που γράφεις» έλεγαν, «δενβ καταλαβαίνεις ότι πυροβολείς τα πόδια σου;».

Σήμερα, 30 χρόνια μετά, με λύπη αλλά, και με άγρια χαρά, παρακολουθώ την κατάρρευση της χώρας, που χαρακτηρίστηκε με διάφορα ονόματα απ’ τις καρικατούρες που προσποιήθηκαν ότι την κυβερνούσαν/κυβερνούν. Από την Ανήκουσα εις την Δύσιν του Εθνάρχη, την Εκσυγχρονισμένη και Ισχυρή του Σημίτη, την Επανιδρυμένη του Κωστάκη, μέχρι την Ελλάδα του Μνημονίου του Γιωργάκη και άλλες, ενδιάμεσες «ελλάδες», τους χαρακτηρισμούς των οποίων δεν θυμάμαι πια.

Παρακολουθώντας την ανικανότητα των σωτήρων να διαχειριστούν δύο γαϊδάρων άχυρα (επειδή οι ίδιοι δεν είχαν εργαστεί ούτε μία ώρα στη ζωή τους), έγραφα (αστειεύομενος) πως ο μόνος τρόπος για να σωθεί είναι Πρωθυπουργός να αναλάβει ο Ιησούς Χριστός, τα βασικά υπουργεία οι 12 Απόστολοι και, τη κρατική «μηχανή» 750.000 Χερουβείμ και Σεραφείμ!  

Όμως, παρά την σοβαρότητα της πρότασης και τις άριστες προοπτικές που ανοίγονταν με τις ΜΚΟ που έχουν στην διάθεση του οι Πρωθυπ (όπως i4u&u4me, indigestion, unigestion, i4sense, Ανέμη, το Δάχτυλο του Ποδιού green tank, blue4u) οι οποίες υπόσχονταν εκατομμύρια ευρώ από την διοργάνωση συνεδρίων για την πράσινη ανάπτυξη, τις αναπλάσεις περιοχών, τις αγορές CDS και λοιπές δραστηριότητες, ο Ιησούς δεν «τσίμπησε» και, ιδού το αποτέλεσμα.

Το 2011 μας προέκυψε μία τριατομική κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού (και Αναγκών) στην οποία, τρεις λαλούν και δύο χορεύουν. Εκτός απ’ τον χορό το ένα (άτομο) λείπει συχνά απ’ το σπίτι για (πράσινες) δουλειές στη Ζανζιβάρη και στην Μπουρκίνα Φάσο δια να μην αναφερθώ ότι μεταβαίνει και εις το Λονδίνο και παρεξηγηθώ. Ένας τέταρτος ο οποίος είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανίδρυση, έχει χαθεί στο απέραντο γαλάζιο.

Πολλοί θα πουν πως αυτοί που την πληρώνουν δεν είναι οι υιοί και οι θυγατέρες των πολιτικών δυναστειών αλλά, ο λαός και αυτό παρ’ ότι το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι. Αυτός βλέπει μισθούς και συντάξεις να μειώνονται, επιχειρήσεις και καταστήματα να κλείνουν, ανθρώπους να μένουν άνεργοι. 

Σωστό αλλά, διάβολε, «λαός» δεν είναι και ο εργολάβος οικοδομών ο υδραυλικός που παρκάρισε τη «μερσεντέ 200 κομπρέσορ» στη χασαποταβέρνα και στο σκυλάδικο ή κάνω λάθος; 

Λαός δεν είναι ο σκατο-φάτσας που σπάει πιάτα στο σκυλάδικο; Που παίρνει διακοποδάνεια και ξοδεύει πλαστικό χρήμα; Είναι αλλά, δεν φταίει 100%. Ένα 70 ναι αλλά, όχι 100. Για το 30 φταίει το ανδρείκελο που έδινε/δείνει το παράδειγμα. Η υπουργάρα που «ξεφαντώνει» στην ονομαστική του εορτή με τα κομματόσκυλα να του δίνουν «ρυθμό» χτυπώντας, γονατιστά, παλαμάκια. Το καρτούν που λιάζονταν στην Ψαρού, με ψαθάκι και ρεϊμπαν. Τα άλλα με τα μάτια τα γλαρά που αμεριμνοαμέριμνα περπατούσαν στα «σοκάκια» του «νησιοού των ανέμων». Όλος ο κομματικός, πολιτικός, επιχειρηματικός και κοινωνικός εσμός που ζούσε το (φαύλο) όνειρό του στην Ελλάδα.

Όσοι λοιπόν γράφαμε ότι, αυτά τα ρεζιλίκια θα γονατίσουν την χώρα ώστε ο κάθε νταβατζής να μπορεί να της κάνει εύκολα την Πράξη είμαστε μίζεροι και κινδυνολόγοι. Τώρα που το Πήδημα συντελείται σε εθνική και ευρωπαϊκή θέα τι είμαστε; Μάντεις ή δημοσιογράφοι που έκαναν καλά την δουλειά τουςμελετώντας τους οιωνούς και διαβάζοντας πέρα και πίσω απ’ τις γραμμές;

Ακούω τώρα ότι οι συζητήσεις για το κούρεμα του χρέους πάνε καλά. Αλήθεια ρε χαϊβάνια; 

Όπως έγραψα λίγες βδομάδες πριν θα λυθεί το PSI ως αϊ σιχτίρ του FSI; Και μετά τι ρε σωτήρες; Θα βρεθεί πετρέλαιο στο Οικόπεδο 12, φυσικό αέριο στην Αλάνα 13 και χρυσός στα ορυχεία της Τράπεζας της Ελλάδας; Και, όταν γίνουν όλα αυτά θα αντιμετωπίσετε το πρόβλημα της “εργασιακής εφεδρείας” που, ναι μεν το επιβάλλατε αλλά δεν σας βγήκε και τώρα σκέπτεστε να βάλετε χέρι στα επικουρικά ταμεία αλλά, σας την έπεσαν οι υπήκοοι καταθέτωντας 250.000 πινακίδες «γιωταχί» και το «Κράτος» απώλεσε σημαντικά έσοδα που θα αναπληρώσετε με την απελευθέρωση των εταιριών δικηγόρων που θα εισπράττουν τα χρωστούμενα και θα παίρνουν ένα 5% όπως οι bounty hunters;

Και η ανάπτυξη πότε θα έλθει και ποια θα είναι τώρα που μαμήσατε ΟΛΕΣ τις βιομηχανίες, γονατίσατε ΟΛΕΣ τις βιοτεχνίες και σοδομίσατε όλες τις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις με τα «μέτρα» που λάβατε, ας πούμε, απ’ το ’75 και δώθε; 

«Ελάτε τώρα» μου έλεγε ένας οικονομικός δολοφόνος. «Αυτοί είναι οι κύκλοι του καπιταλισμού». 

«Ελάτε εσείς» απαντούσα, με την ευγένεια που με διακρίνει όταν μιλάω σε κατσαρίδες. «Αυτή είναι η αρχή της μητέρας όλων των κρίσεων, το τέλος του παλαιού κόσμου και η αρχή ενός νέου, που ελάχιστοι γνωρίζουν πού θα οδηγήσει».

Και να ήταν μόνο τα σχόλια των αγράμματων. Δε θα με πείραζε. Από σκουπίδια γεννήθηκαν, στη χωματερή θα καταλήξουν.

Πιο πάνω είπα πως αισθάνομαι άγρια χαρά όταν βλέπω το Σύστημα να καταρρέει. Οφείλω να διευκρινίσω ποιο απ’ όλα του τα τμήματα. “Κλαίω” από χαρά όταν βλέπω τα ενοικιάζεται/πωλείται στα «καλά» μαγαζιά που πουλούσαν «επώνυμα» σκουπίδια σε τιμές που θα επέτρεπαν σε μία οικογένεια να ζήσει καλά ένα χρόνο. Στα «σικ» εστιατόρια, στα νυχτερινά κέντρα που τραγουδούσαν κάθε λογής σκυλιά. Στα μπαρ των διαφόρων Parasite Beach που ψώνιζαν και ψωνίζονταν κάθε λογής θηλυκές, αρσενικές σκύλες και βίζιτες. Χαίρομαι που έκλεισαν οι αντιπροσωπείες «πολυτελών αυτοκινήτων» και απ’ τους δρόμους εξαφανίστηκαν τα θηριώδη Hummer των καλόπαιδων που πρώτα ξεκοίλιαζαν και μετά ρωτούσαν από τι πέθανε το θύμα τους.

Από την άλλη πλευρά λυπάμαι για τους χαμένους αγώνες και τις ευκαιρίες. Για τους νέους που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν, τις εκατοντάδες ώρες που ξόδεψα φιλώντας «κατουρημένες ποδιές» για να πείσω κάποιον μαλ@κα για την ανάγκη να γίνει το ένα ή το άλλο πράγμα.  

Τώρα πια είναι αργά. Κανένα κούρεμα, καμία εκτύπωση πληθωρικού χρήματος, καμία -παραληρηματική- δήλωση του ηγεμόνα για τις «θυσίες του ελληνικού λαού» δεν πρόκειται να σώσει την Ελλάδα από τη Νέα Κατοχή.

Ύστερα από 36 χρόνια ανάπτυξης με δανεικά κι αγύριστα, μετά την παραίσθηση των Ολυμπιακών Αγώνων και πολιτικές πρωτοβουλίες η οργάνωση και η εκτέλεση των οποίων θύμιζαν κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου, η χώρα γονάτισε. 

Εκτός από τα κομματόσκυλα, στο γεμάτο πληγές σώμα της αφόδευσε η πιο ξεφτιλισμένη κοινωνική τάξη της ΕΕ: αυτή του τραχανοπλαγιάδικου lifestyle. 

Οι οθόνες της τηλεόρασης και οι σελίδες των εντύπων της κλειδαρότρυπας έδωσαν τον τόνο. Τα υποπροϊόντα του εκπαιδευτικού συστήματος «την άκουσαν» μοντέλες και face controllers και τα πρότυπα εμφανίστηκαν στις οθόνες της τηλεόρασης, στους δρόμους, στα πάντα. Γέμισε ο τόπος ξανθιές (με μαύρες ρίζες), πλημμύρισαν οι οθόνες από γυναικείο κρέας και από ανδρόγυνα σε κατάσταση μανιακής ευτυχίας. Για 36 χρόνια κάτω από την επίβλεψη των 5,5 της μεταπολίτευσης, η Δημοκρατία μετατράπηκε σε καρικατούρα της Ιδέας, καθώς στρατοί γαλαζοπράσινων «αγωνιστών», κολεγιόπαιδων και -σε κεχαριτωμένες περιπτώσεις- pink υπουργών, γραμματέων και συμβούλων κατέλαβαν το κράτος, μετατρέποντάς το σε ένα μεταμοντέρνο οίκο ανοχής. Οι δημόσιες υπηρεσίες γέμισαν σακάκια. Ένα που φορούσε ο βολεμένος κι ένα στην κρεμάστρα για το «μόλις βγήκε, θα επιστρέψει, το σακάκι του είναι εδώ».

Από την άλλη, 30-40 οικογένειες κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών πήραν «όλο το χαρτί». Οι δρόμοι πλημμύρισαν μπέμπες και τζιπούρες και κοσμικά αιδοία με M3, M4, M5 και το λουρί της μάνας. 

Τριάντα πέντε χρόνια απόλυτης ξευτίλας, που επιβλήθηκε από τους σωτήρες που, δυστυχώς, επέλεξε ο λαός. Όμως, αυτοί έδωσαν το παράδειγμα, τον τόνο, τις κατευθύνσεις. Αυτοί επέλεξαν στρατηγούς, συνταγματάρχες και λοχαγούς. Αυτοί διακόρευσαν, εξαγόρασαν, έμαθαν το λαό να συμπεριφέρεται σαν κατακτητής στην ίδια του τη χώρα.