«Poor Greece»...

Όπως κι αν ερμηνεύσει κανείς τη λέξη «poor» (φτωχή, δύστυχη, έρμη, ταλαίπωρη), κι ακόμα κι αν αποδώσει στοιχεία θεατρικότητας στην παρουσία του Αγγλου ευρωβουλευτή Νάιτζελ Φάρατζ, η προχθεσινή ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο είχε τη συμβολική έστω αξία της, στους κόλπους ενός θεσμού που και αυτός συμβολικός είναι, αφού δεν διαθέτει πραγματική ισχύ. Το «Poor Greece!» του ευρωσκεπτικιστή, έτσι όπως ακούστηκε πάλι και πάλι, συνόψισε τη μοίρα όχι μόνο της περιφερειακής ή «άτακτης» Ελλάδας, αλλά όλων των χωρών που δεν ανήκουν σε κάποιον «άξονα» ή «διευθυντήριο»: «είναι εγκλωβισμένες στη σύγχρονη οικονομική φυλακή των λαών», όπως συμπέρανε ο κ. Φάρατζ, και τις αποκοιμίζει η ψευδαίσθηση ότι θα τρέξουν να τις απελευθερώσουν οι «εταίροι» τους, οι φίλοι και σύμμαχοι στη «μεγάλη Ευρώπη».

Τη δική του ψευδαίσθηση έχει και ο κ. Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ο επικεφαλής των πράσινων ευρωβουλευτών, που επιτέθηκε στον κ. Μπαρόζο καταλογίζοντάς του ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έπραξε το παραμικρό για να λυθεί το Κυπριακό και να διευθετηθούν οι σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας, κι έτσι το 4,3% (τουλάχιστον) του ελληνικού προϋπολογισμού αναλώνεται για αμυντικές δαπάνες (μόνο οι ΗΠΑ και το Ισραήλ μας στερούν τα σχετικά πρωτεία). Μα αν η Γαλλία, η Γερμανία, η Αγγλία και οι λοιπές φιλειρηνικές χώρες που εμπορεύονται όπλα (πουλώντας στην Ελλάδα το υπερόπλο Χ και συγχρόνως στην Τουρκία το αντιυπερόπλο Χ, και αντιστρόφως), αποφάσιζαν να συμβάλουν στην επίλυση του Κυπριακού (που δεν είναι τοπικό πρόβλημα πια αλλά ευρωπαϊκό, κι ας μην το νιώθουν έτσι), πώς θα συντηρούσαν τη δική τους οικονομία, πώς θα κρατούσαν ακμαίους τους δικούς τους οικονομικούς δείκτες; Δηλαδή, σε μια Ευρώπη που γκρεμίζει τα τείχη, θα μπει λουκέτο σε μια χαρά εργοστάσια επειδή υπάρχει ακόμα ένα τείχος στην Κύπρο ή επειδή υπάρχουν ακόμα κατεχόμενα εδάφη (κυπριακά, δηλαδή ευρωπαϊκά) σε μια ήπειρο που, με την εμπνευσμένη καθοδήγηση Αμερικανών στρατηγών, απελευθερώνει λαούς σε άλλες ηπείρους, οπισθοδρομικές;

Στη θέση της «poor Greece» θα μπορούσε να είναι η Πορτογαλία ή η Ισπανία, όπως ήδη δείχνουν τα σημάδια. Βέβαια κάποιος Ισπανός μεγαλοπαράγων, ερωτηθείς σχετικά, είπε ενοχλημένος πως είναι άστοχο να συγκρίνεται η ισπανική οικονομία με την ελληνική γιατί δεν στέκουν συγκρίσεις ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και σε μια ομάδα δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας. Η αλήθεια όμως είναι (και τη γνωρίζει σίγουρα ο ακαίρως αλαζών Ισπανός) ότι το επιβλητικό οικοδόμημα της Ρεάλ έχει γυάλινα θεμέλια: δανεικά κι αγύριστα από το κράτος (χάρη και στη μόνιμη βασιλική εύνοια), ώστε να μπορεί να ανανεώνει τους «γκαλάκτικός» της ανά δεκαετία και πάλι δεύτερη να μένει, κομπίνες και λοβιτούρες για τις οποίες την καταγγέλλουν οι αντίπαλοί της. Αλλά και υγιέστερη από τη Ρεάλ να είναι η ισπανική οικονομία, τίποτα δεν τη σώζει αν την ορεχτούν οι κερδοσκόποι και την αφήσουν αβοήθητη οι «εταίροι». Μήπως κι εμείς εδώ δεν καμαρώναμε επί χρόνια για την «ισχυρή Ελλάδα»;