τι πρέπει να αποφεύγουμε για να γίνει η ζωή μας καλύτερη...

* Να ζούμε με την ελπίδα ότι θα γίνουν όλα καλύτερα χωρίς εμάς, από μόνα τους.


* Το εύκολο κέρδος και την άνεση.


* Τη σπατάλη που κάνουμε για να πείσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ότι Είμαστε άμα Έχουμε, αλλά και για να διώξουμε από πάνω μας το φόβο του θανάτου για λίγες μέρες...


* Τη λογική όταν δεν έχει εναρμονιστεί με το συναίσθημα.


* Να μετακινούμαστε στην πόλη με αυτοκίνητα.


* Να επενδύουμε στην κατασκευή νέων εργοστασίων της ΔΕΗ για ν' αποφύγουμε τάχα το Μπλακ Άουτ.


* Το μύθο ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν φτάνουν για να παράγουμε την ενέργεια που χρειαζόμαστε.


* Να νομίζουμε ότι ο άνθρωπος δίπλα μας είναι σαν μια μηχανή (με όργανα, συκώτι, καρδιά, πνεύμονες, νου) και τίποτε άλλο και ότι η συμπεριφορά του διαμορφώνεται έτσι ή αλλιώς λόγω των γονιδίων.


* Να θέλουμε να περάσουμε τη γραμμή μας και τις θέσεις μας, όταν δεν είναι δικές μας.


* Τα διανοητικά παιχνίδια της ψευτοπολιτικής εξουσίας (διαχείρισης).


* Να ψωνίζουμε από το "σούπερ μάρκετ" σούπερ μ........


* Να στοιβαζόμαστε στις πόλεις.


* Να γίνουμε πλούσιοι.


* Να μιλάνε όλοι για μας.


* Να θέλουμε να πάμε όλοι με όλους.


* Να νομίζουν οι άντρες ότι η γυναικεία ομορφιά είναι 18 ετών.


* Να νομίζουν οι γυναίκες ότι οι άντρες πρέπει να είναι σαν το Μάρλο Μπράντο.


* Να ζούμε με τη γυναίκα - άντρα μας κάθε στιγμή σα δίδυμα.


* Να τρώμε σαν αγρότες.


* Να πίνουμε 5 καφέδες...


* Να μιλάμε συνεχώς.


* Να βλέπουμε τηλεόραση, πάνω από μία ώρα, όταν ο καιρός είναι καλός.


* Να το παίζουμε χαρούμενοι.


* Τους "δασκάλους" της νέας εποχής και της αρπαχτής.


* Να είμαστε στο ίντερνετ πάνω από μια μέρα...


* Να καπνίζουμε σα φουγάρα...


* Να μετακινούμαστε με αεροπλάνα.


* Να χρησιμοποιούμε αντικείμενα μιας χρήσης.


* Να δίνουμε χρήματα στη Unicef για να βοηθήσει τα παιδιά της Αφρικής, όταν εμείς κοιμόμαστε με ρόλεξ...


* Να ζούμε σε πολυκατοικίες.


* Να μιλάμε στο τηλέφωνο και στο κινητό με το γείτονα.


* Να τρώμε κρέας κάθε μέρα, σαν να είναι Πάσχα.


* Να θάβουμε για πλάκα τους άλλους.


* Το γρήγορο φαγητό.


* Τους γιατρούς και τα φαρμάκια τους.


* Τις υποσχέσεις των διαφημίσεων και των "φίλων".


* Να πηγαίνουμε διακοπές τον Ιούλιο.


* Να αστικοποιούμε την επαρχία.


* Να μας "αντιπροσωπεύουν" κάποιοι άλλοι.


* Να πηγαίνουμε σε φεστιβάλ - παράτες βιτρίνας (χωρίς κανένα βαθύτερο νόημα) των Δήμων και των άλλων "πολιτιστικών" φορέων (εταιρειών), που θέλουν να μετατρέψουν την τέχνη σε εμπόρευμα και ψυχαγωγία μιας χρήσης.


* Να ακούμε μουσική στην τουαλέτα.


* Να ξυπνάμε αργά το πρωί.


* Να μας επισκευάζουν τα πάντα οι άλλοι.


* Να νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι πολιτικό όταν ψηφίζουμε κόμματα μία φορά στα 3 χρόνια!


* Τα μεγάλα καλογυαλισμένα φρούτα, λαχανικά και ειδικά όταν είναι εκτός εποχής.

Beirut -Postcards from Italy

The Burger Project -Take my breath away

Γερμανοί εναντίον Γερμανίας για τη σφαγή στο Δίστομο

Ο Μάρτιν Κλίνγκερ και η Γκαμπριέλε Χάινεκε είναι Γερμανοί. Επισκέπτονται κάθε χρόνο την Ελλάδα, όχι όμως για διακοπές. Ερχονται για δουλειά, δύσκολη και χρονοβόρα, για την οποία δεν πληρώνονται. Οι Κλίνγκερ και Χάινεκε είναι δικηγόροι και ίδρυσαν πριν από μερικά χρόνια την Ομάδα Εργασίας Δίστομο, η οποία εδρεύει στο Αμβούργο. Αγωνίζονται εθελοντικά ώστε η πατρίδα τους να πληρώσει τα χρέη που έχει απέναντι στον ελληνικό λαό και το ελληνικό κράτος από τα χρόνια της Κατοχής. «Δεν πρέπει να είστε και πολύ δημοφιλείς στη χώρα σας», τους είπαμε όταν πριν από μέρες βρέθηκαν στην Ελλάδα. «Δεν είμαστε δημοφιλείς στους κόλπους της γερμανικής κυβέρνησης», λέει χαμογελώντας ο Κλίνγκερ, «αλλά οι απλοί Γερμανοί δεν ενδιαφέρονται. Ισως να ενδιαφερθούν αν κερδίσουμε την υπόθεση και η Γερμανία πληρώσει την Ελλάδα για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».

Οι Κλίνγκερ και Χάινεκε επισκέπτονται κάθε χρόνο την Ελλάδα στο πλαίσιο του δικαστικού αγώνα που έχουν ξεκινήσει εδώ και περίπου επτά χρόνια, αλλά και για να παρευρεθούν στην επέτειο της σφαγής του Διστόμου. «Εχουμε επαφές με ανθρώπους από τα Καλάβρυτα, την Ιταλία, τη Σλοβενία, αλλά το Δίστομο είναι η μεγάλη μας υπόθεση», υπογραμμίζουν.

Αντίποινα με 228 νεκρούς

Θυμίζουμε ότι στις 10 Ιουνίου του 1944, έπειτα από σκληρή μάχη με μονάδα του ΕΛΑΣ (που είχε ως αποτέλεσμα 40 νεκρούς Γερμανούς στρατιώτες), τα Ες-Ες μπήκαν στο Δίστομο και σφαγίασαν όσους βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο χωριό. Η σφαγή του Διστόμου χαρακτηρίστηκε από τη φρενίτιδα και τον σαδισμό των Γερμανών. Το αποτέλεσμα ήταν: 228 νεκροί, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες, οι 111 άνδρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των δεκαέξι χρόνων - και φυσικά ένα χωριό καμένο.

«Θα είχαν σκοτώσει κι εμένα και τις αδελφές μου», μας είπε ο επιζήσας Αργύρης Σφουντούρης, «αλλά δεν πρόλαβαν. Ξεκίνησαν αργά τη σφαγή και τους πήρε το βράδυ. Επρεπε να επιστρέψουν στη Λιβαδειά πριν νυχτώσει». Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Ενα τραγούδι για τον Αργύρη», του Γερμανού Στέφαν Χάουπτ, αφηγείται την ιστορία του κυρίου Αργύρη, ο οποίος ήταν τεσσάρων χρόνων τότε και είδε τον πατέρα του να εκτελείται μπροστά στα μάτια του. Πού βρίσκεται όμως η νομική διαδικασία της υπόθεσης; Οπως μας είπαν οι Κλίνγκερ και Χάινεκε, «ο ελληνικός Αρειος Πάγος έχει από το 2000 υποχρεώσει το γερμανικό κράτος να καταβάλει αποζημίωση ύψους 28 εκατομμυρίων ευρώ στους ενάγοντες από το Δίστομο. Εως τώρα, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν έχει καταβάλει ούτε ένα ευρώ αποζημίωση».

Σύμφωνα με ένα ενημερωτικό δελτίο που εξέδωσε το δίδυμο των Γερμανών νομικών, «η ελληνική κυβέρνηση παρεμποδίζει την αναγκαστική εκποίηση ιδιοκτησίας του γερμανικού κράτους στην Ελλάδα, υποτασσόμενη στις πολιτικές πιέσεις της Γερμανίας».

Το ενδιαφέρον είναι ότι το ανώτατο ιταλικό δικαστήριο έδωσε στους ενάγοντες από το Δίστομο το δικαίωμα να επιβάλουν τις νομικώς κατοχυρωμένες απαιτήσεις τους κατά της γερμανικής ιδιοκτησίας στην Ιταλία. Η ιταλική δικαιοσύνη δεν αναγνωρίζει την «κρατική ασυλία» όταν πρόκειται για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ωστόσο, τον Μάιο του 2010, η ιταλική κυβέρνηση εξέδωσε διάταγμα με σκοπό την προσωρινή αναίρεση της διαδικασίας αναγκαστικής εκτέλεσης - αντισυνταγματική παρέμβαση της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, σχολιάζουν οι Γερμανοί δικηγόροι. Το ελληνικό κράτος δεν είναι το μόνο που δέχεται διπλωματικές πιέσεις από τη Γερμανία.

Ηθική και νομική ευθύνη

Τον Δεκέμβριο του 2008, η γερμανική κυβέρνηση κατέθεσε αγωγή κατά της Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αξιώνοντας να κηρυχθούν αναρμόδια τα ιταλικά δικαστήρια σε ό, τι αφορά το Δίστομο, αλλά και σε αντίστοιχες σφαγές Ιταλών αμάχων. «Στόχος της Γερμανίας είναι να παύσει κάθε νομική συζήτηση των εγκλημάτων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου», λέει ο Κλίνγκερ. «Οι Γερμανοί κάνουν έναν διαχωρισμό ανάμεσα στην ηθική ευθύνη και τη νομική».

«Πιστεύετε ότι θα κερδίσετε;» ρωτάμε τους δύο δικηγόρους. «Το ελπίζουμε. Για εμάς δεν είναι μόνον θέμα νομικό, αλλά και πολιτικό. Είναι ένας αντιφασιστικός αγώνας αυτός που κάνουμε και θέλουμε η γερμανική κυβέρνηση και η γερμανική κοινωνία να πληρώσουν τις συνέπειες των πράξεών τους κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».

Του Ηλία Mαγκλίνη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ διευθύνει την ορχήστρα νέων «Σιμόν Μπολιβάρ»

για την Πόλη

Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που

δηµοσιεύεται στην έγκυρη εφηµερίδα SABAH , από τον Engin Ardiç,

γνωστό συγγραφέα και δηµοσιογράφο στην Τουρκία

στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασµού της πτώσης της

Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου...

Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει µία

σειρά από αλήθειες για τις οποίες το Κεµαλικό καθεστώς εδώ

και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί

µεταφρασµένο το πλήρες κείµενο, από την συγκεκριµένη διεύθυνση

της Τουρκικής εφηµερίδας Sabah   το οποίο έχει ως εξής:

"Τούρκοι συµπατριώτες, σταµατήστε πια τις φανφάρες και

τις γιορτές για την Άλωση, αρκετή ßία έχουµε δώσει στην Ανατολή µε

τις πράξεις µας..."

« ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο µε θέµα: 

«Θα πάρουµε πίσω την Πόλη»...

ΑΝ έφτιαχναν µακέτα µε τα τείχη της πόλης και τους

στρατιώτες µε τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη... 

(όπως εµείς στην Τουρκία κάνουµε κάθε χρόνο !)

ΑΝ ένας τύπος ντυµένος όπως ο περίφηµος Έλληνας νικηφόρος και

σχεδόν µυθικός Διγενής Ακρίτας  έπιανε τον δικό µας Ulubatlι Hasan και

τον γκρέµιζε κάτω...

ΑΝ ξαφνικά έµπαινε στην πόλη κάποιος ντυµένος Αυτοκράτορας

Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως

Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έµπαιναν ως

αντιπρόσωποι της πόλης.... ( όπως εµείς στην Τουρκία κάνουµε κάθε

χρόνο !)

ΑΝ έφτιαχναν µια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε µιναρέδες

αλλά Σταυρό....

ΑΝ έκαιγαν λιßάνι και έλεγαν ύµνους, θα µας άρεσε ;

Δεν θα µας άρεσε, θα ξεσηκώναµε τον κόσµο, µέχρι που

θα καλούσαµε πίσω τον πρέσßη µας από την Ελλάδα.

Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο ;

Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να

ήταν χθες ;

Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ( µ΄ αυτές τις γιορτές πού

κάνετε ) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσµο ότι:

«αυτά τα µέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα

πήραµε µε τη ßία»..

Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση 6αιώνων;

Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόßος ότι η Πόλη κάποια

µέρα θα δοθεί πίσω ;

Μην φοßάστε, δεν  υπάρχει αυτό που λένε µερικοί

ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919.

Μη φοßάστε, τα 9 εκατοµµύρια Ελλήνων δεν µπορούν να πάρουν

την πόλη των 12 εκατοµµυρίων, και αν ακόµα την πάρουν δεν µπορούν

να την κατοικήσουν.

Κι οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια

χούφτα φανατικοί µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

Ρε σεις, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαµε την Πόλη τρεις

µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουµε ;

Θα υπερασπιστούµε τον εαυτό µας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο

Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων ή θα αφήσουµε το θέµα στους ιστορικούς ;

Αντί να περηφανευόµαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαµε, ας

περηφανευτούµε µε αυτές που ιδρύσαµε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν

υπάρχουν.

Όλη η Ανατολή είναι περιοχή µέ την ßία κατακτηµένη...

Ακόµα και το όνοµα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που

πιστεύουν (ana=µανα, dolu=γεµάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική

λέξη η Ανατολή.

Ακόµα και η ονοµασία της Ισταµπούλ δεν είναι όπως µας

λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ»τραßώντας τη

λέξη από τα µαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».

Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η

νοµαδική ζωή και γι' αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα

διαµερίσµατα. Κανείς δεν µπορεί να µας κουνήσει, ηρεµήστε πια...

Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την

Κωνσταντινούπολη χωρίς όµως πολλές φανφάρες...».

http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ardic/2009/05/29/hatirlatmayin_sunu_kefereye

Γράμμα- ποταμός, ενός πατέρα που οδηγείται στη φυλακή για χρέη στο ΤΕΒΕ!

Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Φέρες 10 Ιουνίου 2010

Κύριε Υπουργέ,

Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο.

Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα και εργαζόμουν σκληρά σ΄αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security) η οποία βούλιαξε το 2003, κάτω από το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ΄αφήσουν ν΄αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.

Το δημόσιο, που ήθελα δεν ήθελα, το είχα συνεταίρο στην, κατά τα άλλα «ατομική» επιχείρησή μου. Ένας συνεταίρος που μόνο έπαιρνε απ΄το ταμείο, χωρίς ποτέ να δώσει τίποτα, χωρίς ποτέ να δουλέψει δίπλα μου στα ατέλειωτα ξενύχτια των φυλάξεων, χωρίς ποτέ να τρέξει μαζί μου στον ψυχοφάγο αγώνα για την είσπραξη των οφειλόμενων. Δεν επιδοτήθηκα ποτέ, Υπουργέ μου. Ούτε το βοήθημα που δινότανε στους νέους επαγγελματίες πήρα, γιατί, λέει, το επάγγελμά μου δεν ήταν στη λίστα. Όποιος άνοιγε ένα ψιλικατζίδικο για να απασχοληθεί αυτός και η γυναίκα του, το έπαιρνε αυτό το βοήθημα. Εγώ που φύλαξα μια πόλη και τη βιομηχανική της περιοχή δεν πήρα ποτέ τίποτα!

Ήρθατε τότε, οι πολιτικοί, και μου μιλήσατε για ανάπτυξη της Θράκης. Υποσχεθήκατε νόμους που θα φέρνανε επενδύσεις και δουλειά στον τόπο. Και με γελάσατε, κύριε. Δώσατε άπειρα χρήματα σε ψευτοεπενδυτές για να επιχειρήσουν στον τόπο μου. Ήρθανε οι απατεώνες – φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης- και στήσανε εργοστάσια – φαντάσματα για να αναπτύξουνε τάχα την παραμεθόριο περιοχή. Υποσχεθήκανε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, συμφωνήσανε μαζί σας να απασχολήσουν ντόπιους άνεργους και στην συνέχεια λειτουργούσανε με έξι – εφτά άτομα προσωπικό κι αυτούς ξένους.

Δεν ελέγξατε ποτέ αν τήρησαν τη συμφωνία οι φίλοι σας. Αντίθετα συνεχίσατε να τους χρηματοδοτείτε. Κι όταν αυτοί τα μάζεψαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κι άλλους άνεργους, εσείς πάλι δεν κάνατε τίποτα. Δώσατε στους ανθρώπους αυτούς χρήματα, που δεν ήταν δικά σας, για να αναπτυχθεί η Θράκη. Κι εκείνοι πήγαν και επένδυσαν τα χρήματα αυτά στις γειτονικές χώρες και βοήθησαν την ανάπτυξή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, αφήνοντας στη Θράκη μόνο χρέη και ακάλυπτες επιταγές, βυθίζοντας μικρομάγαζα σαν το δικό μου. Κάντε μια βόλτα στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, δείτε τα κουφάρια των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, δικών σας και δικών τους και θα καταλάβετε τι λέω.

Σε μια κίνηση απελπισίας, τότε, πήρα μια στίβα ακάλυπτες επιταγές που με είχανε φορτώσει αυτοί τους οποίους είχατε χρυσοπληρώσει για να με «αναπτύξουν» και πήγα στον Εισαγγελέα της έδρας ζητώντας του βοήθεια. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, επειδή οι οφειλέτες μου ήταν ανώνυμες εταιρείες και πως θα πετούσα τα λεφτά μου αν προσπαθούσα να τους πιέσω να με πληρώσουν. Είχε δίκιο ο άνθρωπος και είναι ο μόνος που μου είπε την αλήθεια. Δεν τον άκουσα. Ξόδεψα εκατομμύρια σε δικηγόρους και κλητήρες, χωρίς ποτέ να πάρω κάτι απ΄τα χρωστούμενα. Σήμερα δεν έχω χρήματα να πληρώσω ένα δικηγόρο να μου παρασταθεί στη δύσκολη στιγμή μου. Το καλύτερο απ΄όλα; Το κράτος – συνεταίρος ήθελε το μερτικό του κι απ΄τα λεφτά που δεν εισπράχτηκαν ποτέ!

Με αδικήσατε Υπουργέ μου της δικαιοσύνης. Δεν φροντίσατε όταν τους δίνατε τα χρήματα, να φτιάξετε και τους κατάλληλους νόμους ώστε με τα χρήματα αυτά να κάνουν πράξεις τις υποσχέσεις. Μου τάξανε ανάπτυξη και μου δώσανε «πέτσινες» επιταγές. Μου τάξατε επιτυχία και μου φέρατε καταστροφή.

Τον καιρό της «δόξας» μου ήμουν απ΄τους αγαπημένους σας. Ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έδινα δουλειά σε περισσότερο κόσμο απ΄όσο οι Χρυσοεπιχορηγούμενες Α.Ε.- πελάτες μου, πρόεδρος σε τρείς συλλόγους και μέλος του Δ.Σ. άλλων έξι, αγαπητός στην τοπική κοινωνία, απ΄τους πρώτους καλεσμένους στις διάφορες εκδηλώσεις και δεξιώσεις σας. Μέχρι που μου προτείνατε να γίνω δημοτικός σύμβουλος. Πιστεύατε, τότε, πως η παρουσία μου δίπλα σας θα τόνιζε τη λάμψη σας, νομίζατε πως θα μπορούσα να επηρεάσω ψηφοφόρους προς όφελός σας. Εκεί σας γέλασα, μια φορά κι εγώ. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε στη γυναίκα και τα παιδιά μου, ποιόν να ψηφίσει.

Με χειροκροτούσατε όταν, για χρόνια, με δικά μου έξοδα, επάνδρωνα το πυροφυλάκιο της Νυμφαίας, τη νύχτα, αφού η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν είχε το απαιτούμενο προσωπικό για να το κάνει. Με βραβεύσατε, γιατί ήμουν απ΄τους πρωτεργάτες που έστησαν το παράρτημα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στη Ροδόπη Με αποκαλούσατε ραχοκοκαλιά της οικονομίας τότε. Σήμερα, που δεν έχω να πληρώσω φυσικοθεραπευτή για τον διαλυμένο μου αυχένα, δε με θυμάται κανείς σας.

Ήμουν η καλύτερη παρέα, τότε, όπου βρισκόμουν γινόταν γλέντι.

Σήμερα, οι λίγοι φίλοι που μου απομείνανε, τις λίγες φορές που με επισκέπτονται, μου φέρνουν για δώρο τα αντικαταθλιπτικά μου, που ξέρουν πως δεν έχω τη δυνατότητα να αγοράσω. Το σπίτι μου ήταν πάντοτε γεμάτο κόσμο, τότε. Σήμερα ζω σ΄ένα καλύβι στο Δέλτα του Έβρου, ξεχορταριάζοντας αυλές, σκάβοντας μπαξέδες και ξεναγώντας τους επισκέπτες στο βάλτο για να επιβιώσω. Δεν παραπονιέμαι, πληρώνω τα λάθη μου. Πληρώνω όμως και τα δικά σας λάθη κι αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Κι εδώ ήρθατε και με βρήκατε κι εδώ με χειροκροτήσατε, γιατί ήμουν , λέει, ο ακρίτας και ο φύλακας των συνόρων. Και πάλι με γελάσατε. Λίγα χρόνια μετά, θελήσατε –στο όνομα κάποιας τάχα πράσινης ανάπτυξης και για λογαριασμό των συμφερόντων που θέλουνε να φτιάξουν bungalows στο Δέλτα- να με διώξετε κι από δω. Από ακρίτας έγινα καταπατητής απ΄τη μια μέρα στην άλλη!

Έτσι πήγε η ζωή μου, αυτή ήταν η επαφή μου με την πολιτεία και τους πολιτικούς της. Όπου ανταμώσαμε με πιάσατε κορόιδο, όποτε με ζυγώσατε ήταν για να με εκμεταλλευτείτε.

Με κοροϊδέψατε για χρόνια όταν οι δάσκαλοί μου στο σχολειό μου μαθαίνανε πως ο Τούρκος είναι ο εχθρός μου, όταν οι αξιωματικοί μου στο στρατό μου μιλάγανε για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας ή με κοροϊδέψατε όταν είπατε πρόπερσι πως οι πρόγονοί μου πέθαναν λόγω συνωστισμού; Ποιο απ΄τα δύο είναι αλήθεια και ποιο ψέμα; Η γιαγιά μου πάντως που πέθανε δείχνοντας προς την Αίνο, μίλαγε για σφαγή.

Με κοροϊδέψατε όταν με κάνατε έφεδρο αξιωματικό, γιατί τάχα ήμουν καλύτερους απ΄τους άλλους. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι απλά μου κλέψατε έξι επί πλέον μήνες απ΄τη ζωή μου και πως με θέλατε μόνο για να κάνω το άχαρο κομμάτι της δουλειάς και για να πληρώσω στο τέλος τα υλικά που είχανε χάσει οι επαγγελματίες του στρατού σας. Κανείς δε θα θυμάται σήμερα εκείνο το τρελό παιδί που το ΄87, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, πέρασε νύχτα το ποτάμι, με το κουπί, για να δει αν οι Τούρκοι είχαν φέρει άρματα απέναντι. Κανείς, εκτός ίσως από κείνον τον συνταγματάρχη που με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια, όταν του ΄λεγα πως στην άλλη όχθη δεν υπάρχει ψυχή.

Μα την έκφραση του προσώπου του, εγώ δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το παράσημό μου εκείνο το βλέμμα. Κι ήταν καλύτερο απ΄οποιοδήποτε παράσημο θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος από σας. Με κοροϊδέψατε όταν κάνατε πως δε βλέπατε τα 4 ένσημα που μου κόλλαγε ο εργοδότης μου, ενώ δούλευα 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, για να μη χάσω τη δουλειά, να θρέψω τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια, χωρίς να ζητώ ενίσχυση από γονείς και πεθερικά.

Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.

Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).

Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;

Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.

Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.

Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας –που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.

Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;

Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;

Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!

Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.

Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.

Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.

Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλλημα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;

Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!

Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.

Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παληκαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.

Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.

Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.

Αμπαρωμένοι σ΄ένα δικό σας κόσμο, πολύ μακριά απ΄το δικό μου κι ακόμη μακρύτερα απ΄τον πραγματικό, θωρακισμένοι, κυκλωμένοι από σωματοφύλακες μη σας πειράξει κανείς, από μυαλοφύλακες μη τυχόν κι αλλάξει η σκέψη σας, από ψυχοφύλακες, μήπως αγγίξει κανείς την ψυχή σας και ξεφύγει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς, από διορισμένους κόλακες που σας γλύφουν λέγοντας πως ότι κάνετε είναι σωστό και φροντίζουν να μη δείτε ποτέ την πραγματικότητα, απόμακροι κι απρόσιτοι, άτολμοι και άβουλοι εκτελεστές των εντολών που σας δίνουν ξένοι, πειθήνια όργανα μιας θολής παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία κάποιοι λίγοι από σας θα είναι κάτι λίγο κι υπόλοιποι, μαζί με μας, απολύτως τίποτα.

Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;

Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;

Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.

Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.

Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.

Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος

συναισθήματα...

το ευρώ ή τέλος εποχής;

Άρθρο του δημοσιογράφου ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ 

Δημοσιεύτηκε στις 2/1/2000 και μιλά για το ΣΗΜΕΡΑ!!!

Θα την θυμούνται τη Τρίτη, 2 Ιανουαρίου οι άνθρωποι του μέλλοντος. Θα μείνει, βαθιά χαραγμένη στη μνήμη των παλαιοτέρων, σαν η ημέρα που πέθανε το εθνικό μας νόμισμα, η δραχμή. Η ημέρα που, μετά από μία μακρά περίοδοπαραισθήσεων, η Ελλάδα ή καλλίτερα η γεωγραφική περιοχή που φέρει (τώρα) αυτό το όνομα, «αγοράστηκε» από την Ευρώπη.

Ποιες ήταν οι παραισθήσεις; Μα, εκείνες που ακούγονταν τη δεκαετία του 80 από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου και ομιλούσαν για «υπερήφανη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική», αλλά και άλλες που έλεγαν ότι, ένα μικρό και αδύναμο κράτος σαν την Ελλάδα, μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις στη περιοχή.

Με την υιοθέτηση του εύρω και το θάνατο της δραχμής η παλιά Ελλάδα παραχώρησε τη θέση της στη καινούργια που, έχει μεν το ίδιο όνομα, αλλά όχι το ίδιο ειδικό βάρος.

Μήπως υπονοώ ότι διαφωνώ με την υιοθέτηση του εύρω; Κάθε άλλο! Μεταξύ της πιθανότητας η χώρα να μείνει εκτός νυμφώνας, παρέα με τη Τουρκία, τη Βουλγαρία, τη Fyrom και την Αλβανία, και της βεβαιότητας του προαστίου των Βρυξελών επιλέγω το δεύτερο με κλειστά μάτια. Γιατί; Διότι, εκτός του ότι, η Ελλάδα θα ανήκει στο κλαμπ των ισχυρών, θα διαθέτει και μία υπερκυβέρνηση (στις Βρυξέλες)που θα έχει τη δύναμη να «ρίχνει» και κανένα πρόστιμο όταν οι τοπικοί βεζίρηδες αδυνατούν να αντιμετωπίσουν προβλήματα σαν εκείνο της Ολυμπιακής ή του Κουρουπητού, για να μη πω τίποτα για έργα υποδομής όπως αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, μετρό, τηλεπικοινωνίες που έμειναν στάσιμα ή δεν ξεκίνησαν.

Με δεδομένο λοιπόν το επίπεδο μόρφωσης, τον βαθμό εμπλοκής στα κοινά του λεγόμενου «καθημερινού ανθρώπου» και την ανικανότητα του 90% των «αρμοδίων» της αποκαλούμενης «κρατικής μηχανής», να «χωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα», 1000 φορές καλλίτερα να με κυβερνούν οι γραφειοκράτες της Ε.Ε. Το τι ησυχία, τάξη και ασφάλεια πρόκειται να επικρατήσει δεν λέγεται. Με αφορμή, τώρα το εύρο και αργότερα τους Ολυμπιακούς όλα θα αλλάξουν προς το καλλίτερο, από τη Σταυρού-Ελευσίνας μέχρι τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα και από τις κάμερες στους δρόμους μέχρι τις μηχανές που θα παρακολουθούν και θα καταγράφουν τα κείμενα και τα ηλεκτρονικά μηνύματα που στέλνω μέσω υπολογιστή και κινητού.

Ακόμα, ο πληθωρισμός θα μειωθεί, τα επιτόκια θα πέσουν, τα δάνεια θα γίνουν πιο φθηνά και,μία νέα περίοδος ευτυχίας θα χτυπήσει τη χώρα. Οι ΄Έλληνες θα περπατούν και θα χαμογελούν, θα αποκτήσουν ακόμα πιο «φθηνά γιωταχί» ενώ, το κυριότερο, θα πληρώνουν στις χασαποταβέρνες σε εύρω.

«Τι χρωστάμε μπάρμπα Γιώργο»;

«150 ευρά» θα απαντάει και, εμείς θα είμαστε ευτυχείς που η ανατολή συνάντησε (προσωρινά) τη δύση.

Γιατί προσωρινά; Διότι, ως γνωστός απαισιόδοξος προβλέπω ότι η κατάσταση δεν θα είναι τόσο ιδανική όσο φαίνεται. Αν πιστέψουμε αυτά που διαβάζουμε σε 10 χρόνια το σύστημα θα πρέπει να συμπεριλάβει στους κόλπους του τη Τουρκία! Ο γράφων πιστεύει ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ (τουλάχιστον με τη σημερινή μορφή της Τουρκίας), αλλά αν γίνει πως, η ελληνική οικονομία θα τα «βγάλει πέρα» με τη τουρκική; Το 2010 ο πληθυσμός της γειτονικής χώρας θα ξεπερνάει τα 80 εκ. Παράλληλα, με το τρόπο και το ρυθμό που εξοπλίζεται η Τουρκία δεν θα είναι μόνο μία περιφερειακή υπερδύναμη όπως τώρα, αλλά παγκόσμια.

Τι θα μπορέσει να κάνει η πτωχή πλην τίμια Ελλάς δίπλα σ’ αυτόν τον γίγαντα με το φθηνό εργατικό δυναμικό, τις εκατοντάδες πολεμικά αεροπλάνα πρώτης γραμμής, τις χιλιάδες τανκς, τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο κόσμο και τα …εύρο;

Τίποτα άλλο από το να καθίσει στ’ αυγά της! Κάθε άλλη κίνηση μόνο τη καταστροφή μπορεί να φέρει, ακόμα και αν η χώρα μας είναι στη μέλος της Ε.Ε. και στην ΟΝΕ.

Ηθικό συμπέρασμα; Όπως στη ταινία «Τρούμαν Σόου» πρέπει να χαμογελάμε, να χαιρετάμε κάθε πρωί τους γείτονες, να αγοράζουμε «μπεμβέ», «μερσεντέ» και «ρειτζρόβερ» και να μη ρωτάμε πολλά.

Κι’ αυτό γιατί, επειδή «η περιέργεια σκοτώνει τη γάτα» δεν αποκλείεται να «σκοτώσει» κι’ εμάς και μετά άντε να φύγεις απ’ τη ζώνη του εύρο και να επιστρέψεις στη ζώνη της δραχμής.

Ετοιμαστείτε λοιπόν για το μεγαλύτερο πάρτι της νέας χιλιετίας καθώς, χιλιάδες εδωδιμοπώλες, ωποροπώλες, βιοτέχνες, έμποροι, εισαγωγείς, «βιομήχανοι» και λοιποί επαγγελματίες του νεοελληνικού «σουκ» θα έλθουν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα και, προς βοήθεια, θα σπεύδει ο ….δήμιος τους!

Από

πως μπορούσε η κυβέρνηση να αποφύγει τη χρεοκοπία και το ΔΝΤ

Η κυβέρνηση είχε τις δυνατότητες και την ευκαιρία ν' αποφύγει την ουσιαστική πτώχευση της χώρας, ν' αποφύγει τον μηχανισμό Ε.Ε.-ΔΝΤ και να βυθίσει την οικονομία στην ύφεση.

Ενδεικτικά αναφέρω μερικές ιδέες που στηρίζονται στα θεμελιώδη της Διοίκησης και της Ηγεσίας σε περιόδους κρίσης.

Πρώτον, έπρεπε να σχηματιστεί μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης από ακέραιους, έμπειρους, ικανούς επαγγελματίες, με κύρος, αξιοπιστία, διοικητικές και ηγετικές ικανότητες. Μια τέτοια κυβέρνηση, συμβολικά αλλά και ουσιαστικά, θα είχε πολύ περισσότερες δυνατότητες και δύναμη να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και των ξένων, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει με ταχύτητα ένα συνεκτικό, ποσοτικοποιημένο και χρονικά ορισμένο, πρόγραμμα έκτακτων μέτρων, δημιουργώντας ακόμη και έκτακτες ή παράλληλες δομές όπως το 2004, έξω από τον ανίκανο, ακόμη και για περιόδους ηρεμίας, κρατικό μηχανισμό.

Δεύτερον, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μπορούσε να αποφύγει τα τραγικά λάθη που έκανε με βάση τις θεμελιώδεις αρχές της Διοίκησης και της Ηγεσίας των κρίσεων. Σύμφωνα με αυτές, δεν έπρεπε να δημιουργήσει στους πολίτες αλλά και στα στελέχη του Δημοσίου κλίμα εφησυχασμού, ισχυριζόμενη ότι τα λεφτά υπάρχουν, θα δοθούν αυξήσεις κ.λπ.

Ακόμη και στη συνέντευξη στο Ζάππειο, με την ευκαιρία των εκατό πρώτων ημερών, ο πρωθυπουργός επέμενε ότι «υπάρχουν τα λεφτά», ενώ γνώριζε ότι το «τσουνάμι» των αγορών έφτανε σύντομα.

Δεν έπρεπε να χάσει ούτε μία μέρα από την εκλογή της, να θέσει ως προτεραιότητα, να εστιάσει και να ρίξει όλες τις δυνάμεις στο σβήσιμο της πυρκαγιάς. Παίρνοντας, με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα, δύσκολες και αποτελεσματικές αποφάσεις, δηλαδή ένα πακέτο κατεπειγόντων μέτρων μέσα στις πρώτες δεκαπέντε ημέρες, την υλοποίηση των οποίων θα μπορούσαν να αναλάβουν ομάδες στελεχών τύπου «μουτζαχεντίν».

Πρώτη άμεση απόφαση μπορούσε να είναι η αναδρομική φορολόγηση των μη δηλωθέντων εισοδημάτων, μέσω έκτακτης εισφοράς, βασισμένης σε αντικειμενικά κριτήρια διαβίωσης, τα οποία υπάρχουν σε τράπεζες δεδομένων των δημόσιων οργανισμών. Τέτοια κριτήρια, που προσδιορίζουν σε σημαντικό βαθμό τη φοροδιαφυγή περίπου διακοσίων χιλιάδων οικογενειών που πλούτισαν τις τελευταίες δεκαετίες, παρανομώντας και φοροδιαφεύγοντας, είναι τα σπίτια, τα εξοχικά, τα σκάφη, τα δίδακτρα των παιδιών σε ιδιωτικά σχολεία, τα αυτοκίνητα, οι λογαριασμοί της ΔΕΗ και του νερού, πιθανόν και άλλα.

Μέσω ενός συνδυασμού τέτοιων κριτηρίων, θα μπορούσε να επιβάλει μια ουσιαστική έκτακτη εισφορά για όσους δήλωναν πολύ χαμηλότερα εισοδήματα από ό,τι το εκτιμώμενο κόστος διαβίωσης. Ενα τέτοιο μέτρο θα έφερνε στα κρατικά ταμεία τουλάχιστον 15 δισ.

Δεύτερον, από τις πρώτες μέρες, έπρεπε να εφαρμόσει μέτρα άμεσου περιορισμού της σπατάλης στο Δημόσιο αλλά και πάγωμα των δαπανών για τους εξοπλισμούς.

Τρίτον, έχοντας δημιουργήσει την «αίσθηση κατεπείγοντος» στους πολίτες, αντί να ιδρύσει τον λογαριασμό της ντροπής για έρανο, μπορούσε να πάρει μια πρωτοβουλία, κινητοποιώντας συγκεκριμένους επαγγελματικούς και άλλους φορείς για μια εθνική καμπάνια στήριξης των ελληνικών προϊόντων. Αν είχαμε μια υποκατάσταση των εισαγωγών τουλάχιστον 6 δισ., θα εξασφαλίζαμε τουλάχιστον 150.000 θέσεις εργασίας και τα έσοδα από τη διαφορά του ΦΠΑ και του φόρου θα έφταναν περίπου τα 2 δισ., δηλαδή περισσότερα από ό,τι η μείωση των συντάξεων.

Τέταρτον, άμεσα έπρεπε ν' ανακοινωθούν η αύξηση των φορών σε πολυτελή είδη, ποτά, τσιγάρα και βενζίνη (όχι πετρέλαιο) και το πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων που είχαν εισόδημα πάνω από τον μέσο όρο.

Πέμπτον, έπρεπε να τεθεί από τις πρώτες ημέρες σε εφαρμογή η ρύθμιση των ημιυπαίθριων χώρων, ίσως και των αυθαίρετων και η φορολόγηση της εκκλησίας.

Εκτον, μπορούσε στους πρώτους δύο μήνες ν' ανακοινωθεί πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της τεράστιας δημόσιας περιουσίας. Σε αυτά τα μέτρα οι πιο ειδικοί από εμένα θα μπορούσαν να προσθέσουν και άλλα για την αντιμετώπιση της καταιγίδας.

Πέραν όμως των έκτακτων μέτρων στους πρώτους τρεις μήνες, έπρεπε να γίνουν σαφείς, μέσω νομοσχεδίων, νόμων και αποφάσεων, μόνιμα μέτρα που θα αφορούσαν την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα, την υγιή επιχειρηματικότητα και τις ξένες επενδύσεις, τον περιορισμό της σπατάλης του δημοσίου χρήματος, καθώς και το νέο φορολογικό νομοσχέδιο έπρεπε να είχε ψηφιστεί αμέσως και να μην είναι τόσο άτολμο όσον αφορά τα τεκμήρια διαβίωσης.

Επίσης, το υπουργείο Ανάπτυξης, αντί να σπαταλάει τον χρόνο του με το νομοσχέδιο για τους κακοπληρωτές, έπρεπε να θέσει ως προτεραιότητα το ΕΣΠΑ και την ενίσχυση της ανάπτυξης.

Εχοντας κάνει όλα τα παραπάνω και αρκετά άλλα με την ταχύτητα που απαιτούσε η κρίση και η ετοιμότητα των κερδοσκόπων, θα μπορούσε να δανειστεί από τις αγορές νωρίτερα, όταν τα επιτόκια ήταν ακόμη χαμηλά. Επίσης, θα μπορούσε να δανειστεί από τους πολίτες ένα σημαντικό ποσό με εθνικό ομόλογο.

Με αποφασιστικότητα, ταχύτητα, δίκαια και αποτελεσματικά μέτρα θα δημιουργούσε ένα σημαντικό ανάχωμα που θα έδιωχνε τα «νερά» της κρίσης στα «γειτονικά οικόπεδα» (δηλαδή Πορτογαλία, Ισπανία κ.λπ.) και θα πίεζε για πιο άμεση δράση την Ε.Ε. Αντί όλων αυτών, χάθηκε ο χρόνος, που είναι το πολυτιμότερο όπλο σε περιόδους κρίσης ή «πολέμου», με τα ασήμαντα μέχρι που η κυβέρνηση να χάσει την αξιοπιστία και την ανεξαρτησία της και η χώρα την εμπιστοσύνη και την αξιοπρέπειά της, να προκληθεί το τσουνάμι, να επιβληθούν τα μέτρα από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, να μπει η οικονομία στην ύφεση και να οδηγηθούμε στο άμεσο μέλλον σε αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της εθνικής μιζέριας, και παρ' όλα αυτά, στην «ελεγχόμενη», όπως λέγεται, πτώχευση αφού το χρέος του 2020 θα βρίσκεται σε υψηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ, απ' ό,τι σήμερα.

Παρ' ότι είναι αργά, τίποτα δεν εμποδίζει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει, ακόμη και τώρα, στη λήψη τέτοιων μέτρων, εστιάζοντας σε όσους για δεκαετίες συγκέντρωσαν τον πλούτο παρανομώντας και φοροδιαφεύγοντας, να σταματήσει να στέλνει τον λογαριασμό στους έντιμους, τους φτωχούς και να μετατρέπει την Ελλάδα σε μια τριτοκοσμική χώρα εντός ή εκτός ευρωζώνης.

του Δ. ΜΠΟΥΡΑΝΤΑ

Καθηγητή, συγγραφέα, δ/ντή Executive ΜΒΑ, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών